Heeft jouw kat ineens diarree, moet hij overgeven en/of wil hij niet eten? Wacht niet te lang en neem contact op met jouw dierenarts! Lees Gizmo’s verhaal.

Hoe het begon

Toen mijn kat Gizmo op een vrijdagavond geen kattensnoepjes wilde, gingen bij mij de alarmbellen direct af. Want Gizmo en eten afslaan: die twee gaan niet samen. De volgende ochtend at hij zijn bakje natvoer niet leeg. Ook vond ik diarree in één van de kattenbakken. Die bakken zocht hij in de loop van de dag steeds vaker op. In de avond nam hij hooguit een paar hapjes van zijn eten. Ik weet dat een kat met erge diarree snel uit kan drogen. En dat een kat van slechts één dag niet eten al in een neerwaartse spiraal terecht kan komen. Dan wordt het steeds moeilijker om je kat weer aan het eten te krijgen. Daarnaast ligt leververvetting binnen een paar dagen op de loer. Levensbedreigend! Dat ik bezorgd was, laat zich raden. Zondagochtend at Gizmo weer niet, hij liep nog steeds leeg. Geen haar op mijn hoofd die zo het weekend met hem uit wilde zingen. Dus gingen we naar de spoedkliniek (MCD Amsterdam).

Uitdrogingsverschijnselen

Bij het MCD bleek Gizmo al uitdrogingsverschijnselen te hebben en kreeg meteen vocht onder zijn huid toegediend. Na ongeveer 1,5 dag: zo hard kan dit dus gaan!
Hij leek daar wat van op te knappen want het beetje eten wat hij voorgeschoteld kreeg, at hij helemaal op. Bij het MCD dachten ze dat iets als een virus zijn maagdarmkanaal van streek had gemaakt. Van medicijnen tegen diarree en misselijkheid zou hij in dat geval snel weer opknappen. Zo niet, dan moest ik direct met Gizmo naar mijn eigen dierenarts.

Maandag: dierenarts

Maandagmiddag zaten we bij mijn eigen dierenarts, want opknappen deed Gizmo niet. De volgende stap was een bloedonderzoek. Een paar maanden eerder rolde hij daar als onderdeel van zijn jaarlijkse APK nog vlekkeloos doorheen (de zogenaamde seniorencheck). Ook deze keer was de uitslag op alle onderdelen (nieren, lever, e.d.) goed. Het resultaat van het alvleesklieronderzoek kwam pas na een dag of twee. Maar eigenlijk wist ik het antwoord al. Tuurlijk, ik ben geen dierenarts, maar Gizmo’s zus kreeg een jaar eerder zo uit het niets een alvleesklierontsteking. Haar ziektebeeld van toen leek in de verste verte niet op die van Gizmo op dat moment. Met extra medicijnen tegen misselijkheid hoopte de arts Gizmo’s eetlust weer op te wekken. Ook moest zijn diarree nu wel over gaan. Zo niet dan was de volgende stap het maken van een echo om te kijken of er iets in zijn maagdarmkanaal zat.

Dinsdag: dwangvoeren

De volgende morgen leek het iets beter te gaan. Gizmo keek beter uit zijn ogen, zijn vacht toonde anders en hij ging minder vaak richting kattenbak. Maar eten deed hij nog steeds niet. Hij kon nu in een neerwaartse spiraal van niet willen eten zitten en hij had gewoon voeding nodig. Dwangvoeren was de enige optie. Speciaal natvoer aangelengd met water deed ik via een spuitje direct in zin bekje. Tenminste dat was het plan. In de praktijk kwam er weinig van terecht. Gizmo, ik en zo’n beetje alles in onze directe omgeving: alles zat er onder. Gizmo verzette zich, schudde met zijn koppie en liet alles ook gewoon weer uit zijn bekje lopen. Het leek wel of hij niet wilde slikken. Alles wat ik probeerde, van zijn lievelingsmaal tonijn tot slagroom aan toe: hij at het niet. Bij de volgende dwangvoer-poging had ik een grote handdoek voorlangs om hem heen geslagen. Zo bleef hij schoon en hij kon geen kant op. Weer slikte hij het grootste deel niet door. Ook moest hij steeds weer naar de kattenbak.

Zo ranzig!

