Mijn katten mogen niet naar buiten. En hoewel dat licht zielig lijkt, valt dat best mee. Wonen midden in een grote stad is leuk voor het stappen, maar voor katten is het een en al gevaar. Tel daarbij het opvallende uiterlijk van zowel mijn Bengaal als mijn Maine Coon op en je hebt een recept voor een drama. De straat is dan ook verboden terrein.
Gelukkig ben ik in de blije omstandigheid dat ik een redelijk groot balkon heb. Groot genoeg om zomers op te chillen en groot genoeg zelfs om op te BBQ’en. Groot genoeg voor mijn 2 kattenkinders om zich prima op te vermaken dus.
Zoals het een goed kattenvrouwtje betaamt is het balkon katveilig gemaakt met een groot net van de vloer tot het afdakje. Geen kat die daar zomaar doorheen komt. Geen poes die daaruit weet te ontsnappen. Maar dat betekent niet dat ze het niet proberen….
Vanaf de dag dat dame Anastasia en meneertje Nicolai dan eindelijk naar buiten mochten, eindelijk de wind door de haren konden voelen en de geur van de lucht op konden snuiven (wat ze dan ook uitgebreid deden en doen) zijn ze veranderd in Stimpy and the Brain. Je kent ze vast nog wel, die twee muizen die elke dag weer probeerden om de wereld te veroveren en elke dag weer faalden.
Het grote ontsnappen begon met een nogal in-your-face-aanpak: zo voor mijn neus het net in en proberen weg te klimmen. Zinloos natuurlijk en ook niet haalbaar aangezien het net tot 3 meter hoogte is gespannen en de zwaartekracht die grote klim (vooralsnog) in de weg zit.
Dat hadden de katten al heel snel door.
De volgende stap was een zoektocht naar eventuele zwakke plekken in het systeem. Gesnuffel aan de hoekjes, geduw tegen de aanhechtingen, getrek aan het net. Elke laatste centimeter werd onderzocht. En bij vlagen met kleine succesjes. Geen echte ontsnapping hoor, maar wel met veel doorzettingsvermogen een net dat langzaam maar zeker steeds uitgerekter werd.
De laatste stap in wat ik nu The Great Escape noem vond gisteren plaats. Nietsvermoedend had ik de katten weer op het balkon gelaten. Ze waren al een tijdje rustig geweest en elke keer dat ik in de afgelopen weken even buiten had gespiekt leken ze gewoon te genieten zoals het hoort: zonder ontsnappingsplannen.
Oh wat ben ik toch onschuldig soms…het bleek een nieuwe tactiek te zijn.
Ik deed de balkondeur voor de laatste check nog even open en keek om het hoekje. Op het eerste gezicht was alles pais en vree. Nikkie lag heerlijk in de zon te rollen (jawel, er was even zon) en Anna…Anna zat met haar hoofd al buiten het net en naar de tuin onder ons balkon te staren alsof ze de afstand vanaf de eerste etage aan het inschatten was.
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAH
Als een dolle rende ik naar de hoek waar Anna zich op de balkonkast had verschanst, greep haar bij zowel haar lurven als haar kladden en trok haar mee naar binnen:
“Verdommeeee….ben je nou helemaal gek geworden??!!! Straks val je of spring je naar beneden en dan ben ik je kwijt. Tuthola. Hoe durf je. Je mag NOOIT meer naar buiten. NOOIT meer.”
Van de schrik gaf ik mijn gevoel voor drama volledig de ruimte. Nadat ik zowel Anastasia als Nicolai vakkundig de huiskamer in had gejaagd sloot ik met mijn laatste beetje drama het balkon en keek ze streng aan. Samen keken ze schuldig, al meenden ze daar – laten we eerlijk zijn – helemaal niets van.
Inmiddels is de eerste schrik weggeëbd en kijken de katten weer zo brutaal als het hoort. Morgen is het tijd om de barricades te versterken en all zwakke plekken weg te werken. Het schijnt namelijk zomer te worden en dan kan ik ze niet binnenhouden.