Vreugde en verdriet. Soms liggen ze dicht bij elkaar. Donderdag vonden we Pim, de kater van een vriendin, terug. In de vroege vrijdagochtend is onze poes Snoet – heel onverwacht – overleden.
Pim is weg
Donderdagmiddag: mijn beste – en poezenvriendin stuurt me een app. Pim is weg. Pim is een van haar 5 katten. Geen van deze katten kan buiten de tuin komen omdat deze afgezet is. Al een tijdje was Pim zeer geïnteresseerd in de dakgoot. De enige plaats die niet afgezet is door draad. Hij zit rustig te turen naar het buurhuis. Maar als hij zijn pootje in de dakgoot zet, dan trekt hij hem gauw weer terug want er zitten akelige prikdingen (stekelige vruchtjes van een boom) in die pijn doen aan zijn pootje.
Maar na een schoonmaakactie van de dakgoten door de heer des huizes heeft Pim dan nu blijkbaar toch de oversteek gewaagd naar het buurhuis. Bij navraag blijkt dat de buurman Pim inderdaad heeft gezien in de schuur.
We starten een zoekactie en roepen en rammelen met lekkere brokjes dat het een lieve lust is. Maar geen Pim. Inmiddels trekt mijn vriendin steeds een beetje witter weg. Omdat de katten nooit buiten de tuin komen, vreest ze het ergste. Het is laat op de avond als we besluiten de poortdeur open te laten. De schuurdeur achter ook. Mijn vriendin installeert zich op de bank beneden met een extra dik dekbed voor de nacht. Ze laat de grote tuindeuren open om Pim genoeg ruimte te geven om naar binnen te racen. Ik ben inmiddels thuis en na een schietgebedje aan de H. Antonius om Pim toch maar thuis te brengen én een geruststellend appje aan mijn vriendin duik ik mijn bed in.
23:00 uur: PIM IS THUISGEKOMEN!
Snoet
Vrijdagochtend vroeg: we schieten wakker als we de buurman horen roepen: “Kom vlug! Er is iets aan de hand met jullie poes Snoet …”
Ik schiet een vest aan en sta binnen 2 minuten met de buurman in de keuken. Hij drukt Snoet in mijn armen, maar ze is al weg. Haar oogjes zijn gebroken. Onze lieve Snoet is er niet meer.
Snoet is heel wat jaren geleden door mij gevangen na een melding bij het asiel van een zwerfkat die tam zou zijn. Ze was – zoals het veel schildpad-dametjes betaamt – een poes met karakter, laten we maar zeggen. Ze werd geplaatst in een gezin maar dat was geen succes. Al snel was ze weer terug in het asiel. De beheerster van het asiel had me al een paar keer gevraagd of er bij ons geen plaatsje voor haar was en zo is het uiteindelijk ook gegaan. Snoet werd opgenomen in ons dierengezin. Al gauw liet ze merken dat ze toch veel liever buiten was en in de avond lekker in haar mandje in de bijkeuken wilde slapen.
Het gras bij de buren …
… leek Snoet toch iets groener en ze had overdag een plek veroverd op de bank in huis bij onze nieuwe buren. Ze kreeg haar eigen kussen plus een zeer chic etensbakje van een beroemde Italiaanse designer. Ze werd gepromoveerd tot een soort ‘leen’poes. Overdag lekker in de zon op haar eigen kussen of lekker in de vensterbank voor het raam. ‘s Avonds bij het vrouwtje in de bijkeuken met lekkers en haar mandje. Zo heeft Snoet heel wat jaartjes bij ons en de buurtjes doorgebracht. Ondanks het feit dat ze veel uithuizig was – was ze toch wel de onbetwiste baas op haar hof en op dat van de buren.
Afscheid
Zo ook deze vrijdagochtend. De buurman had de hond uitgelaten en Snoet stond al te wachten om naar binnen gelaten te worden. Ze sprong in de vensterbank, klaar om zich te nestelen op haar favoriete plekje. De buurman hoorde haar miauwen maar het klonk zo anders. Hij keek om en daar lag Snoet plotsklaps op de grond. Hij wist direct dat het mis was en is snel naar ons gerend met Snoet in zijn armen.
We hebben haar een mooie plaats gegeven in onze tuin tussen onze andere overleden dieren. Mijn werkplek kijkt op uit op haar plekje en het is fijn dat ze op deze manier toch nog een beetje dichtbij ons is.