Barry Manilow had gelijk, toen hij zong dat Lola een showgirl was. Of in dit geval, een showkat. Want dat is mijn Lola, een showkat pur sang.
Ze leeft voor het podium. In haar geval bestaat dat podium uit alles wat ik maar wil bekijken. En ze heeft zelfs haar eigen favoriete liedjes. Dat zijn, hoe kan het ook anders, Copacabana en Whatever Lola wants. Dan gaat de staart in de krul en het Beyoncé loopje komt uit de kast. Want aandacht krijgen, dat zal ze!
Je kan toch blind typen?
Ik schrijf nogal veel, want hé: dat zit in de natuur van een schrijfster. Maar schijnbaar liggen katten nu eenmaal graag op laptops. Waarom zou je ook naar dat rare scherm met die bewegende lettertjes willen kijken, toch? Zodra mijn vingers de magische typ-geluiden maken, kan ik eigenlijk al gaan aftellen. Binnen een paar seconden staat Lola parmantig te wezen op mijn toetsenbord/op mijn borst te trappelen/in mijn nek te spinnen/ergens anders in de weg*. Zelfs bij het schrijven van dit artikel, ik presenteer u bewijsstuk A!
Watch me, only me
Een avond lang mijn favoriete serie Netflix-en? Vergeet het maar! Als Lola in dezelfde ruimte is, zorgt ze ervoor dat ze zo dicht mogelijk tegen mijn gezicht aan ligt. Ik noem haar ook wel Lo-‘lig in de weg’-La. Ik zie standaard maar de helft van mijn televisie, of een hoekje is vervangen door een puntig kattenoortje. Ik ben er inmiddels redelijk aan gewend dat iedere film die ik probeer te volgen voor zeker 5% moet lijden onder de aandacht en ruimte die showgirl Lola opeist. En dat is al ná een paar minuten worstelen met haar, om haar zo min mogelijk beeldvullend te laten gaan liggen.
Her name was Lola, she was a showcat.
*Doorstrepen van opties is niet nodig in verband met het volledig benutten van elke plek.