Nee! Niet weer! Op de bak en er vanaf en nog een keer en… Steeds zonder te plassen. Ex-kater Floris keek me aan met een blik van ‘ik snap er zelf ook niets van’. Omdat we het al twee keer eerder hadden meegemaakt, wist ik wat me te doen stond: de dierenarts bellen.

Anderhalf jaar was het nu goed gegaan, maar ondanks het strenge (en dure!) dieetvoer ging het dus weer mis. Met lood in mijn schoenen stopte ik meneer in z’n reismandje en ging op weg naar de dierenarts. Daar bleek dat Floris het laatste, pijnlijke, onderzoek nog niet was vergeten: hij krabde, blies en beet van zich af. Dat ging niet werken. De oplossing: eerst verdoven of zelfs onder narcose brengen. Als het dan nodig was, kon hij meteen worden geopereerd.

Aan mij de keus. Oei. Natuurlijk wilde ik dat Floris beter werd, maar financieel stond ik er niet bepaald rooskleurig voor en hoe lang zou het deze keer goed gaan? Toch hoefde ik eigenlijk niet echt na te denken, want klaar voor een afscheid was ik absoluut nog niet. En dat gold niet alleen voor mij. Zoonlief wilde z’n grote vriend al helemaal niet kwijt.

Naar huis en wachten op de uitslag. Die was wat ik al verwachtte: zijn blaas zat vol gruis en stenen. Hij moest dus onder het mes. Weer. De derde keer.

Eenmaal thuis herstelde meneer snel. Sneller dan de vorige keren. Alsof hij duidelijk wilde maken dat ik de juiste beslissing had genomen. Maar inmiddels had ik wel nagedacht en in overleg met zoonlief en de dierenarts nóg een beslissing genomen: dit was de laatste keer.


Dit artikel is 3.722 keer gelezen | Geschreven door

Over de auteur

In een vorig leven ongetwijfeld een kat. In het huidige leven bediende van rode ex-kater Floris. Bovendien moeder van een fantastische zoon en eigenaar van ZieZo! tekst&beeld, tekst en video met hart, ziel én inhoud.