Na een teleurstellende ervaring met een asielkater vorig jaar waagden we dit jaar toch weer een poging om een – oudere – asielkat een liefdevol thuis te bieden. En zo kregen wij Snoep in huis. Vandaag viert ze haar 12e verjaardag in haar nieuwe thuis – met kattekruid en véél aandacht – en verdient haar eigen Cattish blogpost.

Verliefd

Het was liefde op het eerste gezicht toen ik mijn Lief de foto van Snoepie liet zien uit de tweet van @ikzoekbaas. “Wat een mooie poes!” was meteen zijn reactie. Hij wilde altijd al graag een witte poes en deze had nog vlekken ook. En wat had ze mooie ogen! En wat zag ze er ongelukkig uit in haar kleine hokje. Lief en ik keken elkaar aan. Dit was wel een heel bijzondere poes. Zouden we dan toch weer? We hadden ons juist voorgenomen dat we beter voorlopig geen huisdier(en) konden nemen. Het visseizoen stond voor de deur, we zouden meer leuke dingen gaan doen, we wilden toch ook wel eens op vakantie en een huisdier, hoe leuk ook, is nu eenmaal een handenbinder. Maar de foto en het lot van Snoepie lieten ons niet los. Een huis zonder kat is maar kaal… We wilden méér weten.

IJmuiden

Snoepie was met haar 11 jaar zo maar in het Stichting Kerbert Dierentehuis in IJmuiden beland omdat haar baasje “niet meer voor haar kon zorgen”. Ik belde het Dierentehuis met een aantal kritische vragen. Het laatste dat we wilden, was een herhaling van onze ervaring met Gizmo, die ondanks een heel jaar liefdevolle verzorging en veel geduld niet (meer) wilde socializeren, wat ons veel teleurstelling en vooral verdriet had opgeleverd. Bovendien is IJmuiden vanuit Den Haag ook niet bepaald naast de deur. Vóór we aan de reis begonnen wilden we graag beslagen ten ijs komen. Het werd een erg leuk, ongedwongen telefoongesprek met Priscilla, één van de verzorgers in het Dierentehuis. Ja, de poes was een lief knuffeldier en was alleen maar heel makkelijk op de medewerkers overgekomen. Op de vraag of ze opgepakt kon worden, werd met gelach geantwoord: dat hadden ze nog niet geprobeerd, ze was immers zó groot. Ze hadden daar nog nooit zoiets gezien: het was net een ballon met een koppie. Ik werd er nog even op gewezen dat Snoepie echt op dieet moest. Diezelfde middag reden we naar IJmuiden voor een ontmoeting.

Liefde op het eerste gezicht

Die eerste verliefdheid bleek helemaal wederzijds toen Lief Snoepie zijn hand liet ruiken. Meteen gaf ze kopjes tegen de tralies. Op mij reageerde ze iets minder enthousiast, maar als ze deze nieuwe man in haar leven dan toch moest delen kon ik er wel mee door. We wilden haar meteen meenemen. Maar omdat Snoepie nog maar net in het Dierentehuis was gearriveerd, was ze nog niet bij de dierenarts geweest. We mochten haar meenemen op voorwaarde dat we bij de vaste dierenarts in Velserbroek langs gingen voor een controle. We kregen een ontvlooiings- en ontwormingsampulletje mee om te gebruiken zodra ze – goedgekeurd door de dierenarts – bij ons thuis was. Er werd meteen telefonisch een afspraak voor ons geregeld, we konden diezelfde middag nog terecht. We waren blij dat we onze carrier hadden meegenomen en nog blijer dat Snoep, die inderdaad behoorlijk aan de maat was, er precies in paste. Na het nodige papierwerk waren we een vriendinnetje rijker en reden met de uitgebreide routebeschrijving, die de medewerkers ons gaven, naar het Dier Medisch Centrum in Velserbroek.

Goedgekeurd

Snoepie gedroeg zich voorbeeldig. Geduldig wachtte ze in de carrier op haar beurt en ook op de tafel onderging ze stoer en gelaten haar controle en enting. Haar gebit kon wel wat sanering gebruiken, maar daarvoor zou ze onder narcose moeten en dat was met haar gewicht, zo’n 9 kilo, niet verantwoord. Eerst moest ze op dieet. We werden aangeraden het een jaartje de tijd te geven. Verder bleek Snoepie in prima gezondheid en mocht ze, vergezeld van een grote zak dieetvoer, bij ons aan haar nieuwe leven beginnen.

Stevige dame

De eerste, op Facebook gepubliceerde foto’s oogstten veel commentaar. Voornamelijk positieve reacties, want hoe onze Snoepie aan haar naam komt, laat zich raden. Maar een enkeling liet zich kritisch uit: “beetje dik”. Zelf ook al jaren bepaald niet de slankste, trok ik me dat persoonlijk aan. Snoepie kon er immers niets aan doen, dat ze zo zwaar is geworden. Gelukkig houdt mijn Lief van stevige dames. Het werd ons al snel duidelijk dat Snoepie gewend was “met de pot mee te eten” en geen enkele discipline gewend was. Daar moesten we dus aan werken. Maar Snoepie toonde zich niet alleen een bijzonder lieve poes, maar ook een bijzonder slimme. Ze kreeg al snel de routine door: als wij eten, houd jij afstand – bedelen past immers niet bij een dame – en haar dieetvoer, aangevuld met kleine porties tonijn, beviel haar prima. Hoewel de dames in het IJmuider Dierentehuis dat niet zo hadden ervaren, bleek Snoepie gèk op spelen.

 

Thuis

Na iets langer dan een maand bij ons zien we al verschil. Naarmate ze gewicht verliest en zich steeds meer thuis voelt, komt Snoepies ware aard boven: vrolijk, grappig, speels, op z’n tijd lekker eigenwijs en een beetje stout. Knuffelig is ze gebleven en ze lijkt onze inspanningen om het haar naar de zin te maken, erg te waarderen. De verliefdheid is liefde geworden: wij kunnen niet meer zonder Snoep in huis!

 


Dit artikel is 8.644 keer gelezen | Geschreven door

Over de auteur

schrijvend redacteur
Google+

Ondernemende schrijvend redacteur met taal en tekst in de genen, een grote liefde voor boeken, een passie voor online media, een onderzoekende geest, een uitgesproken mening en 't hart op de juiste plek.