Plassen. Het lijkt zo vanzelfsprekend. Zeker bij een kat. (Je koopt je immers niet voor niets het ongans aan kattenbakkorrels….)Toch gaat er soms iets mis. Goed mis. Dat gebeurde bij Floris. Nu ruim jaar geleden. In eerste instantie had ik niets in de gaten.
Hoewel ik me afvroeg waarom meneer de hele ochtend in de gang bleef rondscharrelen in plaats van in de kamer op zijn favoriete plek te liggen, was ik niet meteen ongerust. Maar toen zijn bakjes halverwege de middag nog vol waren en hij nog steeds in de gang bivakkeerde, begon ik wel iets van bezorgdheid te voelen. Niet eten, niet drinken, niet in de kamer en al helemaal niet om aandacht vragen… dat was niets voor Floris.
En waarom ging hij zo vaak op de bak en bleef er bovendien zo lang? Toch even controleren: geen klontje te vinden. Vreemd. Voor de zekerheid sloeg ik er mijn grote kattenboek eens op na. Daar las ik iets over blaasgruis en een verstopte plasbuis. De symptomen leken te kloppen. Alleen het hard en boos mauwen op de bak niet. Floris was juist heel stil. Te stil en hij keek ook zo zielig. Voor de zekerheid raadpleegde ik ook het internet. Zelfde resultaat. Nu gingen de alarmbellen rinkelen. Zou het echt? Even voelen… Ja hij had absoluut pijn op de plek van zijn blaas. Zowel boek als websites gaven het advies: direct de dierenarts inschakelen. Dat deed ik. Ik moest meteen komen.
Voor de dierenarts was het overduidelijk en dat werd met een echo bevestigd: blaasgruis en niet zo’ n beetje ook. Meneer moest blijven. ‘s Avonds werd ik gebeld: spoelen hielp niet, hij moest echt onder het mes. De volgende dag kon ik hem weer ophalen. De blaas was weer leeg en Floris had inmiddels gegeten, gedronken én geplast. Het potje vol steentjes kreeg ik mee. Plus een zak speciaal voer om herhaling te voorkomen.
Floris herstelde goed. Hij had geen last van de wond en de kale plek op z’n buik was al snel weer behaard. Alleen had hij als nasleep van de operatie de eerste dagen minder controle over z’n blaas. Gevolg: overal en nergens kleine plasjes. Dat stonk! Maar ja ik was natuurlijk al lang blij dat hij weer kón plassen. Gelukkig belandde het meeste gewoon in de bak, die ik natuurlijk om de haverklap controleerde. Na meneer ongeveer een week met argusogen in de gaten te hebben gehouden, werd het tijd me weer normaal te gaan gedragen. Dat deed Floris tenslotte ook. De plaspauze was voorbij.
Eind goed, al goed… nou nee niet helemaal. Daarover de volgende keer meer.