In memoriam voor Blacky

Blacky | 2,000 – 2,016

Blacky is samen met haar moeder Booster in 2001 bij mij komen wonen. De dames waren bij stichting Zwerfdier in Alkmaar ter adoptie aangeboden door de vorige eigenaar. Ik ging met 2 goede vrienden bij Zwerfdier kijken voor een setje, ik wist dat stelletjes niet zo snel werden geadopteerd en dat zo’n setje uit elkaar gehaald zou worden. Ik wilde toch 2 poezen, dan ook gelijk maar een setje adopteren, om meer dierenleed te voorkomen. Blacky viel in eerste instantie niet op, haar moeder stond luidkeels voor de tralies te mauwen “Kies ons! Kies ons!”, arme Black lag achter in het hokje als een zielig hoopje, alle herrie en indrukken waren haar te veel.
Het voelde goed, dit stelletje, en na een aantal dagen mocht ik ze ophalen. Ze waren beide net gesteriliseerd en hadden nog wat tijd nodig om te herstellen, anders had ik ze direct mee gekregen.

Bij thuiskomst dook arme Black direct achter de bank van angst, weer een nieuwe omgeving om aan te wennen. Ik heb haar de rust gegeven om te wennen en die avond zocht ze haar moeder op, die bij mij op de bank lag. Er gebeurde iets wat ik daarna nooit meer heb gezien; Blacky duwde haar neus in de buik van Booster en begon te drinken (of deed een poging). Dat was de laatste keer, vanaf dat moment was de band tussen die twee minder hecht, Blacky kwam tot rust en had haar moeder minder nodig, bovendien waren ze allebei net gesteriliseerd en Booster wilde niet zo veel meer van haar kind weten.

In de maanden die volgden veranderde Blacky met veel geduld, aandacht en liefde van een schuwe angstige poes in een lieve aanhankelijke kletsmajoor. Ze liet altijd duidelijk van zich horen en schroomde niet om aandacht op te eisen. Toen ik met een eigen bedrijf vanuit huis ging werken had ik de dames 24/7 om me heen, er ontstond een soort van ploegendienst tussen de 2 zodat de beschikbaar aandacht netjes werd verdeeld. Booster lag ‘s nachts altijd bij mij op bed en gedurende de dag lag Black altijd op mijn bureau terwijl ik aan het werk was. Zo nu en dan werd ze wakker met luid gemiauw om even een knuffel te halen en het kwam vaak voor dat ze tussen mij en mijn toetsenbord ging liggen, met haar koppie op mijn arm, luid spinnend te genieten.

Black was geen avonturier zoals haar moeder dat was, Booster hebben we uit bomen, dakgoten en schuurtjes opgevist, Black kwam vaak niet verder dan de tuin. Toen ik in 2011 mijn huidige vrouw heb leren kennen en bij haar in ben getrokken kwam ze in een huis terecht met tuin waar ze uit kon. In mijn vorige woning kon ze de tuin niet uit. De eerste dag dat ze naar buiten mocht kwam ze al snel terug, tot over haar middel doorweekt en groen van de kroos; ze had kennis gemaakt met de vijver van de buren. Door haar totale vertrouwen in mij kon ik haar zonder problemen onder de kraan houden en met lauw water afspoelen. Toen wij in Alkmaar gingen wonen troffen wij weer buren met een vijver, en ook daar is Black in gevallen.. Sindsdien bleef ze alleen maar in de tuin.

In 2012 kwam Timo, onze sheltie, als pup in huis. De beslissing om dit te doen was niet zomaar genomen; ik vreesde dat de dames op hun oude dag niet zomaar een pup zouden accepteren. Het ging wonder boven wonder heel goed; Booster bleef zo’n beetje de baas in huis en Black, die negeerde gewoon dat drukke beestje in z’n geheel. Ook toen onze 2e Sheltie Sarah erbij kwam hield Black haar hoofd koel.

Black kwam elke nacht bij ons liggen, vaak tussen ons in, ik fungeerde als Berlijnse muur tussen haar en haar moeder, die altijd aan mijn kant lag. Black frommelde zich altijd zo tegen mij of mijn vrouw aan dat haar koppie op je wang belandde, of dat ze met haar hele lijf op je schouder ging liggen. Toen Booster overleed kon ze alle aandacht opeisen en het kwam ook vaak voor dat ze ‘s nachts net zo lang bleef mauwen tot je in de positie ging liggen die ze wenste en zich lekker tegen je aan kon nestelen. Wij waren natuurlijk zo gek dat we dat ook deden.

