Liefde op het eerste gezicht. Dat was het tussen zoonlief en Floris. Terwijl ik nog enigszins twijfelde tussen de twee beschikbare katertjes bij de cattery, had zoonlief, toen 4, zijn keuze al gemaakt. Die! Ok. Hoewel het niet zijn kat zou zijn, maar de mijne (voor zover katten überhaupt van iemand zijn…), ging ik akkoord.
Het bleek een perfecte keuze te zijn. Vanaf de dag dat kater Floris z’n intrede deed in ons huis, zijn hij en zoonlief onafscheidelijk. Al wist meneer meteen donders goed dat hij bij mij moet zijn voor eten, drinken en een schone bak.
Spelen, stoeien, knuffelen, rennen, gek doen… alles deden ze samen. Soms vond zoonlief het nog een beetje eng, want die nageltjes waren wel heel scherp. Toch liep hij opvallend weinig schrammen op. Kreeg ik nog wel eens een tik (mét nagels) als hem iets niet aanstond, van zoonlief stond Floris alles toe. Zelfs vasthouden aan zijn staart, wat ik dan weer niet goed vond.
Het was overduidelijk: ik was en ben slechts een bediende en zoonlief een speelkameraadje.
Onder schooltijd lag meneer voornamelijk lui op z’n kussen of op een stoel, maar zodra zoonlief weer thuis was, kon de pret beginnen. Ging zoonlief naar bed, dan kroop hij alvast onder het dekbed, waar ik hem met moeite weer weg kreeg. Want bij elkaar slapen… nee, geen goed plan. Kon ik tenminste ook nog even genieten van mijn kat. ‘s Avonds was mijn schoot namelijk wel goed genoeg.
Zo was het in het begin en zo is het vijf jaar later nog steeds. De band tussen die twee is zelfs alleen maar sterker geworden. Al zijn ze allebei inmiddels wel iets rustiger. Gelukkig. Spelen doen ze nog steeds. Touwtjes zijn hierbij favoriet. Maar het liefst liggen ze lekker lui op de poef of in zelf gemaakte hutten, waarbij zoonlief hele verhalen vertelt en Floris aandachtig luistert zonder commentaar te geven. Precies zoals het hoort bij beste vrienden.