Na bijna drie jaar voeren lukte het ons eindelijk om een zwerfpoes te vangen. We noemden haar Dwarf. Dwarf is nu een jaar bij ons. Lees hoe het met haar gaat!
Dwarf als zwerfpoes
Vind je het leuk om het hele verhaal over het vangen van Dwarf te lezen, lees dan mijn eerste blog over haar. In het kort: vlak na onze verhuizing kwamen mijn vriend en ik Dwarf tegen op een industrieterrein niet ver bij ons vandaan. Het was snel duidelijk dat het hier om een zwerfkat ging. Bijna iedere dag voerden we haar. We wisten toen nog niet dat Dwarf een poes is. Dit werd pas duidelijk toen zij een steeds bollere buik kreeg: ze was zwanger! Meerdere keren probeerden we Dwarf te vangen: met een vangkooi, een reismand en verschillende formaten benches met een touwtje aan het deurtje. Helaas steeds zonder succes. In de tijd dat wij Dwarf op straat voerden, is zij meerdere keren bevallen van kittens. Slechts één keer kwam ze tevoorschijn met twee kittens. Twee van die kleine, leuke, lieve wolletjes die één voor één verdwenen. Wat gebeurde er toch iedere keer met haar kittens? Ik vond het echt hartverscheurend.
Nieuwe vangpoging
Toen ze in mei vorig jaar steeds magerder werd en zelfs niet meer schuilde voor de stromende regen, probeerden wij Dwarf opnieuw te vangen. We voerden haar steeds iets dichter bij de bench met een touwtje aan de deur. De laatste dagen at ze eerst met één pootje, daarna met twee pootjes en toen met drie pootjes in de bench. Op 1 juni vorig jaar stond Dwarf zo ver in die bench, dat mijn vriend het aandurfde en een ruk aan het touwtje gaf. Het deurtje zat dicht, Dwarf zat in de bench en ik snelde erheen om de deur met de schuiven goed dicht te doen. Gelukt!! Sindsdien woont Dwarf – zwaar getekend door het leven op straat – bij ons.
De eerste tijd bij ons in huis
Na het bezoek aan de dierenarts (zie mijn vorige blog hoe dat verliep), bracht ik Dwarf naar boven waar ze haar eigen kamer kreeg. Dat ze een lange weg te gaan had, was duidelijk. Wat doe je als een kat zo bang is, dat ze zich niet eens durft te laten zien? Niks. Afwachten. Eten en drinken brengen, andere noodzakelijke dingen als de kattenbak doen en weer gaan. Het duurde even, maar op een gegeven moment zag ik haar wel als ik de kamer in kwam. Natuurlijk smeerde ze hem meteen, maar ik zag haar tenminste. Mijn vriend en ik vroegen ons af wat Dwarf allemaal deed als er niemand in haar buurt was. We sloten een webcam aan op mijn pc om daar achter te komen.
Webcam filmpjes
Op de eerste filmpjes zagen we Dwarf alleen maar heen en weer vliegen tussen haar verstopplekjes. Om ineens van de ene op de andere dag heel relaxed uit haar krabton te stappen. Beetje rekken en strekken, gapen, ze waste zich, ging een hapje eten, dronk wat water en ging rustig weer terug de krabton in. Ze begon zich kennelijk wat meer op haar gemak te voelen. Dwarf kreeg toen ook aandacht voor haar speeltjes. Niet dat ik hier getuige van was, ik zag het op de filmpjes en ik hoorde haar spelen. Ze leefde zich helemaal uit met haar muisjes en balletjes. Een goed teken! Ineens verstopte Dwarf zich niet meer als ik de kamer in kwam. Ze bleef – weliswaar in het uiterste hoekje van haar kamer – zitten kijken.
Eerste kennismaking met onze andere katten
De eerste tijd hielden we Dwarf apart van onze andere katten Gizmo, Luna, Gabber, Ravi, Uzi en Red. Toen ze wat meer op haar gemak was, werd het tijd om ze kennis met elkaar te laten maken. Als er iemand van ons bij was, openden we de deur naar de werkkamer zodat de andere katten naar binnen konden. Tussen de werkkamer en de kamer van Dwarf zit normaal gesproken geen deur, alleen een doorgang. Mijn handige vriend had hier een hordeur in geplaatst. Ideaal om Dwarf rustig aan onze andere katten te laten wennen en andersom natuurlijk ook. Nieuwsgierig als ze zijn, duurde het niet lang tot ze haar allemaal hadden ontmoet. Geen geblaas, geen gegrom, niks: het ging hartstikke goed! Toezicht van één van ons was helemaal niet nodig: de deur naar de werkkamer bleef open.
