Ineens hadden we kater Josje in huis. Van de boerderij aan de overkant van de straat. Terwijl mijn man en ik hadden gezworen geen boerderijkatten en geen katers erbij te nemen.

Gegarandeerd oorlog

Dat zou onze kater Gio namelijk echt niet trekken. Die is zó jaloers. We hoeven maar te kijken naar één van onze andere katten, poezen Macey en Miffy, of daar komt meneer aan en schurkt zich ertussen. Alsof hij wil zeggen: ‘Niet vergeten hè, IK ben de leukste, liefste, mooiste…’ Voeg daar een vrij groot ego en een heel klein hartje aan toe, dus nee, een nieuwe kater in huis is echt not done. Dat zou gegarandeerd oorlog worden.

Maar toen was daar Josje. Josje is met twee weken oud in zijn kopje gebeten door een hond. Wonder boven wonder overleefde hij dat, al liep hij in eerste instantie alleen in rondjes en schoten zijn oogjes continu heen en weer. Toch ging hij op verkenning uit op de boerderij met zijn schattige dronkemansloopje. Een echte charmeur en allemansvriend, die nergens gevaar zag. We moesten wel ingrijpen: deze survivor zou niet oud worden als hij buiten bleef lopen. En dus kwam Josje veilig bij ons in huis.

Josti-band

We noemden hem Josje, naar de Josti-band, omdat we het idee hadden dat hij een soort van kattenmongooltje was. Niets bleek minder waar. Josje heeft wat lichamelijke beperkingen, maar zijn verstandelijke vermogens zijn allesbehalve aangetast. Zo bedenkt hij allerlei slinkse manieren om aan eten, niet zijnde kattenbrokjes, te komen. Met als hoogtepunt (of dieptepunt, het is maar hoe je het bekijkt): vliegensvlug via mijn achterkant omhoog klimmen terwijl ik in een pan pastasaus roer, en hem nog net van mijn schouder kan plukken voordat hij zich in de pan stort… (zie je het voor je?).

Dat doet-ie normaal nooit!

En dan: de introductie. Macey en Miffy gromden en blaasden naar de indringer en maakten zich uit de voeten. Maar dan Gio. Ik neem Josje mee op de bank en Gio komt naast me zitten en kijkt erg geïnteresseerd naar de kleine kneus. Ik zou bijna zeggen, ja lach me maar uit: liefdevol. Geen gegrom, geen geblaas, niks. Vanaf de eerste minuut. Dat doet-ie dus normaal nooit! Katten blijven me verbazen. Als je denkt dat je de karakters van je eigen katten heel goed kent, doen ze ineens iets wat er totaal niet bij past. Zoals jaloerse Gio die als een blok viel voor kater Josje.

Onafscheidelijk

Die twee zijn sindsdien onafscheidelijk. Gio moet wel een ‘metro’ kater zijn, want zijn vrouwelijke kant kwam helemaal naar boven. Als een soort ‘moedertje’ ontfermde hij zich over Josje. Het is heerlijk om naar ze te kijken. Hoe ze samen slapen, elkaar wassen, spelen, stoeien. ‘Ome Gio’, zoals we hem nu noemen, laat het allemaal gebeuren. De poezen hebben Josje ook geaccepteerd, maar zijn niet altijd even blij met zijn onophoudelijke speelenergie. Af en toe klinkt dan ook een ‘laat-mij-met-rust’ grom. Maar ach, dan richt Josje zijn pijlen weer op ome Gio ;-D.

Nu weet ik dat kattenbroertjes en -zusjes vaak onafscheidelijk zijn, dus natuurlijk: een kattenvriendschap is niet heel bijzonder. Maar hoe jaloerse Gio kneus Josje vanaf dag één in zijn hart heeft gesloten, vind ik wel heel speciaal. Terwijl wij ons zorgen maakten of Gio het wel zou trekken, verbaast hij ons met een hartverwarmende reactie. De afbeelding (links Josje, rechts Gio) spreekt boekdelen, toch?

Hebben jullie ook van die kleffe of bijzondere kattenstelletjes in huis? Laat het hieronder weten. Als je deze blog via Facebook leest, kun je via de reacties van Facebook een leuke foto erbij plaatsen. Ik ben benieuwd…


Dit artikel is 4.072 keer gelezen | Geschreven door

Over de auteur

Gezellige tekstschrijver / communicatieadviseur / blogger / kattenvrouwtje met een bourgondische lifestyle. Helpt je met tekst, advies en training om beter te communiceren: www.caenencommunicatie.nl. Gek op: schrijven, katten, reizen (naar US en UK), Disney, lekker eten, Netflixen, lachen en vooral: genieten van wat er NU is, carpe diem!