Vroeger dacht ik dat er maar één iemand de baas in huis was. En dat was ik. Inmiddels denk ik dat niet meer. Ik zou niet durven. Met dank aan mijn twee Bengaalse katten.

Katten hebben personeel …

Een kat heeft namelijk personeel. Bengalen hebben zelfs een complete hofhouding. Vooral omdat mensen vinden dat ze er ´zo mooi en zo lief´ uitzien. Dat klopt, en daar maken mijn Bengalen gruwelijk misbruik van. Zij maken de dienst uit, de rest volgt.

En ik behoor tot ´die rest.´

Ochtendritueel

Dat begint al ´s ochtends. Zodra wij wakker zijn, willen de katten erbij zijn. De deur van de badkamers en de slaapkamers mogen niet dicht zijn, want dan wordt er keihard gemiauwd. Maar dan ook echt hemeltergend hard. Die deuren moeten open. En wel nu.

Zijn de deuren open? Mooi, dan springen de katten meteen op de wasbak. Er moet namelijk gedronken worden. Uit de kraan welteverstaan. Water uit een bakje drinken is voor honden. Hun minachtende blik als ze toekijken hoe de hond hier uit een bakje drinkt, zegt wel genoeg.

Dan moet er gegeten worden. Het maakt niet uit of de bakjes leeg zijn of niet. Voor de show moeten we de bakjes bijvullen. Zo niet, dan wordt er héél hard gemiauwd, op het aanrecht gesprongen of doen ze hun best om de aandacht te vestigen op hun bakjes met eten. Vaak met grote rotzooi tot gevolg.

Zelf lekker ontbijten aan de eettafel? Vergeet het maar. De ene Bengaal gaat zitten op de stoel waar ik ook altijd zit en de ander ligt lekker op de krant. Soms niet trouwens, maar dan is ze er vandoor met mijn broodje kaas.

Daarna is er even rust. Vaak omdat ze dan in de vensterbank gaan liggen. Lekker bovenop de verwarming kijken hoe die gekke buurtgenoten hun nog gekkere honden uitlaten. Het is een bron van vermaak voor de Bengalen. Ook hier zegt de minachtende blik genoeg.

Middagritueel

Tot de lunch. Vooral omdat er dan weer water uit de kraan moet worden gedronken, er kaas gejat kan worden en ze mij misschien wel een plak gerookte zalm afhandig kunnen maken. For the record, dat gebeurt.

Daarna is het echt lol. Ze lopen in de weg als ik ga stofzuigen ( iets met een fascinatie voor stofzuigers), ze kruipen in de wasmand als ik op het punt sta om de was op te vouwen en ze gooien stapels kleding om die ik al had opgevouwen. En daarna gaan ze erop liggen.

Tussendoor werken is een uitdaging. Vooral omdat de katten het saai vinden als ik achter de laptop zit. Dat is niet de bedoeling. Ik mag wel werken, maar dan wel voor de katten. Anders wordt er over mijn laptop heen gesprongen ( het liefst erop) en het snoer gaat eruit.

Avondritueel

Met het avondeten doen we hetzelfde riedeltje als bij het ontbijt en de lunch. Tegen de tijd dat ik het avondeten achter de rug heb, ben ik moe en wil ik op de bank tv-kijken. Dat vinden de katten ook en dus lanceren ze zich op … mij.

Mocht ik toch van gedachten veranderen en tekeer willen gaan op een fitnessapparaat op zolder? Geen probleem, maar de katten gaan wel mee. Want wat is er leuker om je personeel letterlijk te zien rennen? Vooral als je ook nog op hun rug of schouders kunt springen.

Daarna ben ik echt moe. Zelfs personeel moet wel eens gaan slapen. Een klein dingetje? Als ik in mijn bed wil stappen, liggen daar twee katten mij aan te staren. ‘Jij ook hier?’ lijken ze te denken. Er zit dan niets anders op om de katten eruit te zetten ( dat komt me wel op dodelijke blikken te staan) en te gaan slapen. De volgende dag begint precies hetzelfde riedeltje weer opnieuw.

Maar wel de liefste bazen ooit …

Het leven van een personeelslid is best zwaar. Gelukkig hebben mijn bazen wel één groot voordeel. Het zijn de liefste bazen ooit. Maar baas in eigen huis? Dat zal ik nooit meer worden.


Dit artikel is 10.553 keer gelezen | Geschreven door

Over de auteur

Deze catlady doet in het dagelijks leven iets met schrijven. Al word ik regelmatig afgeleid door mijn twee eigenwijze Bengaalse katten, Jambo en Tsavo. Never a dull moment met deze monsters ...