Omdat ik lui van aard ben en een gezonde afkeer heb van de dagelijkse schoonmaak van de kattenbak, zocht ik anderhalf jaar geleden mijn heil in de automatisering. Mijn lieverds Disco en Sienna waren toen drie maanden oud en dus nog flexibel, ook wat betreft de plek voor hun dagelijkse goudgele en bruine boodschappen.
Vergelijkend warenonderzoek
Omdat er in mijn kennissenkring niemand was die ervaring had met een automatische kattenbak (surprise!), struinde ik het internet af op zoek naar een dergelijk apparaat. Er bleken vier of vijf totaal verschillende systemen te bestaan, volstrekt uiteenlopend qua recensies, prijzen en mogelijkheden. Het ene model was alleen bestelbaar via Amazon in de Verenigde Staten, het andere had een discutabel klein poepoppervlak. Een derde leek op een doormidden gezaagde printer en een vierde had iets weg van de Russische spoetnik-capsule uit de 50-er jaren.
De aankoop
Na veel wikken en wegen besloot ik tot het duurste apparaat: de Robot Litter, van Amerikaanse makelij en met twee distributeurs in Nederland. Met mijn Hollandse koopmansmentaliteit, probeerde ik de distributeurs uit te spelen en af te dingen op de moeilijk te verteren prijs van maar liefst 450 euro. Beide distributeurs gaven geen krimp, zodat ik er op goed geluk één koos en de Robot Litter twee dagen later op het elektriciteitsnet kon aansluiten.
De eerste kennismaking
Je hebt katten die wèl en katten die never nooit op een geautomatiseerd apparaat boodschappen gaan doen. Dat wist ik van tevoren, want gelezen in recensies. Er viel dan ook een last van mijn schouders toen zowel avonturier Disco als voorzichtig meisje Sienna het apparaat als ongevaarlijk volscheten. Ja, ik weet dat elke kat zijn eigen kattenbak hoort te hebben, maar hoop gezien de kosten op enige clementie van de lezer.
De dagelijkse praktijk
Omdat we op twee hoog wonen, was de Robot Litter aanvankelijk in de woonkamer gestationeerd. Het gaf zo af en toe dat bekende zoemgeluid ten teken dat de trommel ronddraait en de onderste lade het geklonterde grind opvangt. Door de zwaartesensor gebeurt dit altijd stipt tien minuten na het afleveren van een boodschap. Maar de woonkamer bleek een verkeerde keuze. Na verloop van tijd hing er toch een discutabele ammoniak-geur die ook met deodorants, ander grind, of regelmatiger schoonmaken niet te verdrijven was. Ook bezitters van normale kattenbakken zullen dit probleem herkennen, maar in ons geval was er geen ontkomen aan: de robot moest de woonkamer uit.
De verhuizing
Het balkon bracht uitkomst. Ik verschoof gedurende twee weken het apparaat langzaam richting balkon en de lieverds snapten de bedoeling. Nu doet de robot al bijna twee jaar dienst en heeft hij ook afgelopen winter prima gefunctioneerd. Eenmaal per week plaats ik een nieuwe afvalzak en eenmaal per kwartaal is de binnenkant aan de beurt voor een sopje. Via het balkon maakt ook de buurkat af en toe gebruik van dit toilet.
Eind goed al goed
Misschien had u zich stiekem verheugd op een moedeloos verslag van een peperdure miskoop, maar mijn schatjes schijten erg graag op onze robot en staan soms toe te kijken als het apparaat zoemend en draaiend zijn werk doet. Gelukkig zorgt een beveiliging ervoor dat de trommel niet kan draaien als Disco of Sienna in de robot klimt. En zoals dat gaat met robots: er is alweer een nieuwere versie op de markt: nog futuristischer en met nog meer mogelijkheden. Maar Disco, Sienna en ik koesteren voorlopig onze eigen RoboCop.
Disco op het balkon voor de Litter Robot.