“Pas maar op, kittens zijn veel werk.” Deze waarschuwing vond ik maar een domper, toen ik eenmaal had bedacht dát ik 2 kittens in huis zou nemen en wélke kittens dat zouden worden. Wist ik veel.

De eerste viel mee
Anastasia was de eerste die we mochten verwelkomen. De eerste week sliep ik met haar in de huiskamer, zodat ze langzamerhand aan haar nieuwe omgeving kon wennen. Elke nacht rond 3 uur was het oorlog. Met mijn been, met haar schaduw, met de plant, met de bank, met een vlieg, met mijn haar en uiteraard met mijn tenen. Maar goed, de rest van de dag lag de schone slaapster vooral te dutten. Best te doen dus.

Enter the dragon
Een maandje later trok ook Nicolai bij ons in. Oh jee, dat was wel een ander verhaal. Bang was hij totaal niet. Zo maf als een deur wel. Spelen, spelen, spelen. Met Anastasia (die daar eerst totaal niet van gediend was) en met verder álles wat los en vast zat. En uiteraard op tijdstippen waarop geen zinnig mens nog wakker is (of toch in elk geval niet nuchter).

Alles is eetbaar
Twee rakkers dus. En jawel, dat is veel werk. Niet alleen de gewone zaken zoals kattenbakken, eten en kammen. Wat dacht je van thuiskomen en het toiletpapier door de hele kamer vinden? Of alle snoeren verstoppen omdat die net zo lekker blijken te zijn als kattensnoepjes. Of je schoenen in een kluis bewaren, omdat veters ook als toetje kunnen dienen. Oh en de kattenbak, die is alleen leuk om te gebruiken als je na je boodschap de korrels eruit slingert zodat er meer naast dan in de kattenbak ligt.

En dan heb ik ook nog een Bengaal. Waar Anastasia uiteindelijk toch vooral een dame is en niet al te gek doet, is Nicolai een echt klein ventje. Een klein spierbonk, een kletskous, maar vooral een onwijze sloperd.

Vroegâh
Dit kan ik me van mijn oude kat (Shiri) niet herinneren. Shiri sloopte zelden iets. Jawel, een bewegend touwtje, moet eraan geloven, En een rollend balletje, moest gevangen worden (muizen overigens niet echt). Maar kapot? Nee, dat vond Shiri niet nodig,

Een kort bestaan
Laatst was ik in de Efteling. Daar kocht ik in de souvenirshop een slabbetje met een knuffel eraan voor de katten. Lekker zacht en met leuke elementen om mee te spelen. Eenmaal thuis en uitgepakt, had Nicolai het poppetje direct in het vizier. Nog geen 5 minuten later waren de oren verdwenen. Gewoon helemaal weg.

Dat is nog zoiets aan onze nicky: hij sloopt niet alleen, hij eet het ook gewoon op.

De Wuppie van de Albert Hein? Opgegeten! De veters van mijn gympies? Opgegeten! De benen van de smurf van McDonalds? Opgegeten!

Ik moet eerlijk toegeven dat ik af en toe in de bak van Nicky kijk om te zien of ik daar nog wat Wuppie tegenkom, maar behalve een heel klein beetje oranje pluis lijkt het erop dat Nicky Wuppies gewoon kan verteren.

Jawel, ik maak me er soms wat zorgen over. Maar het is niet te doen om álles bij hem weg te houden. Om jezelf en je huis tegen Nicky te beschermen heb je een steriele kamer nodig. Maar of dat nou zo gezellig is….

 


Dit artikel is 4.108 keer gelezen | Geschreven door

Over de auteur