Als je een kat hebt, weet je vast wel hoe diarree er uit ziet en hoe dat ruikt. Lekker is anders. Maar dit was nog vele, echte vele malen erger. Het stonk zo erg dat ik er zelf bijna van over mijn nek ging. De hele kattenbak zat steeds van voren naar achteren onder, het spoot er gewoon uit. Het zag er ook verre van normaal uit met veel slijm. Niet zo gek natuurlijk, want eten kreeg hij nauwelijks binnen. Ik vond het zo vreselijk zielig en kon zo weinig voor hem doen.

Woensdag: toestand slechter

Woensdagochtend ging het nog slechter dan maandag. Gizmo had geen rust, ging niet liggen, maar stond steeds op om een stukje verder weer te gaan zitten. En weer op te staan, en weer te gaan zitten. Op een gegeven moment hing hij boven zijn waterbak, nam af en toe een slokje, wiegde wat heen en weer. Hij bleef zo maar zitten. Ik dacht alleen maar ‘mijn god, dit gaat helemaal verkeerd’. Toen Gizmo even later naar de kattenbak was geweest en ik de boel weer schoon wilde maken, viel mijn oog op een vreemd soort van strootje. Was dit soms de boosdoener? Meteen belde ik de dierenarts, vertelde wat ik had gevonden en eiste – ja sorry, ik eiste – die dag nog een echo. Helemaal toen ook de uitslag van de alvleeskliertest binnen bleek te zijn: die was goed. En die echo kwam er, of eigenlijk moet ik zeggen: de mobiele echoservice kwam die middag naar mijn dierenarts.

Woensdag: de echo

De echo verliep in eerste instantie prima. Met klamme handen hield ik Gizmo vast zodat hij op zijn rug bleef liggen. Ik mocht met de echo meekijken, sterker nog: degene die de echo uitvoerde vertelde precies wat er te zien was. En toen kwam er iets in beeld wat daar niet hoorde. ‘Invloed van een te leeg maagdarmkanaal, gasvorming, of…een tumor’ zei de man. Na afloop ging hij overleggen met mijn dierenarts, zodat deze mij later verder in kon lichten. De boodschap was duidelijk: er was iets gezien dat mogelijk een tumor kon zijn. In dat geval ging het om een kwaadaardige, zeer agressieve vorm van kanker die zich uitzaait via niet waarneembare tentakels. Aangezien Gizmo goed ziek was, zou dit zo maar kunnen betekenen dat het al door zijn hele lijfje zat. Er was maar één manier om zeker te zijn en dat was kijken. Een operatie werd ingepland voor de volgende ochtend. Ik moest er rekening mee houden dat als het inderdaad zo’n tumor was, Gizmo niet meer bij zou komen. Dan lieten ze hem meteen inslapen. Daar sta je dan. Voor we naar huis konden, kreeg Gizmo vocht toegediend; hij was weer uitgedroogd. Eenmaal thuis kwam er ongeloof. Aan niets, maar dan ook niets had ik gemerkt dat er iets gaande was met Gizmo. Ik had toch iets moeten merken? Verandering in gedrag, wat dan ook? Het kon en mocht gewoon niet waar zijn! Die avond moest Gizmo overgeven en hij was nog steeds heel erg aan de diarree. Ik vond vreemd sprietje nummer twee in de kattenbak. En bloed. Deze keer zag ik voor het eerst ook bloed. Hij was zo ziek! Een bijna slapeloze nacht volgde waarin ik natuurlijk alleen oog voor Gizzie had.

Donderdag: operatie

De volgende ochtend brachten we hem weg en toen begon het lange wachten. Om 14.30 uur ging eindelijk de telefoon: geen tumor! Wat dan wel? Gizmo zijn buikje was van boven tot onder helemaal open gemaakt om te kijken of er ergens iets dwars zat. Dat zat er niet. Wel was zijn hele maagdarmkanaal duidelijk geïrriteerd. Bij de laatste overgang – bij mensen zit daar de blinde darm – was de darmwand zo opgezet dat er niet veel meer door kon. Via afschrapen van de wand, was die doorgang ruimer gemaakt. Het was een zware operatie, helemaal voor een kat die al zo verzwakt was. Gizmo was die ochtend vlak na binnenkomst meteen aan het infuus gelegd. Daar wilden ze hem zo lang mogelijk aan houden om aan te sterken. Ook kreeg hij een multivitamineninjectie. Pas tegen de avond mocht ik hem halen.

