Daten is iets vreselijks. Er komt zoveel bij kijken. Het hele gedoe begint eigenlijk al bij het vinden van een date. Pagina na pagina met gegadigden. Foto na foto die bestudeerd moet worden. En allemaal zijn ze het net niet. Best leuk hoor, maar toch zie je jezelf niet in een betekenisvolle relatie met het origineel dat zich van zijn (of haar) beste kant laat zien voor de camera.
En wanneer je dan eindelijk tussen al die knappe koppen en mooie verhalen eentje hebt weten te kiezen, moet er nog contact worden gelegd. Wat zeg je dan? Hoe trek je de juiste aandacht? Hoe zorg je ervoor dat je opvalt?
Net nadat je op Verzenden hebt geklikt overvalt je een gevoel van paniek: heb ik het wel goed gedaan? Zou dit in goede aarde vallen? En dan het wachten he. Naar je computer rennen voor elke piep. Naar je telefoon grijpen bij elk geluidje. Na twee uur wachten zeker weten dat je helemaal niks gaat horen. Rampzalig is het.
Overleef je dat en weet je een afspraak vast te leggen met de perfecte kandidaat, dan volgen de zenuwachtige nachten, maar nog veel zenuwachtigere uren nét vóór de date. Wat trek je aan? Hoe zit je haar? Welke parfum kies je of is géén parfum beter?
Het leven van een verse dater gaat niet over rozen.
Maar als je dat allemaal overleeft. In de auto stapt en je TomTom goed weet in te stellen. Als je na een uur rijden dan de huiskamer binnenwandelt. Dan heb je ook wat: liefde op het eerste gezicht.
Maak kennis met deze dame. Ze is 75% Maine Coon en 25% Bengaal. Ze is 10 weken oud en zo schattig dat het pijn doet. Maar nog belangrijker: vanaf 28 mei is zij mijn nieuwe huisgenoot. De vraag is of ik de dagen of de uren af ga tellen. Maar vaststaat dat de komende twee weken echt veel te lang gaan duren.
