23 januari 2012, 7 uur ‘s ochtends. Mijn hart slaat over. Mijn adem stokt. Een paar seconden ben ik verstijfd van schrik. En angst. En dan die schreeuw, ik hoor zijn pijn. Rossi heeft zojuist een doodsmak van de trap gemaakt.
Iedere ochtend als ik de slaapkamer uitloop word ik begroet door Rossi. Vaak ligt hij op de overloop te wachten, af en toe loopt zijn biologische wekkertje achter en komt hij slaperig de zoldertrap af gesjokt. Eenmaal op de overloop strekt hij zich uit voor mijn voeten, wachtend op een knuffel en een kus. Zo ook die ochtend in januari. Maar hij is zo slaperig, die domme, domme Rossi. Hij rolt om en verdwijnt zó door de open traptrede het trapgat in. Ik hoor hem onderaan de trap neerkomen en de stilte is oorverdovend. Terwijl de tranen in mijn ogen springen schieten er allerlei scenario’s door mijn hoofd. Heeft hij iets gebroken? Of beter gezegd: wát heeft hij gebroken? Leeft hij uberhaupt nog…?
Dan hoor ik een schreeuw, hij leeft in ieder geval nog! Ik hol de trap af, met een verschrikte Irem voor me uit. Rossi zit op de mat bij de voordeur, weggedoken in de hoek. Hij mauwt zachtjes, draait vreemd met zijn koppie en hij houdt één voorpootje van de grond. In eerste instantie mag ik hem niet aanraken, hij begint van schrik te blazen. Zachtjes pratend blijf ik naast hem zitten en al snel kan ik hem voorzichtig aaien.
Rossi in diepe slaap
OK, wat nu? Ik bel de dierenarts, maar omdat het zo vroeg is zijn ze nog niet bereikbaar. Het spoednummer lijkt me (nog) niet nodig. Ik besluit me snel aan te kleden zodat ik direct naar de dierenarts kan gaan zodra ze open zijn. Ik lok Rossi met wat brokjes in zijn reismandje, hopelijk blijft hij dan rustig en belast hij zijn pijnlijke pootje niet te veel. Niet veel later loop ik de spreekkamer van de dierenarts binnen en ik vertel wat er gebeurd is. We halen Rossi uit zijn mandje en hij houdt zijn pijnlijke pootje nog altijd in de lucht. “Gebroken”, is de eerste conclusie van de dierenarts.
Als hij het pootje vervolgens onderzoekt, blijkt dit gelukkig niet het geval te zijn. Waarschijnlijk is hij op zijn schouder op de traptrede terechtgekomen en nu is die schouder flink gekneusd. Omdat Rossi vlak na de val zo zat te draaien met zijn koppie heeft hij waarschijnlijk ook een aardige hersenschudding. De dierenarts geeft hem een spuit tegen de pijn en met het advies om de patient goed in de gaten te houden mogen we weer naar huis.
De rest van de dag ligt Rossi te rillen op de bank, arm beestje. Ik leg zijn favoriete ‘knuffelshirt’ over hem heen, en als hij blijft rillen leg ik er ook nog een fleecedeken overheen. Af en toe wordt hij wakker en hinkt hij wat rond door de woonkamer, het is te zien dat zijn pootje flink zeer doet. Hij eet ook af en toe wat brokjes, dat lijkt me altijd een goed teken als je kat iets mankeert.
Rossi is nog jong en hij wordt al snel weer zijn speelse zelf. Zijn zere pootje en koppie werken nog niet mee, ontelbare keren valt hij om of zakt hij door zijn poot heen en door de hersenschudding geeft hij regelmatig over. De zaterdagochtend na zijn val van de trap lijkt er een wonderbaarlijke genezing te hebben plaatsgevonden. Rossi is weer helemaal de oude, speels en wild zoals we van hem gewend zijn. Gelukkig maar :-).
Zo kennen we je weer!