Als je helemaal gek bent van je katten en je uiterste best doet om ze een zo mooi en fijn mogelijk leven te geven dan is het nogal pijnlijk om van een ander te horen dat jouw katten wel heel zielig zijn en het vast niet naar hun zin hebben.
De reden dat ik dat te horen krijg komt doordat mijn katten in een appartement wonen en ik ze niet op het balkon durf te laten. Ze komen dus niet buiten. Volgens de persoon die mij regelmatig aankijkt alsof ik de grootste dierenmishandelaar van deze eeuw ben is dat niet alleen heel zielig voor mijn lieve poezenbeesten maar kunnen ze ook hun energie niet kwijt en gaan daardoor kattenkwaad uithalen.
Kortom, het feit dat mijn kattenjongens met de snelheid van een race-auto door het huis rennen en elkaar achterna zitten, dat ze zich met gevaar voor eigen leven van de metershoge klimpaal storten, dat ze via slinkse wegen toch die felbegeerde slaapplek op de keukenkast innemen, dat ze van alles stelen en meeslepen naar de badkamer alwaar zij de gestolen spullen verstoppen onder de kleedjes, dat ze als eerste in bed ploffen zodat wij maar moeten zien hoe we gaan liggen, dat ze in de gootsteen spelen en zelf de kraan aanzetten, dat ze …… zo kan ik nog wel een uurtje doorgaan.
Dat is dus allemaal frustratie omdat ze niet buitenkomen. Mijn verweer dat ze heel veel goede aandacht krijgen omdat ik vrijwel altijd thuis ben en dat we ze heel veel knuffelen, kroelen, kammen en totaal gek met ze zijn maakt geen enkele indruk.
Ook mijn verhalen over katten die wel buitenkomen en daar vreselijke dingen meemaken of enge ziektes oplopen kan ik net zo goed tegen een muur afsteken. Als de beschuldigster in kwestie op de koffie komt gaat ze steevast met een droevige grafblik naar het grote balkon staan staren. “Kun je nou echt dat balkon niet katveilig maken?” Gezeur en gezever tot en met. Nee, het balkon kan niet poesdicht gemaakt worden. Wij mogen geen netten ophangen of de zaak dichttimmeren. Vervolgens kijken wij naar de overburen alwaar de poes op 5 hoog over het (ronde) randje van het balkon probeert te lopen.
Iedere keer weer staat het kippenvel over mijn hele lijf. Ik heb soms nachtmerries waarin mijn lievelingen op het randje balanceren en er vanaf glijden. “Ze vallen niet” zegt mijn volhardende bezoek. “Maar ze vallen binnen ook regelmatig overal vanaf want ze zijn onbesuisd en vol energie” zeg ik dan.
Als het nare bezoek weg is blijf ik me de rest van de dag verdrietig voelen. Mijn kattenjongens lijken daar totaal geen last van te hebben en doen nog een rondje om de bank.