Dix en ik zijn de enige dames in ons verder door testosteron gedomineerde Vinex huishouden. Ik ben inmiddels ‘one of the boys’, een kwestie van overleven, maar Dix houdt zich staande door juist haar vrouwelijke kanten extreem te benadrukken.
Prinsesje…
We namen haar als kitten in huis, gevallen voor haar prachtige kleuren en blauwe ogen. Fijngebouwd en 100% poezelig. Ze kroop bij de kinderen op schoot en liet haar kwetsbare kant zien zodra je haar aandacht gaf. Ze flirtte subtiel met iedereen die langs de tuin liep, gaf kopjes en draaide haar staart om hun enkels. Maar zodra men bukte om haar aandacht te belonen, rende ze snel weg om vervolgens op een zichtbare, maar onbereikbare plaats quasi nonchalant haar oortjes te gaan zitten wassen. ‘Ze heeft een reputatie hoog te houden’ dachten we. Maar dit gedrag veranderde op slag toen ze voor het eerst krols werd. OMG! Het was gewoonweg gênant. Ze mauwde en kroelde de hele dag. Zodra je haar aanraakt of haar naam riep, ging ze klaar staan om te worden bestegen. Plaatsvervangende schaamte overheerste in die dagen ons huis. “Wat heeft Dix” vroeg mijn jongste Boy. “Ze wil graag kussen met een vriendje” antwoordde ik, terwijl ik mijn oudste Boy in mijn ooghoeken met zijn ogen zag rollen.
…of sloerie?
Ik speurde internet af naar een geschikte ‘huwelijks’ kandidaat. Maar onze hoogedelgestrenge dame was geenszins van plan om zich te laten uithuwelijken. Waarom zou je als poes wachten op een suffe prins als er op straat genoeg lekkere stoere kerels rondlopen? Als een echte Julia stortte zij zich op een avond, we hadden de deur niet goed dicht gedaan, in de armen van haar Romeo, de ruige straatvechter die al dagen om ons huis op de loer lag. “Lellebel!” gilden wij er nog achteraan. “Een dame van stand doet zoiets niet!”. Maar daar had de kleine del geen boodschap aan. Twee uur later kwam ze thuis en vleide ze zich dankbaar en gelukkig op de bank. Ik zweer het je, als poezen konden roken, had ze er toen één opgestoken.
Troonopvolging
Een paar weken later beviel Dix, als alleenstaande koningin-moeder – want de prinsessenstatus was ze inmiddels wel ontstegen – van vier gezonde kittens. De Boys waren in de gloria! Een nest vol heerlijke kittens, helemaal voor henzelf! Toegegeven, ik werd er zelf ook wel heel gelukkig van. Niets zo fijn als een krioelende massa van poezenpootjes en kopjes in de huiskamer. En al die gezellige kraamvisite! De kittens leken in uiterlijk niets op hun moeder, maar hadden alle kenmerken van de vader en de dader; grijs met witte pootjes en een vaag tijgerstreepje. Wel waren het allemaal kleine prinsesjes. Als een dame iets doet, dan doet ze dat goed, moet Dix hebben gedacht.
Happy End
Alle kittens vonden een paleisje met lakeien. En Dix ging naar de dierenarts zodat ze voortaan kon ‘snollen’ zonder gevolgen. Ik was er overigens ook wel klaar mee, want Dix was niet zichzelf met haar kittens. Ze was broodmager en ze had een bepaalde bezorgdheid in haar ogen die alleen een moeder kan hebben. De prijs van een nachtelijk avontuurtje. Dix is nu weer helemaal de oude, want zodra poezenkinderen het huis uit zijn, vergeet moederpoes dat ze moeder is. Flirten doet ze nog wel elke dag. Tenminste, als het weer dat toelaat want het moet wel prinsessenweer zijn als ze de straatsloerie wil gaan uit hangen.