Luna en Ravi met Dwarf
Luna nam direct haar intrek in de werkkamer: ze lag vaak in het mandje wat daar staat. Alsof ze Dwarf gezelschap wilde houden. Bijzonder was Dwarf ’s reactie op Ravi. Dwarf zag Ravi en was meteen stapelgek op haar: ze rende op Ravi af – de hordeur zat er gewoon nog tussen – en ging heel hard kopjes – het leken wel kopstoten – geven en liggen rollen. Alsof ze heel erg blij was om haar te zien. Echt heel erg lief! Waar dit vandaan komt? Dat zou ik ook wel willen weten! Ik heb zoiets in ieder geval nooit eerder meegemaakt. In het begin wist Ravi niet zo goed wat ze aan moest met zoveel enthousiasme, maar nu laat ze het gewillig over zich heen komen.
Hordeur weg
Natuurlijk deed ik ondertussen mijn uiterste best om het vertrouwen van Dwarf te winnen. Met spelen via de hordeur bijvoorbeeld. Of ik ging in haar kamer op de grond zitten om een boekje te lezen. Ze durfde steeds iets dichterbij te komen. Op een gegeven moment zetten we de hordeur op een kier om te kijken hoe ze hier op reageerde. Ze liep de werkkamer in, zo zagen we op de filmpjes. Maar als wij er bij waren bleef ze in haar kamer. We vonden het tijd om die hordeur weg te halen. Best even spannend, want hiermee verdween de afscherming tussen Dwarf en de andere katten. Ook al ging het nog zo goed met de hordeur er tussen: je weet maar nooit hoe ze op elkaar reageren als die weg is. Luna schoof meteen een kamer door en nam nu haar intrek in Dwarf ‘s kamer. Heel grappig. Op Ravi reageerde Dwarf nog enthousiaster. Alle katten lopen nu in en uit de werkkamer en Dwarf vindt het allemaal prima. Ze blijkt Gabber ook erg leuk te vinden. Gabber – ook een voormalige zwerfkat – wist helemaal niet hoe hij met zo’n blije Dwarf om moest gaan en ging er de eerste paar keer snel vandoor. Maar ook Gabber kan het enthousiasme van Dwarf nu ‘handelen’.
Dwarf nu
Ondanks dat Dwarf kan gaan en staan waar ze wil in huis, blijft ze voornamelijk nog in haar kamer. Wel komt ze nu steeds wat vaker en wat verder ‘haar’ werkkamer uit. Echt aanhalen kan ik Dwarf nog niet. Tenminste dat denk ik. Ik mag heel dicht bij haar komen en zou haar zo aan kunnen raken. Toch wacht ik tot Dwarf zelf die eerste stap zet. Door met haar koppie langs mijn hand te gaan bijvoorbeeld. Wel snuffelt ze soms voorzichtig aan mijn hand. En spelen met haar zachte balletjes vindt ze erg leuk. Als ik achter mijn pc in de werkkamer zit, vraagt ze min of meer of ik met haar kom spelen. Dan tikt ze eerst zelf met haar pootje tegen zo’n balletje om me vervolgens vragend aan te kijken. Als ik dan een balletje haar kant op gooi, dan duikt ze daar vol op.
Het vertrouwen groeit
Andere dingen waar ik aan merk dat haar vertrouwen groeiende is: Dwarf verstopt zich al lang niet meer als er iemand binnenkomt. Sterker nog: ze laat regelmatig zien waar ze is als ik binnenkom. Dan steekt ze haar koppie bijvoorbeeld uit de krabton. Iets wat ze eerder nooit deed. Of ze komt tevoorschijn als ik tegen haar praat. Ook loopt ze wel eens achter me langs als ik achter de pc zit; iets wat ze een tijdje terug zeker niet durfde. En laatst lag ze languit op haar zij op haar kleedje, wat ik haar nog niet eerder had zien doen. Bleef Dwarf een tijdje terug nog op veilige afstand, nu komt ze ook gewoon naar Ravi toe als hij naast me staat. Ze gaat stapje voor stapje vooruit en wordt steeds meer zichzelf. Het duurt nu niet lang meer of Dwarf heeft de lange weg die zij moest gaan, afgelegd. Mijn lieve, mooie Dwarf is er bijna!!
PS: voor mijn eerste blog over Dwarf moest ik beelden uit de filmpjes halen, want een foto van haar maken kon toen niet. Maar voor de afbeelding bij dit verhaal mocht ik wel foto’s maken!
Heb jij wel eens een hele bange (zwerf)kat in huis genomen? Wat is jouw verhaal? Ik ben heel erg benieuwd!