Black d’r gezondheid was stabiel, ze kreeg wel last van haar gewrichten, vanaf dat ze ongeveer 10 a 11 jaar was veranderde haar loopje van dat van een sierlijke panter naar wat gedrongen, met bolle rug. We hebben ander voer geprobeerd maar veel hielp het niet. Toen ze 14 was werd springen lastig, ze kon het bed niet meer op klimmen, maar klauterde naar boven, wat haar de bijnaam spiderman heeft opgeleverd. Ze heeft altijd wel periodes gehad dat ze veel moest overgeven, veelal wanneer het warmer werd en ze vacht begon te verliezen.

In december 2015 werd het spugen erger en erger, het arme beessie wilde ook niet meer eten en we zijn naar de dierenarts gegaan om te laten onderzoeken wat er aan de hand was. Uit haar bloedonderzoek kwamen geen bijzonderheden, maar urine onderzoek liet zien dat ze blaasontsteking had, daarvan zou ze zich beroerd voelen en dat resulteerde in spugen. Een antibioticakuur en speciaal eten om blaasgruis te verminderen volgde en Black leek weer een beetje de oude te worden; een rustige oude dame die veel rust nam en geregeld even kwam bedelen om een knuffel.

Na de vakantie, eind juli 2016, begon het spugen weer, deze keer leek er ook bloed bij te zitten en we zijn op een zondag naar de dierenarts gegaan; na een bloedonderzoek bleek dat haar alvleesklier was aangedaan, waarschijnlijk een ontsteking. Ze was ook wat uitgedroogd en flink afgevallen en heeft 3 nachtjes bij de dierenarts doorgebracht met een infuus om haar vochtgehalte op peil te krijgen, het herstel leek voorspoedig, zeker voor een poes van haar leeftijd. Ik ben iedere dag tijdens lunchpauze bij haar op ziekenbezoek geweest en hoe stoned ze ook was (ze kreeg morfine tegen de pijn); ze kroop altijd direct uit haar hokje bij mij op schoot om gemiste knuffels in te halen.
Thuis gekomen leek het enigszins beter te gaan met Black, ze sliep heel veel, at redelijk goed speciaal diabetes-voer en dronk goed.. Toch merkte ik aan haar dat ze niet lekker was. Ze kreeg nog steeds Cerenia tabletjes tegen de misselijkheid en zo nu en dan een pijnstiller omdat ik toch wel merkte dat ze nog pijn had. Na 2,5 week kreeg ze toch weer een terugval, veel spugen en ze zonderde zich af. Toch weer naar de dierenarts, ze bleek toch nog weer afgevallen, ruim 10% van haar lichaamsgewicht in 2,5 week tijd. Na een eerlijk en open gesprek met de dierenarts besloten we dat dit niet langer meer kon; de prognose was slecht en Black voelde zich beroerd; de dierenarts zou 5 dagen later bij ons thuis komen om Black in te laten slapen. Tot die tijd kreeg ze genoeg medicijnen om Black nog comfortabel te laten zijn. Die 5 dagen hebben we haar verwend met eten wat ze eerder niet mocht, speeltjes, enorme veel knuffels, hebben we foto’s, filmpjes, en geluidsopnames (gespin, gemauw) gemaakt en uren bij haar op bed gelegen. Dinsdag 23 augustus, 1 jaar en 10 dagen na haar moeder Booster, is Black omstreeks 18:00 rustig in mijn armen ingeslapen. We hebben haar laten cremeren en in een mooie urn een plekje gegeven in de huiskamer, waar ik zo nu en dan nog even tegen haar praat. Blacky is net geen 16 geworden.

blacky

De Cattish redactie wenst Ivo Toby veel sterkte toe met het verlies van Blacky. We voelen met je mee.


Dit artikel is 78.711 keer gelezen | Geschreven door

Over de auteur

Op Cattish vind je artikelen door kattenliefhebbers, voor kattenliefhebbers. Lijkt het je leuk om mee te schrijven? Je kunt je hier aanmelden.