Binnenkort zal Boris de rode kater 20 jaar worden. En ja Boris is dus al bijna 10 jaar een bejaarde rode kater. Helemaal wanneer je weet dat katten gemiddeld na veertien tot zestien jaar overlijden. En raskatten nog wat eerder. Maar Boris blijft voorlopig nog wel de schrik van de buurt.

Toen ik afgelopen week na veel twijfelen toch de digitale herdenkingsmuur hier op Cattish bekeek (ik kan heel slecht tegen dode huisdieren) zag ik drie prachtige foto’s. En mijn hart smolt gelijk bij het zien van de foto van Ticon, maar stiekem eigenlijk ook voor de andere katten Balthazar, Mickey en Shiri.

Van hondenmens naar ook kattenmens

Mijn hart smelt overigens nog niet zo heel lang voor katten. Dat doet mijn hart namelijk pas bijna 20 jaar. Daarvoor vond ik katten altijd wel leuke en aanhankelijke wezentjes. Wezentjes die trouwens altijd met mij, al spinnend en kopjes gevend, mee wilde lopen toen ik vroeger de ochtendkrant bezorgde. Maar ik was vroeger dus vooral een ‘hondenmens’.

Nu was het moment dat ik ging houden van Boris er niet één van liefde op het eerste gezicht. Dat moment kwam pas na een paar weken. Boris vond het vroeger nogal leuk om je vanuit het niets aan te vallen, dan hing hij met al zijn vier pootjes in je been en wilde je als een volleerd vampier bijten. Boris had namelijk een niet zo plezierige eerste periode van zijn kattenleven voordat hij bij ons kwam wonen. Na een paar weken, laat in de avond, waren Boris en ik alleen in de woonkamer. Ik vond het leuk om met tennisballen te voetballen. En die avond bleek dat Boris het geweldig vond om achter die tennisballen aan te rennen, alleen jammer dat Boris de tennisballen niet net als een hond terugbracht. Na een uurtje was ik moe en ging zitten. Boris kwam bij mij zitten, keek mij aan met een blik “jij bent ok” en begon tevreden te spinnen. Vanaf dat moment werd ik ook een kattenmens.

Een bejaarde rode kater

En die Boris is dus binnenkort 20 jaar, wanneer je kattenjaren omrekent naar mensenjaren is dat 100 jaar. Echt heel oud dus. En hopelijk nog heel lang niet te zien in de “In Memoriam”. Boris is bijna zijn hele leven een binnenkat geweest, omdat wij altijd bang waren dat hij minimaal 3 gevechten per dag zou aangaan. Ongeacht met wie. Grote honden die langs ons huis liepen? Boris probeerde door de ramen heen te knallen, ready to rumble! Pas op latere leeftijd, toen Boris al een bejaarde kater was mocht hij naar buiten, eerst heel voorzichtig aan een lijn zodat hij de tuin niet uit kon. Jaren later mocht Boris eindelijk zijn waar hij jaren van heeft gedroomd: de schrik van de buurt worden. Al valt dat laatste gezien zijn leeftijd natuurlijk heel erg mee.

Nog steeds wanneer ik bij mijn vader en Boris de rode kater langs ga krijg ik weer die “jij bent ok” blik van hem terug. En een kopstoot. En dan gaan zijn ogen weer snel dicht om verder te dutten. En op momenten als deze denk ik: “ik hoop die blik nog heel lang van je te krijgen maatje”


Dit artikel is 4.544 keer gelezen | Geschreven door