Gabber was 26 april nog voor zijn jaarlijkse controle bij de dierenarts geweest: alles was goed. Drie maanden later had mijn Gappie ontzettend pijn in zijn bekkie en was zijn hartritme net een achtbaan.

Hoe het begon

Gabber heeft het niet zo op ontwormpilletjes. Onder lichte dwang krijg ik die er wel in, maar ik wilde het deze keer met Easypill proberen. Easypill is zacht en kneed je om het pilletje heen waardoor de smaak en geur van de pil niet opgemerkt worden. Gabber is echter niet voor de poes en had het natuurlijk door.

Eerst gaf ik hem een lekker snoepje, daarna de Easypill. Het volgende snoepje al voor zijn neus houdend. Maar nee hoor, meneer spuugde het meteen weer uit. Vanaf dat moment deed hij moeilijk als ik hem een snoepje gaf. Hij liep er vandaan of at er eentje om vervolgens snel weg te lopen. Als ik ze dan één voor één naar hem toe schoof, at hij die snoepjes weer wel op. Ik weet dit in eerste instantie aan een gebrek aan vertrouwen. Zo van ‘jaja, jij denkt zeker dat ik gek ben, heb je haar weer met haar pilletje.’ Toen ik hem vervolgens achteruit zag springen tijdens het eten van knabbels wist ik: hier is iets mis. Hij heeft pijn in zijn bekkie.

Een nieuwe dierenarts

Vier jaar geleden verhuisden we van Amsterdam naar een dorp. Al die tijd hield ik dezelfde dierenarts in Amsterdam. Ze zijn daar gewoon goed, ik kom er al ruim zestien jaar. Maar het is voor mijn katten wel een hele onderneming, even op en neer naar Amsterdam. Omdat ik zelf geen auto heb, ging ik altijd samen met mijn vriend of mijn moeder. Dat voelde toch als een belasting. Was ik niet gewoon een beetje egoïstisch bezig, moest ik het niet wat dichterbij huis gaan zoeken? En dus gingen we deze keer met Gabber naar een dierenarts in de buurt.

Dierenartsbezoek

Dat hij ergens in zijn bekkie pijn moest hebben, was duidelijk. Dat de nieuwe dierenarts een geheel ontstoken bekkie constateerde, kwam toch als een schok. Drie maanden terug was er tenslotte nog niets aan de hand. Maar de ergste schok moest nog komen. Na het beluisteren van Gabbers hartje zei de dierenarts: ‘ik heb niet zulk leuk nieuws. Je kat heeft een hartziekte. Zijn hartritme is ernstig ontregeld, het lijkt wel een achtbaan. Met pieken en dalen, versnelling en vetraging. Dit is helemaal niet goed.’

Altijd geïnteresseerd in informatie over katten lees ik alles wat los en vast zit. Zo las ik niet lang geleden ook een artikel over hartziektes bij katten. Ik begreep maar al te goed wat dit betekende. In vijf minuten tijd hoorde ik haar verhaal aan. ‘We moeten eerst weten wat er precies aan de hand is, hoe erg het is en hoe hoog het risico is als we Gabber onder narcose brengen. Gezien de ernst van de ontsteking in zijn bekkie is de kans groot dat al zijn tanden en kiezen er uit moeten. Maar misschien kan hij helemaal niet onder narcose. Mogelijk heeft het trekken van tanden en kiezen ook helemaal geen nut meer. Stap één is het maken van een hartecho. Diegene die dit bij ons doet is met vakantie en is eind volgende week weer terug.’

Week wachten? Echt niet!

De afspraak voor een hartecho werd gemaakt. Volledig in shock gingen we weer naar huis. Nadat ik van de eerste schrik was bekomen, kon ik weer helder nadenken. ‘Hoezo pas over een week een hartecho? Ik ga toch niet een week toekijken hoe dit van kwaad tot erger wordt? Ik wil geen dierenarts in de buurt uitproberen, ik ga terug naar mijn arts in Amsterdam!’ Wetende dat mijn Amsterdamse dierenarts geen apparatuur voor een hartecho in huis heeft, maar doorverwijst naar het Medisch Centrum voor Dieren, hing ik daar de volgende ochtend om 9.00 uur aan de telefoon. Om te vragen wanneer ik daar met Gabber terecht kon. En dat was twee dagen later.

Hartziekten bij katten

Op het moment dat baasjes merken dat er iets aan de hand is, bevindt de hartziekte zich meestal al in een verder stadium. Op de website van het Medisch Centrum voor Dieren valt te lezen dat benauwdheid één van de zichtbare symptomen bij hartproblemen is. Flauwtes, verlamming of plotseling overlijden komen ook voor. Omdat katten een groot deel van de dag slapen, vallen verschijnselen als een verminderd uithoudingsvermogen en koude oren en tenen niet op.

