In memoriam voor Dorus

Dorus | 2001 – 2014

Mijn Dorussie was een zwerver. Een miauwende zwerver die dolgraag een huis wilde. Een huis vol liefde! Dat is gelukt. Veel aandacht vroeg hij en veel aandacht heeft hij me gegeven.
In 2005 was ik ergens op visite en sprong hij op mijn schoot. Daar bleef hij eventjes liggen. Sterk vermagerd en onder de teken, kwam hij de warmte opzoeken. Een beetje hinken deed hij ook in die dagen. Niemand wist waardoor dat kwam en niemand wist waar hij vandaan kwam.

Elke dag kwam hij weer bij hetzelfde huis aanwandelen voor een hapje eten en een knuffel. De andere katten daar moesten niets van hem hebben. Arm beestje, hij was zo lief!
´Woody´, zoals hij inmiddels werd genoemd door de kattenvrouw des huizes, was erg aanhalig. We konden het goed met elkaar vinden.

Ik begon me af te vragen of ik hem zou moeten adopteren. In mijn huis was dan niet zoveel plek, in mijn hart des te meer.
Op een dag heb ik hem opgehaald. Hij vond het erg spannend en miauwde de oren van mijn hoofd. Dat heeft hij nooit afgeleerd.

Gelukkig is het wel gelukt om hem – als volwassen kat – alsnog zindelijk te krijgen. In het begin deed hij namelijk tot mijn ongenoegen zijn behoefte overal in huis, tot hij eindelijk doorkreeg waar de kattenbak voor diende. Ik zie mezelf nog zitten op m’n knieën om het voor te doen… voor zover dat gaat als mens.

Ik noemde hem Dorus, die naam vond ik goed bij hem passen als ex-zwerver.
Hij ‘praatte’ de hele dag tegen me, en eten werd naast knuffelen zijn grootste hobby.

Na enige fijne jaren samen kwam er een tweede kat bij. Dit was een kitten, en Dorus ontfermde zich als een echte vader over Olly. Deze kat was avontuurlijker aangelegd en toen hij een aantal dagen wegbleef, heeft Dorus eindeloos buiten zitten wachten en zachtjes gemiauwd. Hij miste zijn maatje duidelijk.

Toen Olly uiteindelijk aangereden en overleden bleek en ik hem mee naar huis nam, heeft Dorus afscheid genomen zoals katten dat doen. Snuffelend, begrijpend, berustend.
Hij heeft mij toen getroost en gesterkt door een poos naast mij en Olly te komen zitten.

Als ik ziek was, was hij ook altijd daar met een kopje en knuffel en maakte het eindeloze gemiauw plaats voor geruststellend gespin.
In 2014 ging Dorus´ gezondheid hard achteruit. Hij had al vele operaties ondergaan in zijn leven en krabbelde altijd weer op, maar nu was hij sterk vermagerd en leek de Prednison niet zoveel meer te doen. De onzindelijkheid kwam weer terug.

Op een ochtend hoorde ik een vreemd geluid wat ik niet thuis kon brengen. Ik vond hem op de grond, op een plek waar hij zich naartoe had gesleept. Hij kon geen stap meer verzetten en snakte naar adem. Bij de dierenarts aangekomen is hij onderzocht en heeft hij medicijnen toegediend gekregen. Hij heeft een lange tijd in een zuurstofkooi gelegen en ik bleef naast hem zitten.

Er werd me verteld dat er niet veel meer aan te doen was, misschien had hij zich verslikt. Dat benauwdheid één van de ergste dingen is voor een kat. Dat ik moest nadenken over afscheid nemen.

Ik heb hem zo lang mogelijk in mijn armen gehouden. Ik wilde hem niet kwijt maar ook niet langer laten lijden. Uiteindelijk heb ik met heel veel pijn in mijn hart afscheid genomen van mijn lieve Dorus.

Dorus was gevoelig, speels, liefdevol, grappig, sterk en uniek.
Het waren negen mooie jaren samen, waaraan ik in dankbaarheid terugdenk.

De Cattish redactie wenst Maaike veel sterkte toe met het verlies van Dorus. We voelen met je mee.


Dit artikel is 84.304 keer gelezen | Geschreven door

Over de auteur

Op Cattish vind je artikelen door kattenliefhebbers, voor kattenliefhebbers. Lijkt het je leuk om mee te schrijven? Je kunt je hier aanmelden.