Een jaar en drie maanden geleden moest ik afscheid nemen van mijn kleine lapjespoes Punkie. Geraakt door dit stukje van Nancy dacht ik terug aan de tijd erna. Hoe deal je met je verdriet?
Het is 16 januari 2014. Ik sta in de Xenos met een pakje noedels in mijn hand als mijn telefoon gaat. Het gaat helemaal niet goed met Punkie, zegt mijn vriend. Foute boel, weet ik. Punkie heeft epilepsie. Die aanvallen zijn we inmiddels wel gewend. ‘Helemaal niet goed’ betekent dus iets ergers dan een epileptische aanval. Dat is niet best.
Foute boel
Het bleek een hartaanval. Binnen een paar seconden was het gebeurd: mijn bontgekleurde hartsvriendin was niet meer. De dierenarts kon niets meer voor haar doen en we begroeven haar bij mijn schoonouders onder een boompje. Zo snel kan het gaan: ‘s ochtends sta je samen in de keuken een smaakje kattenvoer uit te zoeken en ‘s avonds is ze er niet meer.
Ik was er kapot van. Dat is nog zacht uitgedrukt. Ik bekeek foto’s van Punkie en huilde ontroostbaar veel tranen in de vacht van Storm, haar zusje dat alleen achterbleef. Na een paar dagen maakte ik een compilatie van foto’s en plaatste die op Facebook met enkel de tekst: ‘Zij leerde mij wat onvoorwaardelijke liefde is’.
Verf in Punkie-kleuren
Een paar dagen later werd ik recalcitrant. Ik fietste naar de Gamma en bekeek kleurenstalen in Punkie-rood, of meer oranjebruin, eigenlijk. Ik stuitte op verf in de kleur ‘Curry’ die het dichtst in de buurt kwam. Ik overwoog serieus om de treden van de trap in lapjespoes-stijl rood-wit-zwart te verven.
De trap heb ik uiteindelijk met rust gelaten, maar dat lege plekje in mijn hart heeft me vastbesloten gemaakt om elk jaar haar verjaardag te blijven vieren. Op 22 augustus, met gerookte heilbot, iets waar ze om de een of andere reden verzot op was. Daar waren we een keer met kerst achtergekomen, toen ze na een periode van acht ongeïnteresseerde jaren plotseling kwam schooien bij de eettafel.
Filmpje
Soms denk ik: had ik meer kunnen doen? Maar ik weet dat dat niet zo is. In de zomer zat ik geregeld met Punkie voor onze mobiele airco om haar wat koelte te geven, zodat de kans op een epileptische aanval kleiner was. Kort voor haar dood filmde ik nog hoe ik haar aaide. Mijn handen door haar zachte vacht, warm gespin, toegeknepen ogen. Ik dacht: dit moet ik bewaren voor als ze er niet meer is. Als ik het nu terugzie, word ik verdrietig warm van binnen.
Misschien is dat wel iets wat ik anderen wil meegeven. Omgaan met je verdriet doe je op je eigen manier. Doe de dingen die bij jou, je huishouden en je kat passen. Maak een filmpje van je kat: bewegend beeld is opeens van zo veel meer waarde als je kat er niet meer is. Doe het, film eens gewoon een paar minuten. Niets bijzonders, gewoon jij en je kat. Ooit zul je er misschien blijer mee zijn dan je je nu kunt voorstellen.