25 april 2004 was het. In de tropische tuin van een Turks hotel. Ze keek me aan en ik was verkocht. Een kleine, bruin-cyperse poes. Ze liep een beetje mank en ze was wat mager. Maar wat was ze lief! Ik ging naast haar zitten en ze liet zich gewillig aaien.
Mijn vriendje maakte een foto van ons, een foto die ik nog steeds koester. Die avond smokkelde ik vanuit het restaurant stukjes kip in een servet mee naar buiten. Op weg naar onze kamer kwamen we haar weer tegen en ze volgende ons tot aan de voordeur. Ik nam haar mee naar binnen en voerde haar de stukjes kip terwijl ze luid spinnend op mijn schoot lag. Toen ze haar eten op had ging ze weer naar buiten, ze had dan geen onderdak maar ze had voor vanavond in ieder geval geen lege maag.
Toen ik die nacht in bed lag hoorde ik haar mauwen voor de deur, bijna smekend klonk het. Op dat moment besloot ik: Ik neem haar mee naar huis. En dat deed ik dus. Met hulp van onze Turkse reisleider namen we haar met de taxi (in een rugzak!) mee naar de plaatselijke dierenarts. Die kwam tot de conclusie dat ze gezond was, maar wel wat mager. En dat manke pootje was gebroken geweest, maar bij jonge katten geneest dat vaak vanzelf. O ja, en het zou kunnen dat ze zwanger was, maar dat kon hij niet met zekerheid zeggen. Ze was een maand of 9 oud, oud genoeg om krols te worden. In een roze reismandje namen we haar mee terug naar het hotel. Met een Turks paspoort en een gezondheidsverklaring die een paar weken eerder gedateerd was, anders mocht ze niet mee naar Nederland.
Het was de laatste avond voor onze terugvlucht naar Nederland, ze sliep die nacht in de badkamer van onze kamer. De volgende ochtend sprak ik met een Turks meisje uit het hotel en vertelde haar ons verhaal. Ze vroeg of we al een naam bedacht hadden, maar dat hadden we nog niet. Ze vertelde dat ‘Dilek’ een Turkse meisjesnaam is, en het betekende iets als ‘hoop’. Ik kon geen naam bedenken die toepasselijker was dan Dilek, ik zou haar hoop geven! En een thuis, met zachte slaapplekjes en een etensbakje dat altijd gevuld zou zijn.
’s Middags vlogen we terug naar Nederland, een hele gebeurtenis als je een kat bij je hebt! Mijn moeder had vanuit Nederland de luchtvaartmaatschappij geïnformeerd en we konden zonder problemen inchecken. Dilek en haar roze mandje wogen samen nog geen 4 kilo, dus ze mocht mee als handbagage. De vlucht ging verbazingwekkend goed, waarschijnlijk ook dankzij de kalmeringspil van de dierenarts die ik haar ’s morgens had gegeven. Dilek hield zich hartstikke rustig en mauwde alleen een beetje tijdens het dalen en de landing.
Maar toen… moesten we door de douane! En haar gezondheidsverklaring was ‘afgegeven’ op een datum waarop ik nog niet eens in Turkije was aangekomen! Maar we hadden ons verhaal helemaal klaar: mijn ouders waren tijdens hun vakantie verliefd geworden op deze kat en hebben haar bij Turkse kennissen achtergelaten totdat wij op vakantie gingen en haar konden meenemen. Maar of ze daar in zouden trappen..? Met kloppend hart liep ik richting de douane.. die volledig onbemand was! We konden zo doorlopen, wat een opluchting.
Er volgde een autorit terug naar huis, en daar aangekomen bleek mijn schoonmoeder al een kattenbak en gevulde etensbakjes te hebben klaargezet. Een warm welkom voor Dilek in dit vreemde huis in een nog vreemder land. Maar het leek mevrouw niets uit te maken, ze voelde zich direct thuis! Ging op de kattenbak, at Hollandse brokjes, snuffelde wat rond en plofte vervolgens languit op bed. In Turkije waarschuwden andere hotelgasten ons nog: ‘het is een wilde kat, ze breekt je huis af!’.
Nou, Dilek niet hoor. Dilek gedroeg zich alsof ze nooit een ander huis had gekend. Ze krabde niet aan de bank of aan het behang, liet alle planten met rust en ze vond het geen enkel probleem dat ze niet naar buiten kon. Alleen aan haar geschooi kon je merken dat er een zwervertje in haar schuilde. Als ik iets eetbaars in mijn hand had dan klom ze direct op mijn schoot. Ik was stomverbaasd toen ze een keer een stuk van mijn eierkoek afscheurde en het gulzig opvrat, het zou niet de laatste keer zijn ;-).
Was het Turkse sprookje hiermee ten einde? Niet bepaald.. Dilek was pas een paar weken in Nederland toen bleek dat ze een verrassing voor me had, maar daar lees je binnenkort meer over!