Verleden jaar oktober moest ik mijn kat Kefraya laten inslapen. Ze was 15 en werd in korte tijd heel ziek. Het afscheid was niet alleen onverwachts, het kwam ook hard aan. We hadden een hele speciale band.
Nooit meer een kat
Het afscheid van Kefraya viel me daarom zwaarder dan van enig andere kat die ik gehad heb. Daarbij heb ik het als kattengedragstherapeut druk met katten van anderen. Voor mijn eigen dieren kwam ik eigenlijk tijd te kort en dus besloot ik dat ik na Kefraya nooit meer een eigen kat zou nemen.
Lekker makkelijk
Er zijn hele valide redenen om geen kat te hebben. Je hoeft aanzienlijk minder te stofzuigen, je hoeft je vakantie niet meer af te stemmen op die van je poezenoppas en je hebt geen onverwachte bezoeken aan de dierenarts meer op voor jou zeer ongelegen momenten. Geen speld tussen te krijgen!
Opvangkatten
Maar helemaal kat-loos leek me ook niet ideaal. Om toch iets te doen voor al die katten op deze wereld, wilde ik opvangertjes in huis nemen. Lieve katten, die om welke reden dan ook tijdelijk een adresje nodig hadden en die hopelijk rond de vakantietijd weer elders onder de pannen zouden zijn.
Netwerk
Door mijn werk en door mijn vrijwilligersactiviteiten in een opvang voor zwerfkatten, heb ik een aardig netwerkje opgebouwd. Dat bleek echter aanzienlijk groter dan gedacht. Als ik met een kat ‘omhoog’ zat en deze ergens wilde plaatsen, leek mijn netwerk heel klein. Nu wist iedereen me ineens te vinden met een moeilijke kat waar zij zelf een plekje voor zochten. Die uiteraard alleen bij mij terecht kon.
Niet geslaagd
Opvangen bleek in de praktijk voor mij toch minder geslaagd. Om de paar weken wennen aan een nieuwe kat en vervolgens weer afscheid nemen was het toch niet. Het gaf me meer werk en stress dan een eigen kat.
Tot er een mailtje kwam over een hele lieve kater van bijna 9, die al veertien maanden in een opvang zat en vanwege zijn rugzakje geen plekje kon vinden.
Een kat!
Je snapt natuurlijk waar dit heen gaat. Na enige interne discussie in huis en slapeloze nachten mijnerzijds, kwam Dennis in mijn leven (op de foto boven dit artikel). Een grote kater, met minstens zulke grote poten en een heel klein hartje. Hij is wereldkampioen kopjes geven en windt zelfs kattenhaters om zijn poot, de charmeur. Een paar weken moesten we aan elkaar wennen, maar nu gaat het fantastisch.
Dennis is – gelukkig – zeer onverdraagzaam ten opzichte van andere katten, dus verzoeken voor opvangkatten kan ik voortaan zonder gewetensbezwaar weigeren.
Je begrijpt, na Dennis komt er nooit meer een kat in huis!