In mijn vorige blog kon je lezen over Dilek, de kleine zwerfkat die ik acht jaar geleden vanuit Turkije heb meegenomen naar Nederland. Eenmaal aangekomen in Nederland bleek het avontuur echter nog niet voorbij…

Nu was Dilek wat aan de magere kant toen ik haar bij dat Turkse hotel aantrof, maar bij mij thuis begon haar buikje in rap tempo te groeien.  Dat vond de dierenarts ook toen ze een paar weken na aankomst in Nederland voor een chip en inenting kwam. Schijnbaar kun je alleen voelen dat een poes zwanger is als ze nét zwanger is of als ze juist héél zwanger is, de periode daartussen krijg je alleen uitsluitsel door middel van een echo. Ik wilde weten waar ik aan toe was, dus maakte de dierenarts een echo… En ja hoor: Dilek was zwanger van twee kittens, ze had nog een week of drie te gaan! Na wat rekenwerk kwam ik tot de conclusie dat ze een romantische nacht met een Turkse kater heeft gehad in de week dat ik in Turkije was…

Wendy en Irem (2 weken oud)

Wendy en Irem (2 weken oud)

Als een prinsesje bracht Dilek die laatste zwangere weken door. Languit op de bank, op bed, bij de verwarming, waar ze maar wilde. Haar buik groeide flink, op een gegeven moment zag je de kittens zelfs bewegen! Ik voelde het ook als ik haar aaide, heel bijzonder. Ik had gelezen dat je een ‘werpdoos’ moet maken als je kat gaat bevallen, anders doet ze het in je bed of kledingkast (ieeeh!). Dus zette ik een doos in de keuken met oude badlakens erin en toen Dilek rond haar uitgerekende datum zat liet ik haar ’s nachts in de keuken slapen. Ze sliep in de doos en dat beviel haar prima. De ochtend na de tweede nacht dat ze in de keuken had geslapen werd ik wakker van haar gemauw. Ik ging naar de keuken en zag dat de bevalling begonnen was! Die morgen, op 15 juni 2004 om 10.03 uur werd Irem geboren. Ik was erbij, magisch was het! Die kleine Dilek, zo jong en onervaren, bracht een poesje ter wereld! Een klein wollig bolletje, een soort lapje met cyperse streepjes en een grote oranje stip midden op haar koppie. En Dilek waste haar alsof ze nooit anders had gedaan, bijzonder om te zien dat dieren instinctief weten hoe het hoort. Ik noemde het poesje Irem, een meisjesnaam die in Turkije veel voor komt.

OK, nummer één was er, tijd voor nummer twee! Ik bleef die ochtend vol spanning bij Dilek zitten, maar waar bleef nummer twee nou? Dilek vond het wel prima zo, ze lag lekker bij te komen en te kroelen met haar baby. Op een gegeven moment liep ze alweer vrolijk door het huis en ze maakte totaal geen aanstalten om haar bevalling voort te zetten?! Na een paar uur belde ik de dierenarts om te vragen wat ik moest doen, ik had ten slotte nog nooit zo’n kattenbevalling meegemaakt. Hij vertelde dat er soms wel 24 uur tussen de geboorte van verschillende kittens zit. Ik moest wachten tot de volgende ochtend, tegen die tijd was de andere kitten er vast wel. Dilek sliep die nacht weer in de doos in de keuken, samen met Irem. Ik ging een paar keer bij ze kijken hoe het ging. Ze lagen lekker tegen elkaar aan, maar niets wees erop dat er nog een tweede kitten zou komen. Vreemd! De volgende ochtend liep ik de keuken in en Dilek lag nog steeds alleen met Irem in de doos. Ik belde de dierenarts weer en moest langskomen met Dilek en Irem, ze zouden een keizersnede gaan uitvoeren om de andere kitten te halen.

Later die ochtend werd ik gebeld door de dierenarts: de keizersnede was goed gegaan en de tweede kitten was ook een poesje.