Gizmo: zo mager en zwak

vlnr: eten hoger gezet, met een kruikje onder een fleecedekentje, net thuis en zo mager.

Thuis

Thuis had Gizmo geen fut op te staan en kwam zijn reismand niet uit. Ik deed de kap eraf en kon hem eens goed bekijken. Wat was hij mager! Vrijdagochtend wilde hij nog steeds niet eten. Echt dwingen – hem vastpakken, in een voor het voeren gunstige positie zetten – kon ik hem niet met zo’n jaap over zijn hele buik. Ik dacht nog: straks heeft hij die operatie overleefd, konden we uitdroging voorkomen en verlies ik hem alsnog door ondervoeding of leververvetting. Gizmo wilde het dwangvoer eerder al niet; de kans dat hij dit nu associeerde met pijn en ziek zijn, was groot. Daarom belde ik de dierenarts met de vraag of ze iets anders hadden dan die bende die ik Gizmo al eerder had geprobeerd te geven.

SuperCat-pap

Dat was er: Royal Canin, convalescence support. Poeder waar je warm water bij doet om er een soort van pap van te maken. Heb jij een kat die aan moet sterken? Vraag je dierenarts om convalescence support! Alleen al omdat het veel makkelijker door een spuitje glijdt dan al het andere eten, hoe goed je dat ook met water mengt. En vooral omdat Gizmo er heel snel van opknapte. Voor de grap noemde ik het dan ook SuperCat-pap. Toen ik hem dat de eerste keer gaf, verliep het nog niet helemaal vlekkeloos. Maar eindelijk had hij wat binnen. Kennelijk vond Gizmo iets in zijn maagje en de pap lekker, want na die eerste keer ging het er in als koek. Voor jouw beeldvorming: Gizmo raakte in die zes dagen een kwart van zijn lichaamsgewicht kwijt. Hij ging van 4,25 naar 3,1 kilo. Zo hard kan ook dat dus gaan. Met zijn SuperCat-pap kwam hij in circa 4 weken tijd weer 550 gram aan. Dat was heel hard nodig.

Oorzaak?

Wat was nou de oorzaak van dit alles? Waren het die twee vreemde strootjes die ik vond, en zo ja: wat was dat dan? Was het een allergische reactie op voedsel? Was het een beestje dat op die mooie, warme dag toch mee naar binnen was gekomen? We zullen het helaas nooit weten. Feit is dat hij niet zonder voer voor katten met voedselintolerantie kan. Zolang daar het grootste deel van zijn voeding uit bestaat, gaat het – afkloppen – goed.

Terugval

Na circa een maand kreeg Gizmo een terugval: hij had weer diarree. De dierenarts had mij al gewaarschuwd: dit zat in de lijn der verwachting. Om die reden stond er al een recept klaar in zijn dossier: een telefoontje was genoeg om Prednoral (soort van Prednison) op te halen. Binnen no time was de diarree verdwenen. Na deze Prednoral kuur is het niet meer teruggekomen. Gelukkig maar, want ik kon, kan en wil mijn Gizzie echt niet missen. Moet er niet aan denken. Maar wie wil dat nou wel??

PS

Als jouw kat een keertje diarree heeft, moet overgeven of even wat minder eet, dan is er natuurlijk niet altijd wat aan de hand.  Het verhaal van Gizmo is een extreem voorbeeld van diarree, overgeven én niet eten. Bij twijfel: neem voor de zekerheid contact op met jouw dierenarts en overleg wat te doen. Jij kent je kat zelf het allerbest! Je weet vast wanneer iets niet normaal is en actie gewenst is.

Heb jij ook een doodzieke kat gehad? Wat was er aan de hand, hoe is dat gegaan? Deel jouw verhaal hier ook! Wie weet heeft iemand daar wel iets aan. En bovendien: een gewaarschuwd mens telt voor twee!


Dit artikel is 20.345 keer gelezen | Geschreven door

Over de auteur

"Home is where fur sticks to everything but the cat" | bij mij thuis is dat fur x 7, oftewel haar van zeven katten | ik probeer zwervende katten te helpen en vermiste katten thuis te brengen (zie mijn blogs) | dat maakt mij een uhh…kattenvrouwtje | maar ik ben nog meer (die zeven voerbakjes moeten gevuld worden) | Onder de naam MOOFF help ik ondernemingen met het vormgeven van / invulling geven aan hun externe communicatie.