Een dag die begon als alle andere, ergens in maart 2012. Elliot kwam binnen en mijn man zei : “kijk eens, hij heeft iets aan z’n poot.” De achterpoot bungelde slapjes. 10 minuten later stond ik bij de DA, die me doorstuurde naar de dierenkliniek aangezien ze a) met vakantie vertrok en b) geen röntgenapparaat had.
De dierenarts die hem eerst onderzocht, zei dat hij wellicht niet was aangereden, hij vertoonde geen verdere kneuzingen en was niet in shock. Ikzelf had toen al bedacht dat hij wellicht over de tuindraad had willen klimmen en was blijven hangen in één van de mazen. Er rijden immers maar zelden auto’s door onze straat die uitgeeft op een bos.
Die namiddag kregen we het oordeel: “het is niet gebroken” “Oef!”
“Nee, maar het is véél erger, zijn ligamenten zijn gescheurd en het kniegewricht is niet meer op z’n plaats. Door de gescheurde ligamenten kunnen we het niet terug in elkaar klikken, het zal dan niet blijvend zijn”
“OK, de oplossing?”
“Amputatie van de poot”
Het gruwelijkste wat ik ooit hoorde. Dit moest even bezinken. Dit moest een tijd bezinken.
De poot werd gespalkt en we mochten naar huis. Elliot leek niet onder de indruk van zijn gekleurde verband en het was niet makkelijk hem binnen te houden. We hoorden van een arts die hem wellicht kon helpen de poot te behouden. Het zou € 600 kosten. Geld dat we niet hadden.
Toen kwam een reddende engel die het wou voorschieten.
Elliot werd naar de chirurg gebracht en klaargemaakt voor de delicate operatie. Een kwartier later kreeg ik telefoon, of ik hem weer wou komen halen, er was een infectie op de knie en het was onmogelijk te opereren. Na een paar dagen intensieve verzorging werd het duidelijk dat het nooit zou lukken en hakte ik de knoop door : de poot zou geamputeerd worden. Huilend liet ik hem achter. De chirurg verzekerde me dat het prima zou verlopen, maar ja, het emotionele aspect…De poot wordt immers gans verwijderd, tot voorbij de knie is geen optie aangezien de kat dan gaat proberen steunen op die halve poot wat niet goed is.
Met een klein hartje ging ik hem terug halen. Je moet het zeggen zoals het is, het ziet er triest uit. De halve zijkant was geschoren en zijn heup leek op een kippenfilet. Na 10 dagen mochten de hechtingen eruit, dit zou mijn gebruikelijke DA doen. Ik had me echter vergist, de chirurg had gezegd : “controle na 10 dagen” Toen de DA de draadjes doorknipte bleek dat het nog lang niet aan elkaar gegroeid was, dus moest hij opnieuw gehecht worden. Hierbij heb ik zelf geassisteerd en het werd onder enkel wat plaatselijke verdoving gedaan.
Enkele maanden later rende Elliot weer over straat, blijkbaar niet gehinderd door het ontbreken van een essentieel lichaamsdeel. Vorige maand is hij 4 jaar geworden en jawel, hij heeft zelfs ook het muizenvangen niet opgegeven.
O ja, nog een optie was : “laten inslapen”, maar ja, dat is geen optie he, voor een jonge kater!