Het was er weer tijd voor: de jaarlijkse APK van Floris. De eerste na z’n blaasoperatie en castratie. Natuurlijk wist ik zelf best dat het goed met hem ging, maar bevestiging van de dierenarts is altijd prettig. En daarom toog ik met meneer naar de dierenkliniek.
Even na laten kijken, inenten en klaar. Tenminste zo gaat het normaalgesproken. Deze keer niet. De vaste dierenarts was er niet. Er was een vervanger. Leuk mens. Haar eerste indruk van Floris: hij ziet er goed uit. Kijk, daar scoor je punten mee. Geen probleem dus. Nog niet…
Oren, ogen, bek… een beetje tandsteen, niet erg. Tot zover ging alles prima. Het lijf. Tja, wat aan de stevige kant. Niet echt te dik, maar is wel een aandachtspunt. Minder eten? Hij krijgt alleen speciaal dieetvoer en niet meer dan de maximale hoeveelheid. Meer bewegen? Ja, dat zou kunnen. Meneer is liever lui dan moe, maar we gaan het proberen.
Tot slot de buikcontrole. Altijd belangrijk en nu, vanwege de operaties, zeker.
Even goed voelen. Dat had ze beter niet kunnen doen. Zodra ze op de blaas drukte, liet Floris met een luide krijs horen dat hij er genoeg van had. Duidelijk nog een gevoelige plek! Mijn anders zo bedaarde ex-kater veranderde in een wilde tijger. Blazen, grommen, krabben en bijten. Het beest in hem was los. Met een enorme sprong belandde hij op de vloer waar hij zich verborg onder een kast.
Daar stonden we dan, de dierenarts, de assistent en ik. Helemaal verbouwereerd. Vooral ik. Zo kende ik mijn kat niet. Pogingen om hem te pakken en weer op de onderzoekstafel te krijgen mislukten. Hij haalde uit naar iedereen die te dicht in de buurt kwam. Zo kwaad had ik hem nog nooit gezien. Een rode kater over de rooie. Het was bijna lachwekkend. Tijd voor hardere maatregelen, want dit was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Grote, stevige handschoenen en een deken.
Een korte worstelpartij volgde en even later zat hij in de houdgreep. De dierenarts wilde toch nog een keer zijn blaas onderzoeken. Dat lukte met enige moeite en gelukkig voelde ze geen afwijkingen. Meteen ook de inentingen erin en toen kon Floris terug in z’n mand. Alles was weer veilig. En meneer? Die zat verbaasd naar buiten te kijken alsof hij wilde zeggen “Was ik dat? Heb ik dat echt gedaan?”.