Ik ben Jakobien, 28 jaar. Na 4 jaar in Buenos Aires te hebben gewoond ben ik nu terug op Hollandse bodem. Het belangrijkste in mijn leven heb ik meegenomen uit Argentinië: mijn vriend en onze poes Mandarina (3 jaar, zwart van kleur). Ik heb Mandarina geadopteerd toen ze, 2 weken, door haar moeder in de steek was gelaten in de achtertuin van een ziekenhuis.

Lees hier deel 1

13 Uur vliegen met je kat: Fasten your seatbelts

Op 12 maart was het zover. We hadden zowel onszelf als Mandarina voorbereid op de vliegreis Buenos Aires – Amsterdam. Voor ons een tijd van afscheid nemen en de aanloop naar een nieuwe etappe in ons leven. Voor Mandarina een onbegrijpelijke, verontrustende periode die zich geheel buiten haar bekende territorium afspeelt.

Haar reistas was van binnen “aangekleed” met een gedragen shirt van mijn vriend. Ze gaat regelmatig op zijn borst liggen spinnen, maar ondanks het shirt had ze absoluut geen zin om de reistas in te gaan. Dus maar snel de rits dicht gedaan en op weg naar de luchthaven!

Inchecken en wegwezen

Op luchthaven Ezeiza, na het inchecken, hebben we haar 0,25 mg clonazepam gegeven. Ondanks dat ze nogal zenuwachtig is van karakter was ze de hele dag al vrij rustig, een voorgevoel misschien? Ze zal vast ook een beetje overweldigd zijn geweest door alle drukte op de dag van vertrek.

Bij het scannen van de handbagage werd ons gevraagd Mandarina uit de tas te halen zodat de tas door de scanner kan. Mijn vriend pakte haar op en hield haar vast. Terwijl hij Mandarina in de lucht hield werd hij gefouilleerd terwijl de lange rij mensen achter ons toekeek. Een rare gewaarwording! Ze kon gelukkig direct de tas weer in. Eenmaal in het vliegtuig kreeg ik van de purser slechts het vriendelijke doch dringende advies om de kat ten allen tijde in de tas te laten.

Koude oortjes

Het meisje in de stoel naast me had gelukkig geen problemen met de tas-met-kat onder mijn stoel. Vermoeid als we waren hebben mijn vriend en ik een groot deel van de reis geslapen. Mandarina heeft zich helemaal stil gehouden. Elk uur, of zodra ik wakker was, checkte ik hoe het met haar ging. Ik keek of ze haar gezichtje liet zien, stak mijn hand in de tas om haar even over de wangetjes te aaien. Soms likte ze dan even mijn hand. Haar tongetje was warm, de oortjes waren koud. Logisch ook, want de cabinetemperatuur is toch iets aan de lage kant.

Ik had me een beetje zorgen gemaakt over stank, mocht ze eventueel een plasje doen. Maar daarvan hebben we helemaal niets gemerkt. Toen we op Schiphol aankwamen en Mandarina’s tas inspecteerden, kwamen we een heel klein drolletje tegen. Dat kon zo opgeruimd worden. Pas later na thuiskomst in het huis van mijn ouders, merkte ik dat er ook was geplast.

Een nieuw thuis

Direct na aankomst in haar nieuwe huis, begon Mandarina met haar lichaam laag bij de grond door de kamer te sluipen, overal snuffelend. De rest van de dag heeft ze in het donkerste hoekje gezeten dat ze maar kon vinden (wat héb ik gezocht!). Toen ze honger kreeg kwam ze tevoorschijn om te eten. Nu, een paar dagen later, lijkt Mandarina haar draai al behoorlijk gevonden te hebben. Ze zondert zich niet meer af. Ze heeft zelfs al een middagje in dezelfde kamer geslapen met Joepie, de poes des huizes.

Mandarina heeft de reis voorbeeldig doorstaan, en het lijkt er op dat ook haar vertrouwen in de medemens en –kat een grote sprong voorwaarts maakt!

 


Dit artikel is 11.313 keer gelezen | Geschreven door

Over de auteur

Op Cattish vind je artikelen door kattenliefhebbers, voor kattenliefhebbers. Lijkt het je leuk om mee te schrijven? Je kunt je hier aanmelden.