Er zijn katten die door slechte ervaringen heel angstig reageren op het kammen en borstelen van hun vacht. Door hun angst kunnen ze vluchten of vechten. Een uitdaging voor een trimmer!
Blue, een Siberische poes, is geboren in 2010. Ze woonde eerst zes maanden in een huis waar ze niet gelukkig was en waar ze angst kreeg voor kammen en borstelen. Dit zien we vaker bij katten die in een vorig huis slecht zijn behandeld of een nare ervaring hebben meegemaakt. Zo’n kat zal in zijn nieuwe huis eerst weer vertrouwen moeten krijgen in zijn nieuwe baasjes. Als daarbij de angst de overhand krijgt, is een kat door agressie of vluchtgedrag moeilijk te hanteren. Dan is het heel lastig om de vacht van vooral een langharige kat goed te verzorgen. Klitten en vervilting liggen al gauw op de loer.
Kam- en borsteldrama
Als Blue alleen al een borstel zag, vluchtte ze al. Haar nieuwe baasjes probeerden haar vertrouwen te winnen. Dat lukte aardig. Ze konden beetje bij beetje haar rug kammen. Toch bleef de rest van het kattenlichaam echt taboe. Het werd steeds meer een gevecht en een trauma om daar te kammen. Na ruim een jaar was het hen duidelijk: ze hadden hulp nodig bij de verzorging van de vacht. Die zat nu vol met klitten en was erg vervilt.
Katten trimmen was in die tijd nog onbekend, dus er zat niets anders op dan Blue bij de dierenarts onder narcose te scheren. Daar zagen ze mijn kaartje en namen in overleg met de dierenarts contact met mij op, om het eerst zo te proberen.
Eerste afspraak
Vijf jaar geleden kwam ik voor het eerst bij Blue thuis. Toen ik binnenkwam, verstopte ze zich onder de bank. Haar ene baasje trok haar eronder vandaan en zette haar op mijn trimtafel. Daar zag ik een erg bange kat ineengedoken en trillend zitten, staart om haar lichaam geklemd. Met opengesperde ogen keek ze schichtig om zich heen, bijna in paniek en naarstig op zoek naar een plek om naartoe te vluchten.
Dat kreeg ze toen ook drie keer voor elkaar. Ze klemde haar voorpootjes om de rand van de tafel en als een van ons zijn greep op haar ook maar even verslapte, rukte ze zich los en schoot naar de keuken. Daar konden we haar gelukkig wel vrij makkelijk weer oppakken.
De baasjes hielden haar vervolgens nog steviger vast, want Blue verzette zich met al haar scherpe nageltjes en tanden. Handschoenen, mouwen en een handdoek moesten bescherming bieden tegen die gevaarlijke wapens. Met al die hulp en hulpmiddelen kon ik stukje bij beetje de klitten en viltplekken op haar buik, borst en heupen scheren.
Zevende afspraak
Ik ben nu voor de zevende keer bij Blue om haar te kammen. Het trimmen is inmiddels een wereld van verschil vergeleken met de eerste keer. Elk bezoek gaat het iets beter. Al vindt ze het nog steeds spannend. Nu hoeven we haar niet meer met ons drieën stevig vast te houden. Bij haar ene baasje vindt ze voldoende steun om rustig op tafel te blijven zitten. Ze vlucht niet meer weg en van paniek is geen sprake meer. Bovendien heeft ze ook geen klitten en viltplekken meer, omdat ze zich nu beter laat kammen. Alleen op hele lastige plekken, zoals aan de binnenkant van de achterpoten en de oksels, zitten nog een paar klitten.
De baasjes en ik zijn supertrots op Blue. Trimmen is voor haar geen trauma meer. Ze heeft haar angst voor kammen grotendeels overwonnen!