Sinds kort hebben mijn vriend en ik een ‘moeilijke asielkat’ in huis. Zo eentje die niet direct met opgeheven staart naar iedereen toe komt, om het zacht uit te drukken.
Toon, zo had het asiel hem bij binnenkomst genoemd. Ondanks diverse brainstormavondjes onder het genot van een goed glas wijn, is het zo gebleven. Onze held heet Anthony DiNozzo, Toon voor vrienden. Toen we ook nog begonnen te brainstormen over de kleur van het mandje was het eigenlijk een uitgemaakte zaak: we gaan het doen.
Spannend
We zijn goed voorbereid. Toch is het spannend, die eerste dag. In de auto geen geluid. Alleen een grote mand met een kat verstopt onder een handdoekje. Eenmaal thuis krijgt Toon een eigen kamer toebedeeld. Het mandje gaat open… en daar gaat hij. Elke spier gespannen, de pupillen groot. Laag bij de grond beweegt hij zich voort. Elke vezel van zijn lichaam vertelt ons: ik wil hier niet zijn met jullie. Ga weg. Laaaaaaaat me met rust. Ik twijfel nog of ik moet vechten of vluchten. Vluchten heeft de voorkeur.
Engelengeduld en makreel
Toon is bang. Dat komt omdat hij een zwerfkat is. Gevonden op straat, deel van een clan hoog van de toren blazende straatkatten waarvan hij de liefste en de bangste was. Katten snapt hij, maar mensen vindt hij vooral eng. Dat vraagt om drie dingen die we gelukkig in huis hebben: ervaring, engelengeduld en makreel. Plus een al aanwezige sociale kat, aan wie de schone taak is toebedeeld Toon te leren dat we hem geen kwaad doen en enkel zijn personeel zijn.
Nachtelijk kattenkwaad
Een kat als Toon is een project van maanden. Steeds een millimetertje dichterbij. Na twee weken heb ik hem nog steeds niet aangeraakt, laat staan achter zijn oortjes gekroeld. Overdag verstopt hij zich onder het wasrek. En ‘s nachts… verandert hij in een kleine deugniet. Hij maakt murrrr-geluidjes, speelt tikkertje met onze andere kat en gooit de plantjes in de vensterbank om. Stiekem. En ik geniet van zijn streken. Stiekem.
Grijze tornado
Het voelt wel een beetje stoer om vrienden te vertellen dat ‘we een heuse straatkat in huis hebben gehaald’, maar zo in het begin is het vooral oersaai. We proberen Toon zoveel mogelijk structuur te geven door dezelfde handelingen op dezelfde tijden te herhalen. Dat werkt! Hij weet inmiddels dat er ‘s avonds brokjes komen en dat hij dan niet als een grijze tornado onder het bed hoeft te schieten. Van een afstandje zie ik hoe hij zich steeds vaker laat zien.
We hebben nog een lange maar fijne weg te gaan samen. Hou Cattish in de gaten voor de volgende update!