Bij het doorkijken van oude foto’s valt mijn oog op de foto’s van Oma. Waar mijn liefde voor dieren vandaan komt is daar goed op te zien. De hondjes Sammie, Tommie en Bruno kan ik me nog goed voor de geest halen. En ook de langharige kat Beertje die altijd in de achterkamer op de kast lag. Als vanzelf begin ik te neuriën. Kleine Poes zit voor het raam…
Kleine Poes
Kleine poes zit voor het raam
ze likt haar pootje,
en ze kijkt haar oogjes uit
naar het vogelkooitje.
Hoor eens deugniet, die je bent,
laat mijn kooitje hangen
vogeltjes zijn niet voor de poes,
jij moet múizen vangen!
(een oud poezengedichtje van G.W. Lovendaal)
Een snoeptrommel en zingen op de achterbank
Oma Linnenbank – ook wel Oma van de Poesjes genoemd, ging altijd met ons mee op vakantie. Naar Zwitserland in de oude VW-bus met mijn broers en zussen en pa en ma. Op de camping in een grote oranje tent. Spelen in het weiland tussen de margrieten. Klimmen en klauteren in de bergen. Toen ik groter werd en mijn broers niet meer meegingen, reden we naar de Costa Brava in Spanje. Zonder airco of dvd-speler! Alleen een snoeptrommel onder de zitting, Oma naast pa voorin en ma en mijn zusje(s) achterin. En dan maar zingen.
Dit liedje/versje is voor ons een gekoesterde herinnering aan Oma en dat fijne vakantiegevoel. Oma van de Poesjes is er al een tijdje niet meer, maar Kleine Poes… wordt nog regelmatig gezongen!