Iedereen die een kat heeft gaat er op een gegeven moment een keer mee te maken krijgen, of je nu wilt of niet. Het einde van het leven van je kat…….
Ik hoop dat het voor mijn kat nog lang niet zo is, maar ik begin af en toe zwaar mijn twijfels te krijgen. Nero is nu 15 jaar oud en er zijn dagen bij dat hij zich gedraagt als een kitten. Maar de dagen dat hij zich gedraagt als ouwe heer komen steeds vaker voor.
Zijn gedrag verandert langzamerhand, hij slaapt veel meer dan anders en wil vaak helemaal niet meer naar buiten. En dat terwijl hij juist zo graag buiten sliep (lekker onder de struiken waar niemand hem kon zien maar hij de buurt in de gaten kon houden).
Ook zijn eetgedrag verandert, hij laat steeds meer staan en tegelijkertijd zeurt hij steeds vaker om voer…… Tot op het agressieve aan toe. Als hij zijn zin niet snel krijgt, is er altijd wel iets in de buurt wat het moet ontgelden.
En eten pikken…. ook zoiets. Heeft hij nooit gedaan, maar laat nu niets liggen want het is weg voor je er erg in hebt (zelfs de kaas die hij normaal gesproken helemaal niet moet).
Zijn kattenbakgedrag verandert zelfs, het is net of het hem niet interesseert dat de boel niet bedekt wordt met grit….. Nou mij interesseert dat wel. Het kattenbak-aroma gaat over het algemeen toch niet echt goed samen met mijn kookluchtjes ;-)
Ik moet er niet aan denken dat ik die ouwe gek zal moeten missen, maar zo langzamerhand moet ik toch maar eens rekening gaan houden met het feit dat het bergafwaarts gaat met mijn lieve knuffel en voor onszelf eens goede afspraken gaan maken wanneer we er eventueel een punt achter zouden moeten zetten.
Ik heb hem graag nog vele jaren bij me maar als ik ook maar enigszins het idee heb dat hij (pijn) lijdt, zal er toch een beslissing genomen moeten worden, hoe zwaar dit beslissing ook zal zijn.