Katten met een hartprobleem hebben vaak een hartspierziekte, een zogenaamde cardiomyopathie. Er zijn verschillende vormen van cardiomyopathie:

  • Hypertrofische Cardiomyopathie (HCM): komt het meest voor en is het meest bekend. Hypertrofisch betekent verdikt, vergroot: de hartspier is bij HCM te dik.
  • Restrictieve Cardiomyopathie: hierbij is de hartspier te stug, te weinig elastisch.
  • Dilatatieve Cardiomyopathie: het hart is verslapt en te wijd.
  • Unclassified of Intermediaire Cardiomyopathie (UCM): tussenvormen, restgroep van vormen die niet in één van de andere categorieën passen.

Oorzaken

Hartziektes kunnen genetisch bepaald zijn. Dit komt vaker voor bij bepaalde rassen als de Maine Coon en de Ragdoll. Andere mogelijke oorzaken zijn een te hard werkende schildklier, nierfalen, te veel aan groeihormoon, een hoge bloeddruk, ongezond voedsel (taurine deficiëntie), tumoren en bepaalde medicijnen. Het komt ook veelvuldig voor dat de oorzaak niet te achterhalen valt.

Levensverwachting

De levensverwachting van een kat met hartproblemen verschilt sterk. Sommige katten met cardiomyopathie krijgen nooit lichamelijk klachten. Andere katten verslechteren langzaam, of juist heel snel na het ontdekken van de ziekte. Vaak geldt: hoe jonger de kat is als de verschijnselen zich openbaren, des te slechter zijn de vooruitzichten.

Over het algemeen kunnen medicijnen cardiomyopathie niet genezen. Ze worden gegeven om problemen te verlichten, te verhelpen of te voorkomen. De kat zit er meestal levenslang aan vast.

Gabbers hartecho

Gabbers onregelmatige hartslag was heel duidelijk te zien op de echo bij het MCD. De bij de hartziekten behorende afwijkingen waren niet of beperkt aanwezig. Met het resultaat van de echo gingen we naar de internist. Die maakte een hartfilmpje (ECG) en nam Gabbers bloeddruk op. Diagnose: Gabber heeft UCM. Met een medicijn om Gabbers hartritme onder controle te krijgen – met de kanttekening dat dit medicijn alleen mogelijk nog niet voldoende resultaat zou geven – konden we naar huis.

Controle ECG

Twee weken later moest er ter controle opnieuw een ECG gemaakt worden. Dat kon bij mijn eigen dierenarts. Naast de afspraak voor een ECG maakte ik onder voorbehoud ook meteen een afspraak om Gabber te laten helpen aan de pijn in zijn bekkie. Want die pijn werd steeds erger, ook daar moest hij vanaf. Twee weken later werd bevestigd wat ik eigenlijk al vermoedde: Gabbers hartritme was nog steeds zeer onregelmatig. Hij kreeg er nog een hartmedicatie bij. Jammer genoeg betekende dit ook twee weken uitstel om Gabber te verlossen van de pijn in zijn bekkie. Wel kreeg hij deze keer medicijnen tegen de pijn in zijn bekkie mee, want eten ging steeds moeilijker lastiger. Knabbels die hij normaal gesproken niet kan weerstaan, at hij helemaal niet meer.

Slagroom, vanille vla en kipfilet

Hoe geef je een kat met hartproblemen en enorme pijn in zijn bekkie al die medicijnen? Dit wilde ik niet onder dwang doen. Ik zag al helemaal voor me hoe hij iedere dag voor me weg zo rennen als ik naar hem toe kwam ‘oh nee, hè daar gaan we weer’. Dat wilde ik hoe dan ook voorkomen. Gabber moest en zou zich veilig en vertrouwd voelen bij mij. Straks ging er iets mis en dan is het onder dwang ingeven van medicijnen het laatste wat we samen gedaan hebben.

Dus haalde ik alles uit de kast om hem te verleiden zijn medicijnen geheel vrijwillig te nemen: slagroom, vanille vla, yoghurt, kipfilet, leverworst, smeerkaas, gebakken kip, ossenworst, alle soorten zachte snoepjes waar ik iets in kon doen, allerlei varianten natvoer die hij niet kende om de medicijnen in te verstoppen, zijn medicijnen bevriezen in een heel klein beetje natvoer zodat hij het in eerste instantie niet zou ruiken of proeven, kattenmelk. Voor de meeste dingen haalde hij zijn neus op, met een aantal probeersels lukten een paar keer, maar vrij snel moest ik weer opzoek naar iets anders. Uiteindelijk is het wel gelukt om zo die twee weken tot aan de operatie door te komen.

Onder narcose voor gebit

Met tranen in mijn ogen liet ik Gabber de dag van de operatie achter bij mijn dierenarts. Hij zou als tweede aan de beurt zijn. Was ik rond 15.00 uur nog niet gebeld, dan mocht ik zelf bellen om te kijken hoe het er voor stond. Ik kan je zeggen: een dag duurt dan echt heel lang.

