Een boodschap van uw hoofdredacteur: dit artikel gaat niet over katten, films of geeky gadgets, maar over een kwestie die we als uitgever zo van belang vinden, dat we hebben besloten om in het kader van Internationale Vrouwendag op 8 maart dit artikel op al onze magazines te plaatsen.
En dan lees ik dit: “45% van de Nederlandse vrouwen krijgt in haar leven te maken met seksueel of lichamelijk geweld.” Hardop lees ik het aan mezelf voor. Alsof het uitspreken van de woorden de betekenis en implicaties ervan vermindert. Bijna 1 op de 2 vrouwen kan – in Nederland – niet rekenen op veiligheid. Ik schrik me rot. Zo rot, dat ik dit platform wil gebruiken om het een en ander met jullie te bespreken.
Nederland, niet uitgeëmancipeerd
[pullquote align=”right”]Feminisme gaat over de strijd voor een gelijkwaardige behandeling van mannen én vrouwen[/pullquote]Wanneer feminisme een vies woord is geworden, is mij niet helemaal duidelijk. Het beeld dat het woord oproept bij veel (jonge) vrouwen: dat van een militante vrouw, die eist er mannelijk uit te mogen zien, terwijl ze al mannenhatend haar okselhaar laat groeien. Dit is niet alleen onzinnig, maar ook eindeloos schadelijk voor het doel dat zowel feminisme als emancipatie dient.
Feminisme is veel simpeler en heeft weinig te maken met de BH die je wel of niet draagt en nog minder met haar dat je wel of niet verwijdert. Feminisme is de strijd voor een gelijkwaardige behandeling van mannen én vrouwen. En in Nederland – toch een vredig land – vindt die strijd plaats met middelen die passen bij een beschaafde samenleving: woorden, wetgeving, democratie en de kracht van het goede voorbeeld.
En nee, we zijn hier niet uitgeëmancipeerd. Zolang vrouwen nog steeds niet op natuurlijk wijze door weten te dringen tot Raden van Bestuur of andere bolwerken van macht. Zolang vrouwen in veel beroepen nog steeds minder betaald krijgen dan mannen. Maar zolang vrouwen zich – terecht! – minder veilig voelen op straat, op het werk en op alle andere plekken waar ze het risico lopen om één van de 45% te worden, zijn we nog helemaal niet uitgeëmancipeerd.
Onacceptabel
Dat is niet normaal. Het is niet normaal dat je als vrouw hard moet nadenken voordat je er voor kiest het risico te nemen om ’s avonds alleen over straat te gaan. Het is niet normaal dat je zelfs op je werk alert moet zijn op ongeoorloofde en vooral ongewenste toenadering van deze en gene.
Als 45% van de vrouwen wel hiermee te maken krijgt, mag het duidelijk zijn dat er wel iets aan de hand is. Iets belangrijkers dan het “Nou, dan moet jij de deur maar voor mij openhouden”, de onzin waartoe emancipatie vaak wordt gereduceerd. Tel daarbij op dat die Nederlandse 45%, hoger ligt dan het Europese gemiddelde (33%) en je zou best kunnen concluderen dat we ernaast zitten met het idee dat de Nederlandse vrouw geëmancipeerd is.
Emancipatie is pas compleet wanneer vrouwen niet extra risico’s lopen, alleen om hun vrouw-zijn. Extra risico op gebrek aan carrièregroei, extra risico op gebrek aan inkomsten en extra risico op geweld. Volledige emancipatie gebeurt niet vanzelf. Daar moeten we wel wat voor doen..
Feminisme, niet enkel een vrouwen-issue
Wie moet daar dan wat voor doen, vraag je je nu misschien af. All of us: mannen, vrouwen… mensen. Want in tegenstelling tot wat er nogal eens gedacht wordt zijn vrouwenrechten geen vrouwen-issue. Niet iets wat alleen vrouwen aangaat en vrouwen maar met elkaar moeten bekokstoven. Naast dat mannen ook gewoon zussen hebben en moeders, dochters en oma’s en het hen moet interesseren welke positie zij in Nederland hebben, is onrecht iets waar we ons allemaal tegen moeten inzetten.
