Toen twee jaar geleden mijn kat overleed, besloot ik dírect een nieuwe in huis te halen. Niet één trouwens, maar twee. Bij mijn oude Shiri wilde ik dat steeds niet doen, want dan moest hij weer wennen. Dus dit keer zou ik er twee nemen. Ik wist ook al precies welke: een Bengaal en een Maine Coon.
Daar had ik dus heel lang over nagedacht. Bengalen zijn namelijk lastige katten. Prachtig om naar te kijken, maar een beetje wild qua karakter. Maine Coons zijn wat rustiger. Ze worden ook wel gentle giants genoemd. Maar Maine Coons kunnen kolossaal worden. Mijn idee was dus dat ze elkaar lekker in balans konden houden. Ik zat ernaast.
David en Goliath
Anastasia was precies de gentle giant die beloofd was en Nicolai precies de stoute bengaal die ik verwacht had. Maar balans was er niet. Nicolai – hoewel veel kleiner – viel de grote Anastasia steeds maar aan. Ze werd er vreselijk stressy van. Zo erg zelfs dat ze in hoekjes ging plassen. Op de vloer dus. Dat was geen feest.
Help!
Van ellende lieten we uiteindelijk een kattenfluisteraar komen. Je kunt lachen, maar dat hielp mooi wel (Zij schrijft nu ook voor ons!). Anastasia plaste niet meer in alle hoekjes. Maar Anastasia was nog steeds niet zo chill als ik haar graag zou zien. En Anastasia kwam ook zelden bij ons zitten. Ze bleef op een veilige afstand en deed ik een stap in haar richting, dan rende ze keihard weg. Maar dat is nu allemaal veranderd.
Het werd beter
Het begon met kleine veranderingen. Anastasia die niet al te ver van me af ging liggen, maar nog ver genoeg zodat ik haar niet plotseling kon aaien. Maar ook Anastasia die opeens achter Nicolai aan het jagen was, in plaats van andersom. Langzaam maar zeker werd de grote bange dame, de grote toffe dame. Een feest om naar te kijken.
Kattendroom
En deze week? Deze week is mijn droom – nou ja, mijn kattendroom dan – eindelijk uitgekomen: Anastasia is niet alleen maar stout (ze heeft zichzelf geleerd alle laatjes open te trekken), een kleine pestkop tegenover Nicolai (die het eigenlijk alleen maar interessant vindt), maar kwam deze week voor het eerst zo op mijn buik liggen toen ik op de bank lag en sliep – eindeloos lief en schattig wel een uur lang. Ja, ik moest eigenlijk heel nodig plassen. En ja, het kan zijn dat ik door te wachten op Anastasia mijn blaas lichtjes heb opgerekt. Maar het was het waard. Eindelijk is mijn huis ook voor Anastasia thuis en dat maakt me bijzonder blij.