Gaaf gebit

Klokslag 15.00 uur hing ik aan de telefoon. Gabber was toen net onder narcose gebracht. De dierenarts zou mij zo terug bellen voor verder overleg. Die belde gebeurde gelukkig snel. De narcose ging goed, sterker nog Gabber was heel stabiel. Zijn hartje was onder controle. Toen Gabber bij ons kwam wonen, waren zijn bovenste hoektanden – waarschijnlijk door trauma – al afgebroken. Tijdens een gebitsreiniging in 2013 bleken die hoektanden dood te zijn. Ze werden getrokken om problemen te voorkomen. Ook zijn er toen röntgenfoto’s van zijn hele gebit gemaakt. Goed vergelijkingsmateriaal voor de foto’s die hij deze keer maakte. Wat bleek: zijn gebit zag er op de foto’s nog exact hetzelfde uit als in 2013, die bovenste hoektanden buiten beschouwing latend. De ontsteking in zijn bekkie bevond zich gelukkig nog alleen aan de oppervlakte. Het trekken van tanden en kiezen was dan ook niet nodig. Wel moesten zijn tanden en kiezen schoongemaakt worden.

Oorzaak ontsteking bekkie

Wat opviel waren de twee kleine wondjes in zijn bovenlip. Precies op te plek waar zijn onderste hoektanden zijn lip raken, sinds die bovenste hoektanden getrokken zijn. Vermoedelijk is bij die twee wondjes de ontsteking ontstaan. De onderste hoektanden zijn afgevijld en van een beschermend laagje voorzien. Daarmee is het scherpe er vanaf en kunnen ze de bovenlip niet meer kapot prikken.

Kattenaids of leucose?

Bij tandvleesontstekingen die in zo’n korte tijd zo heftig opspelen, blijken kattenaids (FIV) of leucose (FeLV) regelmatig de onderliggende boosdoeners te zijn. Gabber is een voormalig zwerver, ik heb hem zelf van de straat geplukt. Dat zwerfkatten dit soort ziektes nog wel eens bij zich dragen, is bekend. Zelf had ik het vermoeden dat als Gabber dit had, het dan al eerder boven was komen drijven. Rondom onze verhuizing bijvoorbeeld, wat voor katten best stressvol is. Stress is een echte trigger voor dit soort ziektes. Om het zekere voor het onzekere te nemen, stemde ik natuurlijk wel in met het doen van een test. Stel dat het zo is, dan moet je zo’n ziekte niet op zijn beloop laten. In dat geval is er helemaal geen redden meer aan. Gelukkig had Gabber geen van beiden.

Met antibiotica, iets voor door het drinkwater, een ontstekingsremmer en een soort van gel wat ik in zijn bekkie moet spuiten, mocht Gabber weer mee naar huis. Volledig de weg kwijt van zijn speciaal voor hartpatiënten geschikte narcose. Het advies om hem in zijn reismand te laten nam ik ter harte: hij bleef maar opstaan om weer om te vallen en leek echt niet te weten waar hij was. Pas rond 00.30 uur begon hij kopjes te geven via het deurtje. Daar was hij weer. Die nacht sliep vriendlief op de bank en Gabber in zijn reismand naast mij op bed.

Controle twee weken later

Twee weken hadden we een afspraak voor controle. Heel spannend, want hoe zou het gaan met Gabbers hartritme? Dat ging godzijdank goed! De tweede hartmedicatie deed zijn werk. Ook zijn tandvlees zag er een stuk beter uit, maar helemaal over was de ontsteking nog niet. De antibioticakuur werd verlengd. Ik vertelde dat Gabber nog geen knabbels at, terwijl die juist wel heel belangrijk zijn om zijn tanden goed te houden en die ontsteking helemaal te laten verdwijnen. Alsof hij het gehoord heeft, want eenmaal thuis liep hij als eerste naar de bak met knabbels en at er zowaar een aantal van op!

Geluk bij ongeluk

De ontsteking van zijn tandvlees is een geluk bij een ongeluk geweest. Anders waren Gabbers hartproblemen veel later opgemerkt en was de ziekte verder gevorderd. Met alle gevolgen van dien. Zijn hartritme was zo verstoord, dat hij zomaar dood neer had kunnen vallen. Nu is de schade aan zijn hart beperkt gebleven, de medicijnen doen hun werk. Zoals het er nu naar uitziet, kan Gabber hier oud mee worden. Het schijnt voor te komen dat het hart zich bij beperkte beschadiging als het ware reset. Laat Gabber alsjeblieft één van deze uitzonderingen zijn! Ik kan en wil hem namelijk nog lang niet missen!!


Dit artikel is 4.447 keer gelezen | Geschreven door eindredactie door

Over de auteur

"Home is where fur sticks to everything but the cat" | bij mij thuis is dat fur x 7, oftewel haar van zeven katten | ik probeer zwervende katten te helpen en vermiste katten thuis te brengen (zie mijn blogs) | dat maakt mij een uhh…kattenvrouwtje | maar ik ben nog meer (die zeven voerbakjes moeten gevuld worden) | Onder de naam MOOFF help ik ondernemingen met het vormgeven van / invulling geven aan hun externe communicatie.