Ik heb nog nooit een zieke kat gehad. Ja Shiri, maar die ging toen dan ook meteen dood. Anders dan dat zijn mijn katten altijd ongezond gezond geweest. Toen Nicolai vorige week opeens steeds pipser werd, schrok ik me dan ook een rotje.
Wat dat betreft ben ik een echte kattenfluisteraar: een kleine gedragsverandering en ik merk het direct op. Zo wist ik als eerste dat Shiri ziek was. En toen Anastasia na haar castratie een dikke bal op haar buik kreeg (die inmiddels onwijs weg is), wist ik nog voordat ik die bal gezien had, dat er iets aan de hand was. Ik zou een eigen programma moeten krijgen op Animal Planet. Gek genoeg heb ik dat dus nog niet, maar dat geheel terzijde.
Toen Nicolai vorig weekend goed ziek werd, wist voordat het zo ver was, dat er iets aan de hand was. Zelfs nog voordat hij de eerste keer uitgebreid over z’n kleine nekje ging. Uiteraard kotsen katten wel vaker, dus ik was niet meteen ongerust, maar toen hij in de loop van de avond steeds apathischer werd en alleen nog heel diep miauwde, wist ik het zeker: er is iets mis.
Nu was het weekend. En ik wil niet zo’n huisdierenmens zijn dat voor elk wissewasjes naar de dierenarts rent, dus besloten we het even aan te kijken. Maandagmiddag was hij weer helemaal bij. Waarschijnlijk had hij een kattengriepje gehad en hoewel hij er superzielig uitzag en alleen gekookte kip binnen kon houden (oooh wat vond hij dat erg joh), viel het allemaal vreselijk mee.
Interessanter was de reactie van Anastasia.
Zodra Nicolai niet meer in staat was om al teveel te bewegen brak voor haar het feest totaal los. Ze rende als een gek op-en-neer, ging op Nicolai’s hoofd zitten (en genoot er zichtbaar van, ik zeg het je) en was in het algemeen compleet door het dolle heen.
Nu lijkt Anastasia misschien een beetje gemeen, maar geloof me dat valt best mee. Over het algemeen kunnen Nicolai en zij het redelijk met elkaar vinden. Ze slapen in elkaars poten, ze spelen samen, ze eten samen, not bad dus. Maar Nicolai is ook een pestkop en er zijn momenten dat hij op Anastasia jaagt. En ik gebruik het woord “jagen” hier niet lichtvaardig. Hij rent en rent achter haar aan, jaagt haar op en valt haar aan. Anna vindt dit niet bepaald leuk en wordt er ook gewoon een beetje gestrest van. Best zielig vind ik het soms. Maar wat ik er nou aan moet doen…tsja….
Voor jouw beeld: Anastasia is minimaal twee keer zo groot als Nicolai – en ze blijft groeien. Nicky is een heel klein, heel fel, half wilde mannetje en een pestkop. Nu probeer ik het wel te stoppen wanneer ik erbij ben, maar ik ben er natuurlijk niet altijd bij.
Zieke Nicolai was een eye opener. Waar Anna soms een beetje stressy doet als je haar zomaar over haar koppie aait en weigert om echt bij ons te komen liggen of hangen, was ze nu relaxt en was niet bij ons weg te slaan. Het verschil in gedrag tijdens zieke Nicky, tegenover gezonde Nicky was zo groot dat ik het eigenlijk niet kan negeren.
Maar wat nu? Derek Ogilvy? Of schnabbelt de Dog whisperer misschien ook?
Ik hoop natuurlijk vooral dat het vanzelf voorbij gaat. We gaan Nicolai binnenkort helpen (door zijn ballen eraf te laten snijden…lief hè) en wie weet wordt hij daar iets rustiger van en krijgt Anna wat meer zelfvertrouwen. In de tussentijd hoop ik dat jij (de lezer) misschien een goede tip hebt…? Ik hoor het graag!