Dat kittens zich niet aan mensentijden houden wist ik al even. En dat ze steeds nieuwe manieren verzinnen om je te entertainen, wist ik ook al een tijdje. Maar dat waar die twee zaken samenkomen soms tot slapeloze nachten leidt, maak ik eerlijk gezegd voor het eerst mee.
Mijn twee katten mogen van mij gewoon in onze slaapkamer slapen. Onze slaapkamer is niet eens echt een kamer, maar een etage waar een bed, 2 nachtkastjes en een tv staan. En oh ja, sinds de komst van de nieuwe katten, staat er ook een mega-krabpaal. Punt is in elk geval, dat er genoeg ruimte is voor twee mensen en twee kittens.
Anastasia houdt ervan om de wereld van grote hoogte te bekijken. Zij slaapt dan ook meestal op de bovenste etage van de krabpaal. Nicolai wil graag dat we ruimte voor hem maken en slaapt dan ook meestal tussen ons in of op mijn voeten.
En ja, soms hebben ze even zin om als een dolle door de kamer te rennen. En ja, soms gooien ze dan wel eens iets om. En inderdaad, soms word ik daar wakker van. Geen probleem, ik ben zo weer in dromenland. Maar vannacht maakten ze het wel heel erg dol.
Een uur lang…! Ja, een uur lang dus, rende Nicolai en Anastasia over mij en Jan (mijn vriend waarmee ik getrouwd ben) heen. Springen, rennen, dollen, remmen, afzetten en dat allemaal vanaf mijn hoofd of dat van Jan of via tenen en voeten op armen. Aangezien we beide erg vast slapen, duurde het even voordat we doorhadden wat er aan het gebeuren was. En dat de wereld helemaal niet aan het vergaan was. Maar dat Anna en Nicky het gewoon op de heupen hadden.
Ik moet toegeven dat ik er in eerste instantie best om moest lachen. Twee van die schaduwen die als pijlen door de kamer vlogen en van hot naar her op het bed sprongen. Jan zag er de humor veel minder van in. En na de 14e keer dat Nicky vlak langs zijn edele delen scheerde, was hij het zat: alle katten de kamer uit.
Vanmorgen lagen ze beide heel zielig op de gang tegen elkaar aan te dutten. Aslof hun leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Alsof alles nu veranderd was en ze gedwongen volwassen moesten worden. Goed, dat is allemaal projectie, maar zielig vond ik ze wel. Vanavond mogen ze van mij dan ook weer bij ons slapen. Maar of Jan daar ook blij van wordt…ach, niet iedereen kan een kattenvrouwtje zijn.