Tijd voor een nieuw verhaal over pleegkittens. Dit keer wil ik jullie meer vertellen over oudere pleegkittens. Dit zijn kittens die ik momenteel in mijn zorg heb, dus hoe het afloopt houden jullie nog tegoed.

Sinds een kleine week heb ik Vito en Venco bij mij zitten. Dit zijn twee kittens van 4,5 maand oud. Ze zijn dus veel ouder dan de socialisatiekittens die ik normaal in mijn gastgezin heb. Dit betekent ook dat je ze op een andere manier moet socialiseren. Graag wil ik jullie daar meer uitleg over geven.

Vito en Venco

Normaal zijn kittens die ik opvang rond de 6 weken jong. Ze zitten nog midden in hun socialisatie en zijn daardoor vaak vrij makkelijk sociaal te maken. Vito en Venco zijn echter met 4 maanden gevonden en hierdoor een hele andere tak van sport. Het enige wat ik van Vito en Venco weet, is dat ze van de straat komen. Vóór mij hebben ze twee weken in een ander gastgezin gezeten maar voor dit soort kittens is heel veel tijd en aandacht nodig.

Vito en Venco zijn namelijk heel bang. Bang voor mij, bang voor mijn vriend en bang voor alles om hen heen. Het enige wat ze niet eng vinden, zijn mijn eigen katten en de kattenbak. Dit is dan ook hun favoriete plekje geworden. Dit alles is niet zo gek als je bedenkt dat ze hun hele leven waarschijnlijk op straat hebben doorgebracht en daar geleerd hebben dat ze ver uit de buurt van mensen moeten blijven.

Venco ligt angstig in de poepbak.

Dwangknuffelen

Wat we meestal doen bij socialisatiekittens is dwangknuffelen. Dit houdt in dat we ze in een handdoek wikkelen en dan verplicht knuffelen. Bij kittens van 4 a 5 weken werkt dit heel goed en vaak geven de kittens zich snel over. Het lijkt misschien heel zielig maar de kittens raken heel snel vertrouwd met onze aanraking en ervaren snel dat het goed is. Meestal vallen ze de eerste keer binnen het uur in slaap en de keren die volgen, wordt de tijd aanzienlijk korter. Op den duur is de handdoek niet meer nodig en kunnen de kittens zonder moeite geknuffeld worden.

Andere koek

Oudere kittens zoals Vito en Venco zijn hele andere koek. Deze kittens zijn doodsbang van ons en als we hen zouden dwangknuffelen, zouden we ze alleen maar banger maken. Bij kittens als deze is een andere aanpak dus heel belangrijk. Een aanpak die volledig gebaseerd is op het tempo van de kittens en niet op dat van de mens. Dit houdt in dat ik stapjes zet gelijk met de kittens, waarbij ik zelf dus echt 100 stappen terug moet doen. Het sleutelwoord in deze aanpak is vertrouwen winnen.

Vertrouwen winnen

Ik weet niet of jij ooit je vertrouwen in iemand bent verloren; als je dit ooit hebt meegemaakt weet je hoe moeilijk het is om dat vertrouwen weer te herstellen. Vito en Venco hebben nog nooit vertrouwen in mensen gehad. Dus het winnen van dit vertrouwen is een hele moeilijke opgave.

De eerste dagen lagen de kittens dan ook in hun poepbak en zolang ik in de kamer was kwamen ze daar niet uit. Dit betekent dat ze gedurende de dag niet aten, dronken en ook hun behoeftes niet deden. In de avond zag ik ze echter opbloeien en waren het echte kittens. In het begin dacht ik dat de kittens doodongelukkig waren en dat ze helemaal niet bij mensen thuis hoorden. Deze kittens waren in mijn ogen beter af als boerderijkat. Maar na twee dagen begon Vito wat meer te ontspannen. Hij ging op ontdekkingstocht door de kooi en at zowaar enkele brokjes uit mijn hand. En nu we bijna een week verder zijn, ligt Vito er echt ontspannen bij en durft hij zelfs kattenkwaad uit te halen als ik met de socialisatie bezig ben.

Vito ligt er ontspannen bij.

Afkijken

Venco blijft angstig maar begint het gedrag van zijn broertje af te kijken. De eerste dagen heb ik hem genegeerd. Hij lag in de poepbak en dat was ook alles wat hij deed. Maar nu hij het gedrag van Vito aan het afkijken is, durft hij ook uit mijn hand te eten. Hij is wel nog heel angstig en leert op een ander tempo dan Vito, maar ook bij hem is er dus vooruitgang te zien. Nog steeds volg ik zijn tempo. Ik pak beide kittens niet op maar speel op afstand met ze (lang leve de hengeltjes). Ik laat ze snuffelen aan mijn hand en aai alleen als zij aangeven dat ze er klaar voor zijn. Een grote hulp hierbij zijn mijn eigen katten. Deze zijn het voorbeeld voor deze kittens en blijven uiterst interessant. Als ik mijn Shadow dus voor de kooi aai, wordt dat door 4 angstige maar nieuwsgierige ogen gadegeslagen.

Kooi

Het liefst zou ik deze twee kittens de ruimte geven die ze verdienen. Dan kunnen ze makkelijker ravotten dan in de kooi (hondenbench) waar ze zich nu in bevinden. Maar ze moeten voorlopig echt nog in de kooi blijven om aan mij te wennen. Zou ik ze nu al loslaten, dan zouden ze zich onder de meubels verstoppen en zou ik ze voorlopig niet meer zien. Ik zou ze dan moeten vangen en dat zou hun vertrouwen alleen maar meer schade toebrengen. Daarom zitten ze voorlopig nog in de kooi. Pas als ze zelf op mij af komen en mijn hand bijvoorbeeld kopjes gaan geven, weet ik dat ze klaar zijn voor de uitdaging die woonkamer heet.

Samen in de kooi


Dit artikel is 1.518 keer gelezen | Geschreven door

Over de auteur

laurade

Ik ben Laura, 28 jaar, samewonend met Robbin, catmom van Shadow en Spidey Gediplomeerd onderwijsassistent en remedial teacher. Daarnaast ben ik blogger van deze site mijn eigen blog Laura's Life. En ben ik gastgezin voor pleegkittens. Ik houd van post, dieren, creatief bezig zijn en zingen. Ik blog over mijn leven, obstakels, autisme, plannen, uitdagingen katten, pleegkittens en creativiteit. "Groei komt met (kleine) stapjes,wandel jij mee?"