Mijn vier oude knarren heb ik eerder voorgesteld, inclusief de vierde en nieuwste aanwinst, Moby Dick. Omdat Moby Dick van pleegkat naar adoptiekat is gepromoveerd en zijn oude lijfje nog niet helemaal stabiel leek, besloten we zijn bloed eens te laten onderzoeken. Roze Cindy ging ook mee, omdat zij dreigt een nierpatiëntje te worden en we wilden weten wat haar waarden op dit moment waren en of het al tijd was actie te ondernemen in de vorm van dieetvoer.
Na elk een buisje bloed en een groot aantal krassen op willekeurige handen te hebben achtergelaten, vertrokken we weer naar huis in afwachting van de uitslag.
Moby heeft de akelige gewoonte in de auto in zijn reismand een enorme stress/stinkdrol neer te leggen, waar hij steevast een minuut later van over zijn nek gaat. Bijpassende geluiden kondigen dit drama aan en als (lange)nasleep is er die onmiskenbare, niet te harden stank. Van de hilariteit krijg ik elke keer weer de slappe lach, omdat ik ook wel weet dat het lachen me later zal vergaan. Midden in de stad en met twee lekgeprikte oudjes stop je ook niet even aan de kant van de weg om deze gedeponeerde kernramp te verwijderen. Dus met de airco op volle kracht, alle ramen open en een gepijnigde blik rijden we naar huis, waar we de katten en onszelf kunnen bevrijden. ‘s Avonds belt de dierenarts met de mededeling dat beide katten in prima gezondheid zijn.
Ziek
Precies een week later is Moby Dick ziek, heel erg ziek. Hij wil niet eten, komt niet overeind en kijkt glazig uit zijn ogen. Hij voelt klammig aan en is duidelijk erg beroerd. Moby Dick is niet heel makkelijk te hanteren, maar ik probeer hem toch te temperaturen. Als de thermometer 39,5 aangeeft en nog verder stijgt, heeft Moby ineens de energie om los te spartelen. Geeft niet, want dit is al duidelijk. We moeten naar de dierenarts en wel nu.
Ik bel mijn vriend uit een erg gezellig etentje, vraag niet of hij al een drankje heeft gehad en wacht hem beneden op met vaatdoek Moby in een mandje. We rijden naar de spoedarts, die zorgelijk naar onze witte vriend kijkt en nog eens temperatuurt. 40,4, hoge koorts. Moby wordt geplaagd met een serie prikken, antibiotica, pijnstiller, vocht, vitamines en we krijgen een lading pillen mee. Onhandelbare Moby heeft amper kracht om te protesteren. We rijden met hem naar huis, in zorgen zwijgend. Thuis zetten we zijn reismand neer en doen het deurtje open. Parmantig stapt daar een witte ex-kater met verfomfaaide haardracht de hal binnen, recht op de voerbak af. Wat zijn dat voor een wonderspuiten? Zijn twee pillenkuurtjes zijn vijf dagen later afgelopen en zijn voerprivileges worden zo stilletjes aan weer naar het normale teruggebracht. Nee, hij krijgt niet meer elke dag gekookte, biologische en peperdure kip (ik ben zelf vegetariër).
Logisch
Deze drama’s zijn normaal in dit huis. We hebben vier oude katten, allen zwaar verwaarloosd aangetroffen en allen met oude en onverzorgde kwaaltjes. Af en toe valt er iets acuut om, zit er ineens ergens een rare bobbel of een vreemde plek. Wat kun je dan anders doen dan het mandje van zolder halen, de kat inladen en naar de dierenarts te karren? Logisch toch, dat doe je.
Minder logisch is dat ik al weken met een ander katje in mijn hoofd zit. Een heel oud en heel klein meisje dat al maanden in het asiel zit. Ze kwakkelt heel erg, met van alles. Ik bezoek haar af en toe om te kijken hoe ze het doet. Inmiddels weet ik dat ik haar ga helpen als dat nodig is. Als ze een pleegadres zoekt, ben ik dat. Tot die tijd weiger ik op haar kaart haar naam te lezen, want dan vergeet ik haar niet meer en dan kan ik maar beter gelijk adoptieformulieren tekenen in plaats van een pleegovereenkomst. Dus ik lees wat ze eet, welke medicijnen ze krijgt en hoeveel ze drinkt. Morgen ga ik weer even langs …