Irem en Miep liggen samen te dutten

Irem en Miep liggen samen te dutten

Ze was nogal dik, waarschijnlijk was ze daardoor niet op de natuurlijke manier geboren. Met het maken van de incisie was er een klein sneetje in het hoofdje van de kitten gemaakt, ze had dus een kleine hechting gekregen die als een strikje tussen haar oortjes zat. Op mijn verzoek was Dilek tijdens de operatie ook gesteriliseerd, ik wilde zeker zijn dat ze niet nog eens op mannenjacht zou gaan! Ook dat deel van de operatie was goed gegaan dus ’s middags mocht ik het kersverse gezinnetje ophalen. De dierenarts vertelde dat Dilek geluk heeft gehad dat ze niet in Turkije is bevallen. Als ze nog op straat had geleefd dan was de tweede kitten uiteindelijk doodgegaan in haar buik. De kans is groot dat daardoor ook Dilek zou doodgaan en daarmee ook Irem die natuurlijk volledig afhankelijk was van haar moeder. Een vreemd idee als ik ze zo vredig zag liggen in de couveuse, maar wel een aannemelijk verhaal. En voor mij de zoveelste bevestiging dat ik de juiste beslissing heb genomen door dat zwerfkatje naar Nederland mee te nemen!

Al snel na de bevalling besloot ik dat Irem bij mij zou blijven, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar af te staan aan een (on)bekende. Mijn ouders wilden de andere kitten graag in huis nemen, ze gaven haar de –wat minder Turkse- naam Miep.

De daaropvolgende dagen groeiden Irem en Miep als kool, ze werden duidelijk goed gevoed door hun mama! Dilek was helemaal in haar element met alle kraamvisite die langskwam, ze genoot van alle aandacht en liet de kittens geduldig aaien en optillen door de nieuwsgierige visite. Met haar kleintjes was ze niet altijd zo geduldig, af en toe wilde ze duidelijk een moment voor zichzelf en dan liet ze Irem en Miep zachtjes piepend achter in de doos. Toen de kittens na twee weken hun oogjes openden gingen ze voorzichtig op onderzoek uit, Miep altijd voorop en Irem er achteraan. Weken verstreken en Irem en Miep werden steeds zelfstandiger en brutaler! Ze kropen overal op, in, onder en achter en als ze waren uitgespeeld zochten ze Dilek weer op en vielen ze gedrieën in slaap. Na een maand of vier verhuisde Miep naar mijn ouders waar ze gezelschap kreeg van boerderijkitten Truus.

Irem en Dilek

Irem en Dilek

Dilek en Irem bleven samen bij mij en met het verstrijken van de maanden werden ze steeds onafscheidelijker. Irem bleef zelfs melk drinken bij haar moeder totdat ze bijna een jaar oud was, een vreemd gezicht aangezien ze tegen die tijd even groot was als Dilek… Speels waren ze allebei zelden dus ze brachten hun dagen vooral samen in hun mandje of op de bank door, slapend en knuffelend. Dilek ging af en toe haar eigen gang en zocht dan een rustig plekje voor een dutje, maar Irem kon haar nooit lang missen. Ze was inmiddels al lang volwassen, maar nog steeds voelde ze zich compleet afhankelijk van haar moeder! Erg aandoenlijk en vaak ook grappig om te zien.

Toen Dilek zeven en Irem zes jaar was, nu bijna twee jaar geleden, verhuisde ik van een flat naar een huis met een tuin. Tot die tijd waren ze nooit verder geweest dan mijn balkon (en dat van mijn buren), dus ik vond het spannend om ze nu de wijde wereld in te laten. Ze waren allebei gechipt en ingeënt, veel meer kon ik niet doen om ze te beschermen tegen de eventuele gevaren die ze op straat zouden tegenkomen. En in eerste instantie ging het prima, de dametjes gingen vaak ’s middags een frisse neus halen. Irem kwam altijd al snel terug, Dilek bleef juist steeds wat langer buiten. Ik was dan ongerust omdat ze niet binnen was als ik ging slapen, maar de volgende ochtend zat ze altijd weer braaf bij de achterdeur te wachten. Tot die ene ochtend in november 2010, toen ik met een akelig voorgevoel het gordijn openschoof en Dilek er niet zat…

En na jaren nog steeds 2 handen op 1 buik

En na jaren nog steeds 2 handen op 1 buik

Irem laat haar moeder geen moment alleen

Irem laat haar moeder geen moment alleen

 

 

 

 

 

 

 

In mijn volgende blog vertel ik over de zoektocht die volgde…


Dit artikel is 5.742 keer gelezen | Geschreven door

Over de auteur

Ik zal mezelf kort voorstellen: Wendy, 28 jaar, woonachtig in Utrecht, HR Assistent, aspirant-blogger. Maar genoeg over mij. Cattish gaat ten slotte niet om de baasjes, het gaat om de katten! Ik heb 2 katten, Irem (poes van 8) en Rossi (kater van ruim 1 jaar). Iedere kat is uniek, en ik geniet met volle teugen van die van mij. In mijn blogs vertel ik over hun avonturen.