‘Hoe zijn die katten voor de baby?’ is één van de eerste vragen van mensen die op bezoek komen. ‘Gaan ze niet op haar zitten?’ Vriendelijk leg ik altijd aan mensen uit dat onze twee Bengalen dat beslist niet doen. Sterker nog, als opperhoofden van onze huishouding helpen ze uitstekend mee. Vinden ze zelf dan.

Jambo staart naar LivNu moet ik eerst er wel even bij vermelden, dat het wel eventjes een paar weken duurde voordat de hulpactie door de twee Bengalen op touw werd gezet. De eerste week vonden de twee katten de baby vooral dood- en doodeng. Zodra het kind ook maar één kik gaf, vluchten ze naar de andere kant van de kamer. Om van daaruit weer sluipend naar de kinderwagen toe te kruipen.

Ook vonden ze het iets minder dat hun ritme verstoord werd. Opeens waren we ’s nachts in de weer, moest de aandacht gedeeld worden met dit vreemde wezen en kwamen opeens allemaal mensen op bezoek die naar hen keken alsof de katten zich ieder moment konden ontpoppen tot terroristen die het gemunt hadden op de baby.

Dat hadden ze niet. Wel moesten ze even wennen. Urenlang – en ik overdrijf niet – zat de witte diva te staren naar de baby. De lieverd wist overduidelijk niet wat ze er mee aan moest. Ook de kater vond het allemaal raar. Vooral dat het ding maar niet wegging.

Na een paar weken werd het roer omgegooid. De katten accepteerden hun lot en haalden de baby binnen als het jongste lid van hun hofhouding. Als de baby een flesje kreeg, sprongen de katten ook op de bank en drukten – bij wijze van begroeting – hun snuitje tegen haar hoofd.

Om daarna achteloos weg te lopen. Je blijft natuurlijk een kat.

Maar daar bleef het niet bij. De witte diva begon – op haar geheel eigen unieke wijze – de baby te troosten als ze keihard huilde. Zodra de baby het op een brullen zette – en dat kan ze goed – stormde de witte diva er al miauwend op af. Al remde ze wel op tijd keurig af. Daarna ging ze heel voorzichtig met haar pootje over het hoofdje van de baby aaien. En haar gemiauw hield pas op als de baby te eten kreeg en tevreden lag te drinken op de bank.

Een poes met divagedrag en moedergevoelens. Het kan.

Ook de kater droeg op zijn eigen manier zijn steentje bij. Zo heeft de baby nog wel eens geen zin om te slapen in haar eigen bedje. En geloof me, dan wordt álles uit de kast getrokken. Tot ergernis van de kater die vond dat dit varkentje maar eens gewassen moest worden. Dit was – potverdorie – gewoon verstoring van zijn rust.

De oplossing? Gewoon voor haar deur gaan zitten en even hard mee miauwen. En wat schetste onze verbazing? ( We keken live mee op de babyfoon) De baby hield op met huilen, luisterde naar het gemiauw van de kater en viel nog geen minuut later in slaap. Tevreden trippelde de kater weer naar beneden, liep rechtstreeks naar de waterkraan en verwachtte dat – in ruil voor zijn goede gedrag – de waterkraan werd open gedraaid.

Meneer wil namelijk alleen uit de kraan drinken. Maar dat terzijde.

Dus nee, de katten gaan niet op de baby zitten. Ze lopen zelfs keurig om haar kleedje op de grond heen. En behalve de begroetingen en het urenlange staren, laten ze de baby gewoon met rust. Want hoe je het ook wendt of keert, het is en blijft het jongste lid van hún hofhouding. Die ze af en toe even helpen. Dat dan weer wel. Maar leg dat maar eens aan andere mensen uit.


Dit artikel is 4.816 keer gelezen | Geschreven door

Over de auteur

Deze catlady doet in het dagelijks leven iets met schrijven. Al word ik regelmatig afgeleid door mijn twee eigenwijze Bengaalse katten, Jambo en Tsavo. Never a dull moment met deze monsters ...