In onze zoektocht naar twee kittens uit één nest, stond voor ons voorop dat dit een wárm nest moest zijn. Een vertrouwd adres, een veilige, liefdevolle omgeving. Een omgeving waarin de jonge poesjes alleen maar positieve ervaringen opdeden met het fenomeen mens. Maar ook vertrouwdheid met een andere diersoort, de hond, was mooi meegenomen. Want de kans bestaat dat er behalve poezen en paarden ooit nog wel eens zo’n blaffende viervoeter bij onze menagerie gaat horen.
Met een goed gevoel reden we naar het geboorteadres, gevonden op Marktplaats, om onze beoogde poesjes te bezichtigen. Nog voor we het erf op kwamen, werden we enthousiast begroet door een energieke herdershond. Dat was alvast een pluspunt. De ontvangst door de tweebeners was minstens even hartelijk, dus dat zat ook wel goed.
Grommen
Eén wezen in dat boerderijtje maakte echter de meeste indruk: Karel, die ons grommend stond op te wachten. Karel is een basset: zo’n lage, lange hond met korte pootjes, droevige ogen en enorme oren. Dat Karel gromde kwam eerst niet zo sympathiek over. Totdat we zagen waar hij zich tactisch had opgesteld: bij de vier kittens die heerlijk in zijn mand lagen te slapen. Karel gromde uit bescherming: kom niet bij mijn kittens, onbekend volk!
Veilig
Moederpoes was intussen in geen velden of wegen te bekennen, of was het die flits die daar in de gang voorbijschoot. Terwijl wij aan een kopje koffie zaten en de poesjes mochten aaien en van dichtbij bewonderen, bleef Karel ons met een waakzaam oog in de gaten houden. De poesjes die zich weer in zijn mand neervlijden, moesten wel plaatsmaken toen Karel zelf met een grote plof besloot ook even uit te puffen. Maar dat waren ze blijkbaar gewend, want half doordommelend vonden ze een nieuw plekje, veilig tegen Karel aangeschurkt.
We reden met een goed gevoel terug naar huis. Over een paar weken zouden we deze kittens gaan ophalen. En in de tussentijd wisten we: Karel waakt over hen.
