Niemand heeft het eeuwige leven, zelfs een kat niet. Ook al ben je niet het baasje maar slechts de kapper, het heengaan van een kat laat je niet onberoerd.
Of je een kat nu jarenlang kent of slechts één keer op je trimtafel hebt gehad, het bericht dat hij gestorven is, doet je verdriet. Zoals afgelopen week. Toen belde een klant. „We hebben gisteren onze kater moeten laten inslapen. Hij was zo ziek. De dierenarts kon er niets meer aan doen.” Drie weken geleden ben ik nog bij de klant geweest om de kater te trimmen en leek er niets aan de hand. Die kater zal ik nooit meer op mijn trimtafel zetten.
Op leeftijd
Als katten hoogbejaard worden, is het einde in zicht, hoe nabij of veraf het toch nog kan zijn. Ik herinner mij de lieve oude dame die mij haar Pers van 18 jaar liet ontwollen. Omdat ze geen internet had en dus ook geen e-mail, belde ik haar om haar en haar Pers te feliciteren als die de volgende dag 19 jaar wordt. Ze vertelde me dat ze haar helaas drie weken geleden had moeten laten inslapen. Het diertje mankeerde van alles en was eigenlijk helemaal op en dit was het beste wat ze voor haar nog kon doen. In mijn achterhoofd wist ik natuurlijk wel dat dit moment ooit zou komen, maar het bericht verrastte me toch. Een halfuur lang praatten de oude dame en ik over de Pers en haalden herinneringen aan haar op. Deze kat zal ik nooit meer horen spinnen van plezier als ik haar kopje aai tijdens het kammen.
Ziekte
Extra moeilijk is het als een kat niet van ouderdom doodgaat, maar door ziekte. De kater waarover een klant belde, had ik drie weken geleden pas getrimd. Hij zat toen eerst een beetje zielig in zijn doosje. Tijdens het trimmen ontdekte ik dat hij een ingegroeide nagel had. Toen ik die had geknipt en hem zoals gewoonlijk had gekamd leefde hij helemaal op. Zijn ogen stonden weer helder, hij ging eten en drinken, ging zich wassen en liep weer rond… Toch had hij toen blijkbaar al een inwendige stoornis waardoor hij later zo ziek is geworden dat hij niet meer beter werd. De dierenarts en zijn baasjes hadden er alles aan gedaan, maar moesten het opgeven: niemand kon hem meer helpen. Nooit zal ik zijn krullerige witte vacht meer kammen. Hij was geen 18, maar slechts drie jaar…
Ongeluk in een klein hoekje
Helemaal moeilijk is het te accepteren als een kat door een verkeersongeluk is overleden. Vooral als zijn baasjes hem alles gunden behalve de ultieme vrijheid, maar dat hij toch op een dag ontsnapte en de weg overstak om de wereld in te trekken. En uiteindelijk ’s avonds op de terugweg op vier meter van zijn huis is overreden door een automobilist die waarschijnlijk niets heeft gemerkt en is doorgereden. De kat is gevonden door een buurvrouw, die vervolgens zijn baasjes heeft ingelicht. Als trimmer krijg je na een paar weken het afschuwelijke bericht: kom onze jongens maar weer trimmen, maar helaas nu slechts twee van de drie…
Elke kat is uniek
Als trimmer ken je de katten alleen maar van kortstondige bezoeken. Maar tijdens je werk ben je intensief met het dier bezig, probeert hem te begrijpen, luistert naar zijn lichaam en ‘leest’ zijn gedrag. Je doel is om hem het trimmen zo aangenaam mogelijk te maken, maar meer dan dat: je wilt graag echt contact met hem, hoe vaag dat ook klinkt. En als de kat reageert met kopjes, een ontspannen lichaam, een lik op je vingers, is dat jouw beloning. En daar ben je hem dankbaar voor.
Ten afscheid
De eigenaren hebben hun eigen ritueel van afscheid nemen. Dat kan bij de dierenarts, dat kan thuis, dat kan bij een dierenbegraafplaats. Een foto aan de muur, een speeltje in de hoek van de kamer… Een goed afscheid is belangrijk om het verlies beter te kunnen dragen.
Voor een trimmer is dat anders. Die maakt het overlijden niet van dichtbij mee en krijgt zo’n bericht pas later. Als het de enige kat is, heb je daarna ook geen contact meer met de eigenaar en moet je het gemis alleen verwerken, op afstand. Soms is er nog een andere kat en dan is het volgende bezoek toch een beetje geladen. Je mist die andere, die er altijd bij was.
Wat je maar kunt doen
Tot slot moet ik aan een oude poes van 20 jaar denken. Ze had veel pijn door artrose. Helaas klitte haar vacht heel erg en vooral de haren rond haar pootjes. Met pijnstillers, heel veel geduld van haar baasjes, heel veel tijd en kroelen en voorzichtig kammen hebben we samen de laatste weken van haar leven iets draaglijker gemaakt.
Die gedachte speelt vooral door mijn hoofd. Dat is een van de redenen waarom ik katten trim. Juist die katten die door ouderdom, ziekte of anderszins niet zelf hun vacht goed kunnen verzorgen, hoop ik een betere kwaliteit van leven te geven, tot het einde toe.