Rustig tv-kijken zit er voor ons niet meer in. Net als thuis werken, stofzuigen of douchen. Als het aan onze witte Bengaal ligt tenminste. Al precies drie weken lang heeft ze een nieuw speeltje en wie ook maar de fout maakt om haar kant uit te kijken, wordt gedwongen om met haar te spelen.

Technisch gezien heeft ze het speeltje al een tijdje. Ooit was het een hengel waar een pluche rups met belletje aan bevestigd was. Maar grote broer de kater sloopte de hengel, demonteerde het speeltje en het rupsje lag een tijd lang werkeloos in een mand. Af en toe gooide we dat rupsje nog wel eens weg zodat ze er achter aan kon hollen, maar na een keer of tien was daar het plezier ook wel vanaf.

Obsessie

Tot vriendlief op het lumineuze plan kwam om een plastic lint ( U weet wel – zo’n lint waarmee ook dozen en pakketjes bijeen worden gehouden) aan het rupsje te bevestigen. Poes Jambo stond er met grote ogen bij, jatte het speeltje zo ongeveer uit zijn handen en tolde ermee in het rond. Maar opeens bedacht ze zich dat het nog leuker zou zijn als wij toch eens dat lint met rups voor haar zouden bewegen.

En hoera, het maakte geluid.

Wij zijn de lulligste niet. En vooral vriendlief sloofde zich de eerste paar avonden uit. Tot genoegen van de kat die tollend, draaiend en springend er achter aan rende. Ze was onvermoeibaar. Zij wel. Wij werden een beetje moe. ‘Zou ze er nooit een keer genoeg van krijgen?’ vroeg vriendlief laast. Ik schudde mijn hoofd. ‘We hebben een monster gecreëerd,’ zei ik vertwijfeld.

De kat is namelijk nu geobsedeerd door het speeltje. ’s Ochtends staat ze voor de slaapkamerdeur met het speeltje in haar bek, het lintje ligt voor je voeten als je de douche uitstapt en als je zit te eten legt de kat het rinkelende rupsje in je schoot. We vinden het rupsje terug in onze schoenen, tassen en op de laptop. Geen plek is meer veilig voor de ronduit geobsedeerde kat.

Opgeruimd staat netjes

Ik heb maatregelen genomen. Ik heb het speeltje opgeborgen in de kast. Niet voorgoed, dat dan weer niet. Een paar uur per dag laat ik de rups vrij. Tot grote vreugde van de kat die meteen haar kans grijpt en het speeltje op mijn schoot lanceert.

Is het wreed om zo’n speeltje op te bergen? Misschien. Maar dan kan ik tenminste wel rustig werken. En de kat kan rustig slapen, want zo’n obsessie voor een speelgoedrups is vooral ook heel vermoeiend. Voor ons. En voor haar. Al weet ze tegenwoordig haar ietwat viezige rups mee te smokkelen naar haar slaapplaats ( zie op de foto links onder). Je bent een Rupsje Nooitgenoeg of je bent het niet.


Dit artikel is 4.614 keer gelezen | Geschreven door

Over de auteur

Deze catlady doet in het dagelijks leven iets met schrijven. Al word ik regelmatig afgeleid door mijn twee eigenwijze Bengaalse katten, Jambo en Tsavo. Never a dull moment met deze monsters ...