In mei haalden we een straatkater in huis die niets van mensen moest hebben. Hoe is het nu?
Als ik thuiskom, staat de grijzepoezenbrigade al boven aan de trap op me te wachten! Tony heeft het gedrag van salonpoes Storm overgenomen en waar zij gaat, gaat hij ook. Wild is hij niet meer te noemen, eerder nog een beetje angstig.
Allemansvriendje
Gezellige kater? Absoluut. Tony komt er echt gewoon bij liggen. Op bed, op de bank. Een van zijn favoriete plekjes is de vensterbank. Nu het kouder wordt, zie ik hem ook veel in een mandje of in een hoekje met kussens op de bank. Als er bezoek is komt hij vrij snel kennismaken en laat hij zich spinnend achter de oortjes kriebelen.
Tony is een echte kletskous. Hij praat de hele dag door met en tegen iedereen. Als je ‘m aanspreekt krijg je een bwrrrrrauw terug. Zalm uit blik of ander lekkers ontlokt aan hem een langgerekte miaaaaauw. Nu Tony een echt volwassen kater begint te worden, neemt zijn speelsigheid iets af. Toch vind je hem geregeld plat op de grond, loerend naar een pingpongbal die onder de bank ligt.
Interne klok
Tony is dan wel pas sinds kort gepromoveerd tot Huiskat, zijn interne klok werkt anders op de minuut nauwkeurig! Als mijn wekker in het weekend later gaat dan doordeweeks, dan heeft hij me al wakker ge-prr-miauwt op de doordeweekse tijd. Eruit! Eruit! Tony heeft honger!
Kom ik dan niet meteen uit bed, dan springt hij met vier pootjes tegelijk boven op me. Aandacht! Dit is overigens geen gedrag dat onze andere kat Storm ook vertoont, dit is echt iets Tony-igs.
Nog iets dat typisch bij hem hoort: hij vindt het absoluut noodzakelijk dat de etensbakjes en het drinkbakje precies in het midden van de keuken staan. Hij besteedt elke dag de nodige uren aan het verschuiven ervan tot de ideale compositie bereikt is – en het water door de hele keuken geklotst is. Hij trekt er zo’n onschuldige kop bij dat ik steeds weer in de lach schiet, ook al sta ik ‘s ochtends regelmatig met mijn sokken in het water.
Beetje dom
Misschien komt het door zijn achtergrond als zwerver, maar we sluiten ook niet uit dat dat Tony gewoon niet het meest heldere licht is. Deuren snapt hij in ieder geval nog steeds niet. Staat de deur op een kier die te klein is, dan steekt hij niet zijn kop of poot ertussen. In plaats daarvan gaat hij zenuwachtig heen en weer lopen en wanhopige geluidjes maken.
Dat hij een kattenbak met een klepje ooit nog gaat begrijpen, hebben we inmiddels ook opgegeven. Drollen begraven doet hij ook niet, dat doet Storm voor hem. Tony krabt wel degelijk uitvoerig aan het plastic van de bak maar dat helpt natuurlijk niets.
Komt hij van de bak, dan moet hij dat luidkeels rondbazuinen. Bramauw! “Kleine viespoes”, zeg ik lachend tegen hem. Hij begint te spinnen als een espresso-apparaat terwijl hij zich tegen mijn been aan vleit.
Vlug als water
Tony is aanhankelijk, tot je iets van hem wilt. Vlooiendruppels geven lukt, maar vangen is moeilijk. Hij is vlug als water en aardig gespierd. Als je hem al vast hebt, rukt hij zich makkelijk los. Maar eenmaal in de houdgreep houdt hij zich koest; bijten en krabben doet hij niet. Je druppelt hem, laat hem los … en je kunt de komende dagen weer opnieuw beginnen met zijn vertrouwen winnen. Echt heel zonde, maar het moet.
Wij geven in ieder geval niet op. Met liefde, geduld en makreel hebben we hem zo ver gekregen dat hij een heerlijk ontspannen huiskat is geworden. Hij heeft alleen nog wat gezonde angst voor dingen die hij niet kent. Hij is hét bewijs dat je een ongelooflijk leuk maatje kunt hebben aan een ‘moeilijke asielkat’!
Lees meer
Dit is het laatste blog in de reeks over onze asielkat Tony. Lees hier hoe hij gekomen is waar hij nu is: