Morgen is het dan zo ver: Anastasia zal worden gecastreerd. ‘s Morgens vroeg brengen we haar naar de dierenarts en aan het einde van de dag, pikken we haar – zonder baarmoeder en eierstokken – weer op. Ik vind het vreselijk!
Voordat ik verder ga: Castreren? Van een poes? Ja, dat zeg ik goed: poezen worden meestal ook gecastreerd. Het verschil tussen sterilisatie en castratie? Bij de sterilisatie laat men alles zitten, maar maakt het als het ware onklaar. Bij castratie worden bij mannetjes de ballen geknipt en bij de vrouwtjes de eierstokken (en soms de baarmoeder) eruit gewipt. Dat doen we zo omdat we niet alleen willen dat onze huisdieren geen kleintjes meer kunnen maken, maar omdat we ook graag willen dat het bijbehorende gedrag stopt (je weet wel: pissen op je bank, krolse praktijken en nog meer ongein).
Maar goed, Anastasia moet dus onder het mes. Wat een ramp.
Mis
En nee, ik ben geen dramaqueen (nou oké, normaal wel, maar nu niet). Natuurlijk weet ik best dat het een routine-ingreep is voor de meeste dierenartsen. En weet ik ook, dat bijna iedereen z’n katten castreert. Maar toch is er met het hele idee iets mis.
Het gaat hier om een operatie die het hele karakter van je kat potentieel verandert. Waarvan je wilde ondeugd misschien wel een aanhankelijke luilak wordt. Dat hoeft niet, ik weet het. En misschien is het ook wel handig, maar dát is natuurlijk geen reden om een stukje van je kat weg te laten halen.
Kandidaten genoeg
“Maar hij wordt er wel minder vervelend van..” zei mijn moeder ooit eens over de castratie van Shiri, waar ik me vreselijk schuldig over voelde. En ja, dat zal best. Maar weet je, mijn vader is bij vlagen ook best een vervelende vent, die te hard om zijn eigen (flauwe) grappen lacht (bij vlagen hè). Maar dat is toch geen reden om hem van zijn testikels te ontdoen? Want als dát nou de belangrijkste voorwaarde was, nou dan ken ik nog wel wat mensen die voor een castratie in aanmerking komen.
Het moet maar
Al dagenlang ben ik aan het verzinnen waarom het een goed idee is. En dan bedoel ik een reden náást dat het voor ons (mensen) heel irritant is om een krolse poes en een kater op zoek naar liefde in huis te hebben. Echt een goede reden voor baarmoederverwijdering kan ik niet verzinnen. Verder dan “dan hoeft ze niet elke maand zo gefrustreerd te zijn” kom ik niet. En hoe zwaar dat voor Anastasia weegt, kan ik natuurlijk helemaal niet constateren. Maar goed, ik geef toe dat ik me teveel door gedachten laat leiden die katten natuurlijk helemaal niet hebben. Dus leg ik me er maar bij neer. Anna gaat morgen onder het mes.
Kapje erbij?
Voor de kat van mijn zusje is die nare ervaring ook net achter de rug. En de operatie ging goed. Volgens mijn zusje was direct duidelijk dat Nala totaal van karakter was veranderd: van een eigengereide knuffel-mij-met-mate-kat, is ze veranderd in een aai-mij-aai-mij-mag-ik-op-je-schoot-kat. Freaky! Ze loopt nu wel rond met zo’n vreselijke kap omdat ze haar hechtingen er zelf uit had getrokken.
Volgens de dierenarts van mijn zusje moest ze Nala een rompertje aantrekken om de hechtingen te beschermen. Dat zag Nala toch echt anders. Maar het rompertje is voor mij wel het enige lichtpuntje van dit hele castratiegedoe. En dan ga ik net als mijn zusje naar de Prenatal:
“Heeft u ook maat 44?”
“Mevrouw, u weet dat maat 44 prematuur is hè?”
“Aha, maar het is dus voor mijn kat”
“…..?”
“Die wordt gecastreerd”
……..
“Nou,…uhm…ja…nou…dat komt ook niet vaak voor hoor.”