Dinsdagavond, 22:00 uur, ik krijg de schrik van mijn leven. Een van mijn geliefde ex-katers is weg. Mijn balkondeur staat, wanneer het een beetje lekker weer is, altijd open. Ik woon drie hoog en zo kunnen mijn katten toch regelmatig een frisse neus halen. Met veel plezier klimmen ze dan over de reling (dood eng!) en gaan ze bij mijn vriendelijke buren kijken. Katten hebben zoveel balans in hun mik, geen probleem hoor ik je denken.
De afgelopen vier jaar niet, nee
De afgelopen vier jaar, zo lang heb ik mijn oudste kat Ricksens al, ging het allemaal van een leien dakje. Ik moest wel zo nu en dan over de reling klimmen (enger dan dood eng!) om ze weer op te halen, eigenwijs dat ze zijn. Maar het ging altijd goed. Dinsdagavond ging het mis, goed mis. Het weer betrok een beetje en het werd tijd dat de balkondeur dicht ging. Ik roep altijd een keer, soms wat vaker, en dan komen ze meestal vrolijk binnen rennen om hun zwaar verdiende snoepje te claimen. Maar dit keer niet. Dit keer kwam alleen Sasha binnen. Ik ben nog naar de buren geklommen, maar daar was Ricksens niet.
Moedergevoelens
Ook al ben ik een man en is een kat geen kind, mijn moedergevoelens gaven meteen door aan mijn intuïtie wat ik moest doen: beneden kijken. Helemaal in paniek ben ik naar beneden gerend. Ik heb onder elke struik gekeken maar kon mijn prinsje uit Siam (je raadt het al: het is een Siamees) nergens vinden. Op handen en knieën ging ik door het grasveld om nogmaals onder de bosjes te kijken.
In shock
Daar zat hij met ogen zo groot als flinke kauwgomballen heel zielig naar mij te kijken. Hij was in shock. Ricksens wilde heel graag naar me toe komen maar hij durfde niet te bewegen. Met veel moeite heb ik hem te pakken gekregen en met tranen in mijn ogen heb ik hem naar boven gedragen. Zijn bekje had een flinke schaafwond maar verder zag hij er redelijk ongeschonden uit. Eenmaal binnen begon Ricksens zich toch wat anders te gedragen dat ik van hem gewend ben. Huilend belde ik een vriendin en we zijn samen naar de dierenarts gegaan. Na veel onderzoeken en pijnstillers bleek dat hij ontzettend veel geluk heeft gehad. Op gekneusde ribben en gekneusde heupen na was alles piekfijn in orde.
Hoe goed je je kat ook kent
Ik ben een van die mensen die zegt: nee joh, ik ken mijn kat en hij springt niet van het balkon. Ik ken hem en zijn gedrag. Dat komt allemaal wel goed. Ik had vroeger mijn gerbils zelfs los in de tuin en die kwamen ook als ik ze riep, dus mijn kat helemaal. Nee dus. Met pijn in mijn hart heb ik geleerd dat het niet zo werkt. Hij heeft vast een zeevogel gezien om mee te spelen (de lieverd speelt met alle dieren) en is toen zijn balans verloren. Niet met opzet, maar het is wel gebeurd. Vanaf nu mogen ze niet meer alleen buiten. Totdat ik zo’n kattennet (heet dat echt zo?) voor mijn balkon heb gespannen. Wat scheelt, Ricksens vindt het balkon ineens ook niet meer zo leuk.