Onze Nicolai was dus laatst bij de dierenarts. Hij wilde niet meer goed eten, schudde steeds raar met z’n koppie en leek in allerlei opzichten niet meer op zichzelf. Na een half dagje observatie en een aantal (toch best kostbare) testjes, concludeerde de arts dat het geen lichamelijk probleem was (al kun je natuurlijk niet op álles testen).
Nicolai heeft dus gewoon een dipje en dat is best lastig als je niet met een psycholoog over je jeugd kunt praten en de relatie die je met je vader had, en je het moet doen met een kattenvrouwtje in wording, Xaviera genaamd. Maar het is niet anders.
Omsingeld door vrouwen
Nu we het toch over vaders hebben: die van mij was altijd de enige man in huis. Met twee dochters en zijn vrouw, won hij zelden een discussie, had hij weinig te zeggen en toen mijn zusje en ik de puberteit probeerde te overleven, moest hij ook nog eens maandelijks met drie hormonale wezens datzelfde zien te doen. Makkelijk kan het niet zijn geweest. Maar, mijn vader leeft nog en is best blij met z’n dochters. Mijn vader had dan ook zijn wekelijkse voetbalsessies waar hij zijn ei kwijt kon en niet te vergeten zijn werk.
Nicolai – mijn Bengaal dus – is net als mijn vader, omsingeld door vrouwen. De grande dame Anastasia – een grote Maine Coon – en de kleine Isadora – een nu nog kleine Maine Coon. Met de komst van Isadora is Nicolai opeens in de minderheid. Waar hij Anastasia met meerdere gemakjes de baas was, is Isadora totáál niet onder de indruk van hem. En niet alleen dat, het zelfvertrouwen van de nieuwe kitten inspireert Anastasia ook tot een nieuwe houding. Nicolai heeft het niet gemakkelijk.
Isadora
Een echt kereltje
Zeg ik kereltje? Nicolai is een échte vent. Waagt Anastasia het om achter hem aan te jagen, dan rent hij misschien wel weg, maar héél toevallig moet hij altijd nét daarna laten zien dat hij wel echt sterk is. De krabpaal moet het dan ontgelden wanneer hij met hevig getrek en gekrab zijn spieren tentoonspreidt. Blijft Anastasia hem opjagen, dan komt er altijd een moment waarop hij even moet laten zien wie nou ook alweer écht de baas is en klapt hij haar op haar kop of bijt hij haar nét even te hard.
Nicolai
En daar stopt het niet: ligt Anastasia gezellig bij mij, dan wil Nicolai daar ook opeens liggen. Hangt Anastasia in de vensterbank, dan is dat de plek waar Nicolai ook moet zijn. Nicolai is bij vlagen echt een kwalletje.
En toen was er Isadora
De verhoudingen waren dus duidelijk. Nicolai was de baas en Anastasia moest opzij. Maar onze nieuwste aanwinst trekt zich van dat alles totaal niks aan. Ze jaagt op Nicolai. Hij tikt haar op haar hoofd, zij rent nóg harder achter hem aan. Wanneer Nicolai bij mij komt liggen, komt Isadora erbij. Wanneer Nicolai in de vensterbank ligt, moet Isadora daar opeens ook zijn en wanneer Nicolai een aai krijgt, wil Isadora er ook eentje. Nicolai weet niet alleen niet wat hem overkomt, maar heeft ook geen idee hoe hij moet reageren. Zijn spieren spannen aan de krabpaal maakt geen indruk op Isadora. Nicolai snapt er niks van.
Eigen deeg
Van een afstandje kijk ik ernaar. Het is hoogst interessant wat er aan het gebeuren is namelijk. Het duurde even voordat ik het zelf doorhad, maar mijn kattenkinderen zijn bezig om een hele nieuwe balans te vinden. Katten zijn slechte praters, dus gaat het er soms hard aan toe tussen de drie. Ik houd het in de gaten. Ik zorg dat Nicolai genoeg eet en dat Isadora af en toe op haar flikker krijgt en natuurlijk dat Anastasia in haar nieuw-gevonden zelfvertrouwen blijft geloven.
Ze hebben de juiste balans nog niet helemaal gevonden. Maar inmiddels begint het ergens op te lijken. Inmiddels leeft Nicolai ook weer een beetje op. Ik geloof dat ze er samen wel uit komen. Maar spannend is het wel hoor, deze katten-soap.