Mijn vriend is 1.98. Een grote kerel. Toen we ons bad uitkozen gingen we dan ook voor het grootste formaat van het type dat we wilden hebben. Shiri en ik pasten dus prima saampjes in dat bad. Gelukkig maar, want het was een lange nacht.
Sinds Shiri ziek was geworden was hij niet meer zo content met mijn aandacht. Hij wilde vooral veel met rust worden gelaten. Maar die laatste nacht koos hij ervoor om uitgebreid tegen me aan te komen liggen. Lekker warm tegen mijn buik aan, zoals hij dat altijd had gedaan. Heerlijk.
De nacht was lang, maar ging ook te snel voorbij. Voordat ik genoeg genoten had was het moment daar. Het geluid van de deurbel maakt dat mijn hart sneller ging kloppen. Ik vond het allemaal zo raar. Ja, Shiri is een kat. En ja, mensen beslissen voor dieren. Maar het hele idee dat je beslist over het leven van een ander, kat of niet, is echt heel gek.
De dierenarts legde ons uit wat er zou gaan gebeuren. Eerst zou Shiri een spuitje krijgen om in slaap te vallen, daarna een spuitje om zijn hart te stoppen. De plooi waarin ik mijn gezicht tijdens deze uitleg probeerde te houden, leek wel bevroren. Zakelijk knikte ik ja en natuurlijk, terwijl het gevoel van onwerkelijkheid met de seconde groeide.
Ik nam Shiri in mijn armen en knuffelde hem zo lang mogelijk. Mijn vriend bood aan om hem vast te houden. Maar na 13 jaar samen vond ik dat ik het aan hem verplicht was om ook dit samen mee te maken.
Terwijl de dierenarts het eerste spuitje prepareerde, hield ik mijn kleine kereltje stevig vast. Er was niet veel meer van hem over, maar wat er was bedekte ik met kussen. “De eerste prik zal hem wel pijn doen, “ meldde de dierenarts. Ze maakte geen grapje. Zodra de naald erin ging, gilde Shiri keihard en beet met als z’n kracht in mijn hand. Ik voelde het niet eens. Het verdriet van verlies is veel pijnlijker dan welke fysieke pijn dan ook.
Direct erna viel Shiri in slaap. Niet een beetje, maar dieper dan ooit. Zijn hoofdje hing, zijn poten werden slap. Ik drukte hem tegen me aan en hield van hem, zo hard als ik kon.
Weet je wat ik het ergste vond? Terwijl hij daar zo in mijn armen lag te slapen, snurkte hij zachtjes, zoals hij dat vele avonden aan mijn voeteneind had gedaan. Kleine kattensnurkjes, van een lief oud menneke. Ik liet mijn tranen geluidloos lopen. Ik ben echt Olympisch kampioen geluidloos huilen, dus dat ging prima.
Het duurde lang voordat Shiri “weg” genoeg was. Toen was het tijd voor de tweede spuit. De spuit die een einde zou maken aan zijn pijn en aan ons lange leventje samen. Bah!
Wat zag hij er knap uit. Hij leek helemaal niet dood. Toen mijn oma overleed, bleef er een lichaam over, maar mijn oma was duidelijk weg. Shiri zag eruit alsof hij elk moment op kon springen en een van zijn junglefantasieën uit kon gaan leven. Maar dat deed hij niet.
Ik heb nog zeker een uur naast hem gelegen. Het kind in mij gewoon de vrije loop gelaten. Waarom niet. Verlies doet pijn. Wie het ook is en wie jij ook bent.
En toen was het echt klaar. Shiri was niet meer bij ons.
En elke dag schrik ik weer even van hoeveel je een wezen kunt missen waarmee je nooit een echt gesprek hebt gevoerd. Gek is dat. Maar dat ik hem vreselijk mis staat vast.