Picture this: het was een mooie, zonnige maandagochtend. Een mooi moment om dochterlief in de wandelwagen te zetten en naar de supermarkt te vertrekken. Net voor we vertrokken, controleerde ik nog of ik alle ramen en deuren goed had gesloten. Dat had ik. Dacht ik. Want toen wij terugkwamen stond de kater op het dak. Een nadeel? Hij durfde er niet meer af.

Mind you, het is niet dat onze Bengalen helemaal niet naar buiten mogen. Aan een riempje klauteren ze de hele tuin door. Al kan de witte poes ook makkelijk alleen – zonder riempje – in de tuin gelaten worden. De lieverd blijft toch wel in de buurt.

Dat kunnen we van de kater niet zeggen. Die is nogal ondernemend. En sterk. Slim ook. Met dank aan deze drie eigenschappen was het hem gelukt om het zolderraam open te wrikken en op het platte dak te springen. En nee, ik wist niet dat hij dat kon. De kater is bijzonder goed in het geheim houden van zijn projecten.

In eerste instantie had ik bij thuiskomst niet eens door dat hij ontsnapt was. Wel vond ik het wat vreemd dat hij niet bij het uitpakken van de boodschappen aanwezig was. Vooral omdat meneer denkt dat er vaak op dit soort gelegenheden wat te eten valt. Bovendien was de witte poes nogal onrustig. De lieverd liep steeds naar boven alsof ze me wat wilde laten zien.

En omdat ik de kater echt niet kon vinden, liep ik achter de witte poes aan. Die sprintte naar boven en wachtte keurig op mij bij het geopende zolderraam. En nee, ze ging er ook nu niet vandoor. Poezen zijn blijkbaar iets beter in het overzien van de gevolgen.

Het huis is namelijk hoog. En als je eenmaal op het bovenste dak staat kom je er zelf niet vanaf. Zelfs een kat niet.

Eenmaal weer beneden ging ik naar buiten en riep heel hard de naam van de kater. En ja hoor, daar zag ik hoog boven mij een klein koppie verschijnen dat héél hard miauwde. De man was in regelrechte paniek. Verwonderd vroeg ik me af hoe ik in godesnaam de kater van het dak moest halen.

‘Kom van dat dak af,’ zong ik nog. Heel flauw, ik weet het. Maar ik kon het niet laten. Bovendien vertikte de kater om daar naar te luisteren. Ook plan B – door het zolderraam de kater te pakken krijgen – lukte niet. Daarvoor was het raam te klein en ik te groot. Plan C was om vriendlief te bellen of hij nog goede adviezen had. Al bedacht ik me wel dat hij altijd een ladder gebruikte om op het dak te komen.

En laat ik dat nu net niet durven. Iets met hoogtevrees enzo. Jaja, ik ben niet zo’n durfal. Daarbij was vriendlief aan het werk en nam hij niet op. Zette ook weinig zoden aan de dijk. Intussen begon de kater steeds harder te miauwen.

Mijn allerlaatste plan was om mijn vader te bellen. Vaders helpen vaak hun dochters in nood. Zo ook de mijne. Lachend hoorde hij mijn verhaal aan. ‘Ik eet even mijn broodje op en dan kom ik naar je toe.’ En dat deed hij. Binnen een half uur pakte hij de ladder en viste hij zo de kater van het dak.

Opgelucht gooide ik de kater naar binnen. Die ging op de bank zitten alsof er helemaal niets gebeurd was. Volledig cool and collected keek hij ons met een blik alsof hij niet begreep waar wij ons druk over hadden gemaakt.

So far so good.

Nadat mijn vader vertrokken was, kwam een uurtje later vriendlief thuis. Natuurlijk vertelde ik meteen het verhaal. Vriendlief keek om zich heen. ‘Eh, weet je zeker dat je nu het raam goed dicht hebt gedaan?’ Enthousiast knikte ik van ja.

Had ik beter niet kunnen doen.

Toen we naar buiten gingen, zagen we het koppie van de kater vanaf het bovenste dak verschijnen. Blijkbaar was de eerste ervaring op het dak hem toch niet zo slecht bevallen. En weer was meneer in paniek. Vriendlief zuchtte en pakte de ladder. Ik rende naar boven en deed nu het raam echt goed op de klink. En de kater? Die deed eenmaal op de grond alsof hij zich weer van geen kwaad bewust was. De boef.

Dat dak heeft blijkbaar een magische aantrekkingskracht op hem. Een beetje jammer dat hij er niet zelf van af wil. ‘Kom van dat dak af,’ is nog nooit zo toepasselijk geweest. Maar het raam zit nu mooi wel potdicht.

Foto: bengalcatworld


Dit artikel is 5.387 keer gelezen | Geschreven door

Over de auteur

Deze catlady doet in het dagelijks leven iets met schrijven. Al word ik regelmatig afgeleid door mijn twee eigenwijze Bengaalse katten, Jambo en Tsavo. Never a dull moment met deze monsters ...