Kijk ook vooral deze video waarin Joss Whedon het nog even haarfijn uitlegt.
Afgelopen week deelde ik een persoonlijk verhaal op mijn blog. Over seksueel geweld. Iemand wees me erop dat reacties op mijn verhaal voornamelijk van vrouwen kwamen. Misschien omdat zij het verhaal eerder herkennen (de hoeveelheid mensen die naar aanleiding van mijn verhaal, hun eigen verhaal met mij deelde, was verontrustend), maar het is in elk geval een opvallend gegeven. Het gaat jou – man – ook aan. Het is voor jou – man – ook een issue. En het is ook aan jou – man – om iets te doen.
Je uitspreken, het telt
[pullquote align=”right”]“Jouw vriend ging wel helemaal los op jou he?”[/pullquote]Maar wat doe je dan? Kind, had ik maar een oplossing. Maar laat ik twee anekdotes met je delen, die voor mij van betekenis zijn en mij hebben geleerd wat ík vind dat ik moet doen.
De eerste gaat over een avond waarop mijn ex mij drie straten lang in elkaar sloeg. Het was een uitgaansavond en het was druk in de stad. Zo’n dertig man liep met ons mee. Ik smeekte hen om hulp, maar niemand deed wat. In elk geval niet meer dan geïnteresseerd toekijken. Uiteindelijk kwam de politie en werd hij afgevoerd. Maar die dertig mensen vergeet ik nooit meer. Nooit.
Jaren later ging ik eens naar een feestje. De portier bleek mijn oude buurman te zijn, uit de tijd dat ik nog met die ex samenwoonde. Ik had hem niet herkend, maar hij mij wel. “Wat leuk je te zien,” zei hij, maar ook: “Jouw vriend ging wel helemaal los op jou he?” Gehoord, maar niks gedaan, die oude buurman van mij. Há.
Het is van belang – van gróót belang – om je uit te spreken en iets te vinden. Het is van belang om in te grijpen. Van belang dat je iets doet, in plaats van niets. Misschien ben je niet groot. Misschien ben je niet sterk. Maar de politie bellen kan altijd. Naar de vertrouwenspersoon stappen kan altijd. Naar je baas stappen kan altijd. Hoop niet dat iemand het zelf wel oplost, maar doe iets. Er is niks ergers dan één van die dertig mensen zijn en alleen maar te staan en te kijken.
#lievedochter
Vorig jaar deed ik rond Internationale Vrouwendag aan iedereen een oproep om met de hashtag #lievedochter een boodschap de wereld in te sturen voor je eigen dochter of voor de dochters van de wereld. Nu ik weet dat 45% van die dochters iets vreselijks mee gaat maken in hun leven, wil ik die oproep nogmaals doen. Voor iemand die het nodig heeft, voor iemand die je het gunt, voor iemand waar je van houdt of voor iemand die je helemaal niet kent, maar die je een klein stukje van jouw hart wilt meegeven.
Het zal niet direct alle ellende oplossen, dat weet ik. Maar misschien laat het zien dat we ons er druk over maken. Ik weet dat ik dat doe.
Ik verzamel jullie tweets zodat ze zijn vastgelegd en gevonden kunnen worden door wie ze nodig heeft.
Ik dank jullie in elk geval, voor het lezen van mijn artikel. En ik hoop dat we samen die 45% terug kunnen brengen. Omdat dát de wereld is waarin we willen leven. Waarin 45% een oud gegeven is, uit die gekke tijd dat we onze dochters niet konden beschermen. En niet de realiteit waar we elke dag in rondlopen.
#lievedochter Mijn steun heb je en als je me nodig hebt, houd ik mijn mond niet. Want #lievedochter we hebben elkaar nodig.
De verzamelde tweets vind je hier.