Heb jij ze ook? Eén of twee, of misschien zelfs wel drie of vier van die hummels. Je houdt zielsveel van ze maar af en toe zou je ze met (bijna) net zoveel liefde achter het behang plakken.

Zeker als ze nog klein zijn, zijn ze ontzettend vertederend. Je geniet van ze, ze hebben je nodig, en je bent er van ‘s morgens tot ‘s avonds hartstikke druk mee. Later worden ze groter en dus ook onafhankelijker. Ze gaan op verkenning, ontdekken dat de wereld groter is en kijken waar de grenzen liggen. Ze weten drommels goed wat wel en niet mag, maar o wee als je even niet oplet.

Al naar gelang de situatie kijk je met verbazing, ontroering, boosheid of lachend (of een combinatie van deze) toe wat ze nu weer voor capriolen uithalen. En ja, natuurlijk is het de ene keer ernstiger dan de andere. Het ene vergrijp is het andere niet. Soms negeer je het, domweg omdat je geen puf hebt om je druk te maken. De andere keer reageer je misschien wel wat overdreven omdat je toch al stress had van je werk/het verkeer/je partner/je (schoon-)ouders etc (doorhalen wat niet van toepassing is)

Toch, wat ze ook doen, je zet ze niet buiten de deur en je plaatst ze ook niet op Marktplaats, want ze horen bij je en je houdt van ze, in voor én tegenspoed. En bovendien, die van anderen zijn vast veel erger dan die van jou.

En meestal is het vooral leuk, leer je door hun ogen te kijken, leren ze je meer te genieten van het moment en van de kleine dingen: schijnt de zon? Dan wil je lekker buiten spelen, en als je moe en uitgespeeld bent, ga je lekker in het zonnetje of in de schaduw zitten of liggen uitrusten. Regent het? Niet getreurd, binnen kun je het ook gezellig hebben. Dat er daarbij door hun enthousiasme dan wel eens iets sneuvelt, nemen we op de koop toe. Oké, die ene mooie vaas of dat erfstuk hadden we liever heel gehouden maar ja, gebeurd is gebeurd.

Soms zijn ze ziek, of voelen ze zich niet zo lekker. Meestal is wat extra aandacht en een knuffel voldoende, soms moet je met ze naar de dokter. Dat vinden zij meestal niet zo leuk, en wij dus ook niet, maar als het moet, moet het. Later haasten we ons dan om het goed te maken met een cadeautje of iets lekkers en meestal is het leed dan ook alweer snel vergeten.

Je beseft dat het moment komt dat je ze los moet laten, dat hoort ook bij het leven. Normaal gesproken sta je daar niet al te veel bij stil, of probeer je dat althans omdat je weet dat, als het moment daar is, je zult proberen ook dat zo goed mogelijk te doen.

Ze helpen je door moeilijke tijden heen en ze houden onvoorwaardelijk van je.

Kortom, ik zou ze nooit willen missen: mijn katten, Muis & Magic..


Dit artikel is 4.313 keer gelezen | Geschreven door